π. Δημήτριος Θεοδωρόπουλος

  π. Δημητρίου Ν. Θεοδωροπούλου   Σὲ κάθε γενιὰ οἱ μεγαλύτεροι κατηγοροῦν συνήθως τοὺς νεώτερους γιὰ ἐπιπολαιότητα, κακοὺς τρόπους, αὐθάδεια, ἐπιθετικότητα καὶ ἄλλα πολλά. «Χάλασε σήμερα ἡ νεολαία», ἀκοῦς νὰ ἐπαναλαμβάνουν, ξαναγυρνῶντας στὸ ἀπότομα ἀτέλειωτο ρεφραίν, ὅπως θὰ ἔλεγε κι ὁ Διονύσης Σαββόπουλος. Ἡ κάθε γενιὰ ὅμως ἀναδεικνύει καὶ σπουδαίους ἀνθρώπους. Ἀπὸ ποῦ προῆλθαν αὐτοί; Ἀπὸ ἐκεῖνα τὰ κακομαθημένα παιδιὰ ἀσφαλῶς, ποὺ ὅταν μεγάλωσαν, ἔγιναν «καλοί τε κἀγαθοί». Τὸν 5ο αἰ. στὴν Ἀθήνα καὶ τὶς Πλαταιὲς κακολογοῦσαν καὶ πάλι τοὺς νέους. Κακολογοῦσαν δηλαδὴ ἐκείνους ποὺ ἔμελλε νὰ γράψουν τὸν Σεπτέμβριο τοῦ 490 μία ἀπὸ τὶς λαμπρότερες σελίδες στὴν ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητος, τοὺς Μαραθωνομάχους. Στὶς 25 Μαρτίου τοῦ 1942 «οἱ νέοι μὲ τὰ πρησμένα πόδια ποὺ τοὺς ἔλεγαν ἀλῆτες» (Ὀδυσσέας Ἐλύτης, Ἄξιόν έστι ), πρῶτοι βγῆκαν «ἔξω σὲ δρόμους καὶ σὲ πλατεῖες, μὲ τὸ μόνο πρᾶγμα ποὺ τοὺς εἶχε ἀπομείνει, τὸ σταυρουδάκι τοῦ ἥλιου κάτω ἀπὸ τ’ ἀνοιχτὸ πουκάμισο». Αὐτοὶ διαδήλωσαν, «μὲ τ

π. Δημητρίου Ν. Θεοδωροπούλου Λέει σ' ἕνα ποίημά του ὁ Τάσος Λειβαδίτης: «Τὸ βράδυ ἔχω βρεῖ ἕναν ὡραῖο τρόπο νὰ κοιμᾶμαι. Τοὺς συγχωρῶ ἕναν-ἕναν ὅλους». (Φυσάει - Ἐπίλογος) Πράγματι, τί πιὸ σπουδαῖο ἀπὸ τὸ νὰ κοιμᾶται κανεὶς μὲ ἐλαφρὰ συνείδηση! Καὶ τί στ' ἀλήθεια μπορεῖ νὰ ἐλαφρύνει περισσότερο τὴν ψυχὴ καὶ τὴν συνείδηση τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ τὸ νὰ συγχωρεῖ τοὺς ἄλλους, ἀλλὰ καὶ τὸν ἑαυτό του γιὰ τὰ ἀμέτρητα καὶ καθημερινὰ σφάλματα; Ναί, καὶ τὸν ἑαυτό του. Διότι συνήθως κινούμαστε στὰ ἄκρα ὡς πρὸς τὸν ἑαυτό μας. Ἢ τοῦ τὰ συγχωροῦμε ὅλα, ὁπότε καὶ ἐκτρέφουμε μέσα μας ἕνα κακομαθημένο παιδί, ἢ τὸν κατατυραννοῦμε ἀνελέητα προκειμένου νὰ γίνει μὲ μιᾶς ὁ τέλειος καὶ πνευματικὸς ἄνθρωπος, πρᾶγμα ποὺ μᾶς καταντᾶ νευρωτικούς, ὑποκριτὲς καὶ ὑπερφίαλους. Αὐτὴ εἶναι ἡ ψυχολογικὴ διάσταση τῆς συγχώρησης, κάτι ποὺ ἰδιαιτέρως ἔχουν ἐπισημάνει σήμερα οἱ ψυχολόγοι μας καὶ εὐκαίρως ἀκαίρως γράφουν καὶ πολλὰ λένε ἐπ' αὐτοῦ. Ὑπάρχει ὅμως καὶ ἡ κοινωνικὴ διάσταση. Συγχωρῶ σημαίνει χωρῶ μαζὶ ( σὺν