π. Δημήτριος Θεοδωρόπουλος

  π. Δημητρίου Ν. Θεοδωροπούλου Δημοσιεύθηκε στὴν Romfea.gr 26/01/2024 Οἱ ἀρχαῖοι πρόγονοί μας χρησιμοποιοῦσαν τὴν θαυμάσια λέξη κ ό σ μ ο ς γιὰ νὰ ἐκφράσουν, σὺν τοῖς ἄλλοις, τὴν συμπαντικὴ ἁρμονία καὶ τὴν ἀδιαίρετη ἑνότητα φυσικῆς καὶ ἠθικῆς τάξεως. Ἐσωτερικὸς καὶ ἐξωτερικὸς κόσμος γι’ αὐτούς, αἰσθητὰ καὶ νοητά, οὐράνια καὶ ἐπίγεια, θεῖα καὶ ἀνθρώπινα ἀποτελοῦν μίαν ἀδιάσπαστη ἑνότητα. Ἡ ἀνθρωπολογία εἶναι συνυφασμένη μὲ τὴν κοσμολογία. Ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἕνα κομμάτι τοῦ σύμπαντος κόσμου. Δὲν μπορεῖ νὰ ἀντιμετωπίζεται ὡς κάτι αὐτόνομο — τίποτε δὲν μπορεῖ νὰ ἀντιμετωπίζεται ἀποσπασματικὰ καὶ αὐτόνομα. Αὐτὸς εἶναι ὁ λόγος γιὰ τὸν ὁποῖον οἱ ἀρχαῖοι χρησιμοποιοῦσαν μὲ ἄνεση γιὰ τὰ φυσικὰ φαινόμενα ὅρους ἠθικῆς τάξεως ( ἀδικία , ὕβρις , πλεονεξία καὶ ἄλλους)· ἀλλὰ καὶ τἀνάπαλιν, ὅρους τῆς φυσικῆς τάξεως γιὰ τὰ ἠθικὰ φαινόμενα. Αὐτὸ δὲν εἶναι ἄγνωστο καὶ στὴν χριστιανικὴ γραμματεία. Ὁ ἴδιος ὁ Κύριος στὴν παραβολὴ τοῦ σπορέως ὀνομάζει «γῆν ἀγαθὴν» τὴν καλοπροαίρετη καρδιὰ ποὺ δέχεται μέσα της

π. Δημητρίου Ν. Θεοδωροπούλου Αὐστηρὸς ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος στὸ θέμα τῆς ὁμοφυλοφιλίας, ὅπως εἴδαμε, πολὺ αὐστηρός. Τὰ λόγια του δὲν συμβαδίζουν μὲ τὸ πνεῦμα τῆς ἐποχῆς. Γι’ αὐτὸ καὶ πολλοὶ σπεύδουν νὰ τὸν κατηγορήσουν. Ἄλλοι διατυπώνουν τὴν ἄποψη ὅτι δὲν ξέρουμε τί θὰ ἔλεγε ἂν ζοῦσε σήμερα, πῶς θὰ τοποθετοῦνταν στὸ θέμα. Μήπως αὐτὰ ποὺ λέει ἑρμηνεύοντας τὸ α΄ κεφάλαιο τῆς πρὸς Ρωμαίους ἐπιστολῆς τοῦ ἀποστόλου Παύλου, ἀναφέρονται σ’ ἐκείνους ποὺ εἶναι δοσμένοι ψυχῇ τε καὶ σώματι στὴν ὁμοφυλοφιλικὴ ἡδονοθηρία; Αὐτονόητο εἶναι κάτι τέτοιο. Οἱ ἅγιοι ξέρουν πότε νὰ χρησιμοποιοῦν τὴν σκληρὴ γλῶσσα καὶ πότε τὴν ἀνεπαχθῆ καὶ ἤπια. Ἐμεῖς βέβαια δὲν γνωρίζουμε τί ἀκριβῶς εἶχε στὸ μυαλό του ὁ Χρυσορρήμων Ἰωάννης ὅταν ἔγραφε αὐτὰ τὰ λόγια (ἡ ἱστορικοφιλολογικὴ ἔρευνα — ἡ  πάντα χρήσιμη καὶ στὴν μελέτη τῆς πατερικῆς γραμματείας  —  πολὺ θὰ μᾶς βοηθοῦσε σ' αὐτό)· ἕνα πάντως εἶναι σίγουρο, ὅτι  ὑπῆρξε ὁ σπουδαιότερος ἑρμηνευτὴς τῶν ἐπιστολῶν τοῦ ἀποστόλου Παύλου.  Τὰ ἑρμηνευτικά του ὑπομνήματα εἶ

