π. Δημήτριος Θεοδωρόπουλος

Κωνσταντίνου Νούση, καθηγητοῦ φιλολόγου - θεολόγου Στα βυζαντινά κάλαντα, στενά συνδεδεμένα με τη βυζαντινή εκκλησιαστική υμνογραφία, ακούμε το εκπληκτικό “ήρθες τον Αδάμ αναπλάσασθαι”. Ο Θεός στη Γένεση εμφανίζεται πλαστουργός του ανθρωπίνου σώματος – φύσεως, στην οποία μεταγγίζει την πνοή Του, το Άγιο Πνεύμα. Το να δούμε στο εμφύσημα τη δημιουργία της αθάνατης λογικής ψυχής μας, και πάλι δεν θα λέγαμε ότι αμαρτάνουμε ερμηνευτικά. Η εικόνα είναι φοβερή και εύστοχη. Ο χοϊκός άνθρωπος συνιστά πλαστούργημα ιδιαίτερο των Χεριών του δημιουργού. Χέρι του δημιουργού Πατρός ο Υιός και δάκτυλος αυτού το Πνεύμα το Άγιο. Πραγματικά, τι άλλο είναι ο άνθρωπος παρά πηλός, ένα ανώτερο θηλαστικό, το οποίο ο Κύριος προίκισε με την αθάνατη λογική ψυχή, η οποία το μεταβάλλει αυτομάτως σε συγγενή των ασωμάτων αγγελικών δυνάμεων; Ζώα είμαστε επομένως, όπως και τα λοιπά ανώτερα έμβια όντα. Με τη βασική διαφορά ότι είμαστε “ζώα θεούμενα”, επιδεκτικά θεώσεως και θεοπτίας, πράγμα που στερούνται οι υπόλοιποι β

  π. Δημητρίου Ν. Θεοδωροπούλου Εἴδαμε πῶς ἀντιμετώπιζε τὸ φαινόμενο τῆς ὁμοφυλοφιλίας ὁ ἀρχαῖος κόσμος. Ὄχι  παντοῦ  κατὰ τὸν ἴδιο τρόπο , οὔτε ἔχοντας πάντοτε τὴν ἴδια στάση ἀπέναντί του. Ἄλλοτε αὐστηρά, ἄλλοτε πιὸ αὐστηρὰ ἀκόμη, ἄλλοτε πιὸ χαλαρὰ κ.ο.κ. Τώρα ἂς δοῦμε πῶς τὸ ἀντιμετώπισε ὁ μετὰ Χριστὸν κόσμος, ὁ χριστιανικός, ὁ κόσμος τῆς Καινῆς Διαθήκης, ἄλλως εἰπεῖν. Ὁ ἴδιος ὁ Κύριος δὲν ἔκανε ποτὲ ἰδιαίτερο  λόγο  γιὰ τὸ θέμα αὐτό, γεγονὸς τὸ ὁποῖο χρησιμοποιοῦν κάποιοι ὡς δικαιολογία. Νά, λένε, πουθενὰ ὁ Χριστὸς δὲν καταδικάζει τὴν ὁμοφυλοφιλία, πουθενὰ δὲν μίλησε γι’ αὐτήν. Τὸ ἐν λόγῳ φαινόμενο ὅμως ἦταν αὐτονοήτως καταδικαστέο ἐκείνη τὴν ἐποχὴ καὶ ἰδιαίτερα στὶς τάξεις τοῦ ἰουδαϊκοῦ  λαοῦ. Τί νὰ πεῖ ὁ Κύριος; Καὶ γιὰ ἄλλα πράγματα δὲν εἶπε. Εἶπε τίποτε γιὰ τὴν κτηνοβασία, λόγου χάριν, ἢ τὴν αἱμομιξία καὶ τόσα ἄλλα; Δὲν στέκει λοιπὸν αὐτὸ ὡς ἐπιχείρημα. Καινὴ Διαθήκη ἐπίσης δὲν εἶναι μόνον τὰ τέσσερα εὐαγγέλια, ὅπου καὶ οἱ λόγοι τοῦ Κυρίου. Εἶναι καὶ τὰ ὑπόλοιπα 23 βιβλία της (Κ

  π. Δημητρίου Ν. Θεοδωροπούλου Μὲ τὸ παρὸν κείμενο θὰ κλείσουμε τὸ κεφάλαιο περὶ ὁμοφυλοφιλίας στὴν ἀρχαία Ἑλλάδα. Ἐπιμείναμε σ’ αὐτό, διότι ἔπρεπε νὰ διευκρινισθοῦν κάποιοι ὅροι πρὸς ἀποφυγὴν παρεξηγήσεων καὶ παρερμηνειῶν. Ὅπως εἴδαμε, ἡ ὁμοφυλοφιλία κατὰ τοὺς ἀρχαίους χρόνους συναρτᾶται ἄμεσα πρὸς τὴν παιδεραστία — ὑπὸ αὐτὸν τὸν ὅρον εἶναι γνωστὴ κυρίως ἡ ὁμοερωτικὴ σχέση κατὰ τὴν ἐποχὴ ἐκείνη· γι’ αὐτὸ καὶ οἱ ἀναφορές μας σχετίζονταν περισσότερο μὲ αὐτήν.  Ἄλλωστε, ὁ ὅρος ὁμοφυλοφιλία δὲν ἀπαντᾶ στὴν ἀρχαιοεληνικὴ γραμματεία. Εἶναι ὅρος νεώτερος (19ος αἰ.) καὶ ἀποδίδει τὸν γερμανικὸ Homosexualität (ἀγγλ. homosexuality). Τὸ πρῶτο συνθετικὸ τῆς λέξεως βέβαια εἶναι ἑλληνικὸ (homo, ἀπὸ τὸ ἐπίθετο ὁμός , ποὺ σημαίνει «ὁ ἴδιος, κοινός, ἑνωμένος»· ἀπὸ ἐκεῖ καὶ τὸ ὁμοῦ , ποὺ σημαίνει «ἀπὸ κοινοῦ, μαζί»). Τὸ δεύτερο συνθετικὸ ἀποδίδει τὴν λέξη sex (φῦλον). Ἔτσι, μὲ τὴν προσθήκη τοῦ λεξικοῦ ἐπιθέματος φιλία στὸ τέλος, παρήχθη ἡ ὁμοφυλοφιλία καὶ ἐξ αὐτῆς τὸ οὐσιαστικὸ ὁμοφυλόφιλος . Κάποιοι σ

  π. Δημητρίου Ν. Θεοδωροπούλου Ὁ ἅγιος Σεραφεὶμ εἶναι ὁ κορυφαῖος τοῦ χοροῦ τῶν ἐν Θεσσαλιώτιδι Ἐκκλησία διαλαμψάντων ἁγίων, προστάτης καὶ ἔφορος τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Θεσσαλιώτιδος καὶ Φαναριοφερσάλων  καὶ   πολιοῦχος τῆς πόλεως Καρδίτσης .  Παραθέτω τὸν βίο του ἀπὸ τὸ βιβλίο Οἱ Ὀκτὼ Τοπικοί μας Ἅγιοι . Ὁ βίος ἔχει γραφεῖ σὲ λόγια γλῶσσα γιὰ νὰ συνάδει πρὸς τὴν γλωσσικὴ μορφὴ τῶν ὑμνογραφικῶν κειμένων. Θυμίζω πὼς ἔχουμε παραθέσει καὶ βίους ἄλλων ἁγίων ἐκ τοῦ ὡς ἄνω βιβλίου. Εἶχε ὡς ἀνωτέρα ἀρετὴ τὴν ὑπακοὴ δηλαδή· αὐτὴν ποὺ φωτίζει καὶ σοφίζει τὸν ἄνθρωπο, τὸν γλυτώνει ἀπὸ χίλιες κακοτοπιές, τὸν ἀπαλλάσσει ἀπὸ μεγάλες περιπέτειες τοῦ βίου, τὸν ὁδηγεῖ μὲ ἀσφάλεια στὸν δρόμο τοῦ Θεοῦ.  Συνηθίζω νὰ λέω πὼς ὅποιος κάνει ὑπακοὴ στὸν Πνευματικό του, πηγαίνει στὸν Παράδεισο μὲ κρουαζιερόπλοιο! Καὶ οἱ τρίχες τῆς κεφαλῆς καὶ κάθε μέρος τοῦ σώματος ἑνὸς ἁγίου γίνεται φυλακτό· διότι εἶναι ἐκτάκτως «φορτισμένο» μὲ τὴν ἄκτιστη ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ, τὴν θεία χάρη. Καὶ τὰ ἐνδύματα ἀκόμη τῶν ἁγίων εἶνα