π. Δημητρίου Ν. Θεοδωροπούλου Στὸ θέμα τῆς ὁμοφυλοφιλίας πιὸ αὐστηρὸς ἀπὸ ὅλους τοὺς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ὁ ἱερὸς Χρυστόστομος — ἐξ ὅσων τοὐλάχιστον ἐγὼ γνωρίζω. Θὰ προσπαθήσω νὰ μεταφέρω τὰ λόγια καὶ τὸ πνεῦμα του σταχυολογῶντας χωρία ἀπὸ διάφορα ἔργα του. Ἂς ἀρχίσουμε ἀπὸ τὸ ὑπόμνημά του στὴν πρὸς Ρωμαίους ἐπιστολὴ τοῦ ἀποστόλου Παύλου καὶ συγκεκριμένα ἀπὸ τὰ ὅσα λέει στὴν δ΄ ὁμιλία τοῦ ὑπομνήματος αὐτοῦ, ὅπου  ἑρμηνεύει τοὺς στίχους 18-25 τοῦ α΄ κεφαλαίου τῆς ἐπιστολῆς.   *   Τὴν ὁμιλία μπορεῖ ὁ ἀγαπητὸς ἀναγνώστης νὰ βρεῖ στὴν Πατρολογία τοῦ Migne, τόμ. 60, σελ. 416 κ.ἑ.· ἀλλὰ καὶ στὴν σειρὰ ΕΠΕ, ΙΩΑΝΝΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ ΑΠΑΝΤΑ ΤΑ ΕΡΓΑ, τόμ. 16β, σελ. 406 κ.ἑ., ὅπου αὐτὴ (ἡ ὁμιλία) ἔχει ἀριθμηθεῖ ὡς πέμπτη κατὰ σειράν.  Τὰ ὅσα δὲ ἀναφέρει περὶ ὁμοφυλοφιλίας στοὺς παραπάνω στίχους τῆς πρὸς Ρωμαίους ὁ ἀπ. Παῦλος εἴδαμε σὲ προηγούμενο  ἄρθρο μας: https://www.blogger.com/blog/post/edit/5398250059830391249/7863754724585196030 Θυμίζω ἐν συντομίᾳ ὅτι  ἐκεῖ  ὁ θεῖος ἀπόστολος λέει  πὼς ε

π. Δημητρίου Ν. Θεοδωροπούλου Τὰ βιβλία τῆς Καινῆς Διαθήκης, ὅπως εἴδαμε, ἀναφέρονται μὲ τρόπο λιτὸ στὴν ὁμοφυλοφιλία — δὲν ὑπῆρχε τότε αὐτὸς ὁ ὅρος. Τώρα θὰ δοῦμε πῶς ἑρμηνεύουν τὶς καινοδιαθηκικὲς αὐτὲς ἀναφορὲς οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας καὶ πῶς τοποθετοῦνται ἀπέναντι στὸ φαινόμενο.  Κάθε τι ποὺ παραδίδεται ἀπὸ τὴν μία γενεὰ στὴν ἄλλη χρήζει ἑρμηνείας. Ἐν τέλει αὐτὸ ποὺ ὀνομάζουμε παράδοσις , δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο παρὰ μία διαρκὴς ἑρμηνεία. Πῶς ἑρμηνεύουν λοιπὸν τὰ λόγια τῆς Καινῆς Διαθήκης οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας καὶ πῶς τοποθετοῦνται ἀπέναντι στὸ φαινόμενο τῆς ὁμοφυλοφιλίας, ποὺ σὲ κάθε ἐποχὴ ὑπάρχει; Βασίλειος ὁ Μέγας (330-379)  «Ἀῤῥενοφθόροι καὶ ζῳοφθόροι καὶ φονεῖς καὶ φαρµακοὶ καὶ µοιχοὶ καὶ εἰδωλολάτραι τῆς αὐτῆς καταδίκης εἰσὶν ἠξιωµένοι» (Κανὼν Ζ΄ Μ. Βασιλείου, ΠΗΔΑΛΙΟΝ, ἐκδ. Ἀστήρ, Ἀθῆναι 1993, σελ. 593) * Στὸ ἑξῆς γιὰ κάθε παραπομπὴ στὴν ὡς ἄνω ἔκδοση θὰ σημειώνεται μόνον ἡ λέξη Πηδάλιον καὶ θὰ ἀναγράφεται ὁ ἀριθμὸς τῆς σελίδος.    Ἀῤῥενοφθόροι εἶναι αὐτοὶ ποὺ φθείρουν (γ

  π. Δημητρίου Ν. Θεοδωροπούλου Τὸ ἅγιο βάπτισμα προεικονίζεται στὴν Παλαιὰ Διαθήκη μὲ πολλοὺς καὶ ποικίλους τρόπους. Στὸν δεύτερο μόλις στίχο τοῦ βιβλίου τῆς Γενέσεως διαβάζουμε: «Καὶ πνεῦμα Θεοῦ ἐπεφέρετο ἐπάνω τοῦ ὕδατος» (Γεν. α΄ 2). Τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ τὸ ἅγιον μὲ τὴν ζωτική του ἐνέργεια συνέθαλπε καὶ ζωογονοῦσε τὴν φύση τῶν ἀρχέγονων ὑδάτων. Στὸ μυστήριον τοῦ βαπτίσματος  ζωογονεῖ  ὡσαύτως τὸ ὕδωρ τῆς κολυμβήθρας καὶ  ἀναπλάσσει  δι' αὐτοῦ  τὴν φθαρεῖσαν ὑπὸ τῆς ἁμαρτίας φύσιν τῶν ἀνθρώπων. Ἀπὸ τὸ ὕδωρ ξεπήδησε ἡ ζωή. Ἀπὸ τὸ ὕδωρ πάλι διὰ τῆς δημιουργικῆς ἐνεργείας τοῦ παναγίου Πνεύματος ἀναδύεται ἡ νέα ζωή, ἡ ἐν Χριστῷ ζωή: « εἴ τις ἐν Χριστῷ καινὴ κτίσις» (Β΄ Κορ. ε΄ 17).  Τὸ βάπτισμα εἶναι ἀναγέννηση, ἀναδημιουργία, ἀνάπλαση.  Μετὰ τὸν κατακλυσμὸ τοῦ Νῶε ὁ Θεὸς ἔθεσε στὸν οὐρανὸ τὸ οὐράνιο τόξο: «Τὸ τόξον μου τίθημι ἐν τῇ νεφέλῃ, καὶ ἔσται εἰς σημεῖον διαθήκης ἀνὰ μέσον ἐμοῦ καὶ τῆς γῆς» (Γεν. θ΄ 13).   Τὸ τόξο αὐτὸ (ἡ ἶρις) πού, ὡς γνωστόν, δημιουργεῖται ἀπὸ νερὸ καὶ ἀτμὸ