π. Δημήτριος Θεοδωρόπουλος

π. Δημητρίου Ν. Θεοδωροπούλου Τίποτε δὲν εἶναι πιὸ εὐάρεστο στὸν Θεὸ ἀπὸ τὴν συναίσθηση τῆς ἁμαρτωλότητός μας. Καὶ τίποτε περισσότερο δὲν ἀπεχθάνεται ὁ Θεὸς ἀπὸ τὴν ὑποκρισία, τὸ φτιασίδωμα καὶ τὴν εὐσεβιστικὴ χρυσόσκονη. Κάποτε (νύχτα Χριστουγέννων ἦταν) ὁ ἅγιος Ἱερώνυμος βρέθηκε νὰ προσεύχεται στὸ σπήλαιο τῆς Βηθλεέμ. Κατανυγεὶς εἶπε στὸν Χριστό: Κύριε, ἡ γῆ σοῦ προσέφερε τὸ σπήλαιο, ὁ οὐρανὸς τὸ ἄστρο, οἱ μάγοι τὰ δῶρα. Ἐγὼ τί ἔχω νὰ σοῦ προσφέρω; Καὶ τοῦ ἀπήντησε ὁ Κύριος· Τὶς ἁμαρτίες σου, Ἱερώνυμε! Γιατί τὶς ἁμαρτίες του; Τὶς ἁμαρτίες μας θέλει ὁ Κύριος ἢ τὶς ἀρετές μας; Τὶς ἀρετές μας φυσικά. Ὅμως, ἂν αὐτὲς εἶναι μολυσμένες ἀπὸ τὴν ἔπαρση, τὴν φιλάρεσκη ἐγωπάθεια, τὴν ὑψηλοφροσύνη· ἂν πηγάζουν ἀπὸ τὸ πνεῦμα τοῦ ἠθικισμοῦ καὶ δὲν εἶναι καρπὸς τῆς σχέσεώς μας μὲ τὸν Χριστό, τότε προτιμότερες οἱ ἁμαρτίες. Διότι οἱ ἀρετὲς αὐτὲς πετρώνουν τὴν καρδιά, ἐνῶ οἱ ἁμαρτίες μπορεῖ καὶ νὰ τὴν μαλακώσουν· μὲ τὴν συντριβὴ καὶ τὴν μετάνοια μπορεῖ νὰ ὁδηγήσουν στὸν Χριστό. Δὲν εἶναι ἡ ἀρετὴ ποὺ μ

  π. Δημητρίου Ν. Θεοδωροπούλου Τ ί γίνεται μὲ αὐτὰ τὰ ΑΜΗΝ ποὺ ξεφυτρώνουν σὰν τὰ κεφάλια τῆς Λερναίας Ὕδρας καθημερινὰ στὸ διαδίκτυο καὶ πιὸ συγκεκριμένα στὸν χῶρο τοῦ Facebook; Εἶναι μία ἐρώτηση ποὺ τὴν ἀκοῦμε καὶ ἐμεῖς οἱ Πνευματικοὶ τελευταῖα. Μιλᾶμε γιὰ τὶς δημοσιεύσεις ἐκεῖνες ποὺ σὲ προτρέπουν νὰ ἀποδεχθεῖς τὸ περιεχόμενό τους πληκτρολογῶντας ὡς σχόλιο τὴν λέξη ΑΜΗΝ. Γράφοντας ΑΜΗΝ ὁμολογεῖς τὴν πίστη σου,  βοηθᾶς ἀνθρώπους,  πλημμυρίζει  ἡ ζωή σου ἀπὸ θαύματα, σοῦ  ἔρχονται ἀμέτρητα καλά, ἀποτρέπεται κάθε κακό. Αὐτὰ ὑπόσχονται οἱ ἐν λόγῳ δημοσιεύσεις. Τὸ ΑΜΗΝ ἐδῶ λειτουργεῖ ὡς like. Γι' αὐτὸ χρειάζεται μεγάλη προσοχή. Πάντα βρίσκονται σὲ ἐξέλιξη διαδικασίες προσέλκυσης ὀπαδῶν (like-farming), μέσῳ τῶν ὁποίων διάφοροι ἐπιτήδειοι ὄχι μόνο κερδοσκοποῦν, ἀλλὰ ἐνίοτε γίνονται καὶ ἐπικίνδυνοι διασπείροντας κακόβουλο λογισμικὸ (ἰοὺς κ.λπ.) ἢ ὑποκλέπτοντας προσωπικὰ δεδομένα. Ἐσὺ λές, ἕνα ἀθῶο κλὶκ εἶναι! Ὅμως χωρὶς νὰ τὸ καταλάβεις γίνεσαι συνεργὸς σὲ μιὰ ἀπάτη ἢ καὶ θέτεις τὸν ἑα

π. Δημητρίου Ν. Θεοδωροπούλου Συνηθίζουμε νὰ ἀποκαλοῦμε τὴν κάθε δοκιμασία σταυρό. Ὅταν κάποιος, γιὰ παράδειγμα, ὑποφέρει ἀπὸ μία βαριὰ ἀσθένεια, λέμε: αὐτὸς  κουβαλάει μεγάλο σταυρό. Τὸ ἴδιο καὶ ὅταν  ἔχει ἕνα μεγάλο προσωπικὸ ἢ οἰκογενειακὸ πρόβλημα. Εἶναι ὅμως ἡ κάθε δοκιμασία σταυρός; Ἐξάπαντος ὄχι! Ἡ δοκιμασία γίνεται σταυρός, μόνον ὅταν τὴν ὑπομένει  κανεὶς  ἐν ὀνόματι τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἄλλως, παραμένει ἁπλῶς μία δοκιμασία. Γιὰ κάποιον, λόγου χάριν, ποὺ  βλασφημάει   μέρα-νύχτα τὸν Θεὸ ἐπειδὴ ἐπέτρεψε νὰ τοῦ συμβεῖ κάτι, δὲν  θὰ ποῦμε ὅτι σηκώνει σταυρό. Αὐτὸς ἁπλῶς διαχειρίζεται μία δοκιμασία. Καὶ τὴν διαχειρίζεται μὲ τὸν δικό του τρόπο, χωρὶς κἂν νὰ ζητάει βοήθεια ἀπὸ τὸν Θεό. Ἔτσι, ἡ δοκιμασία, ποὺ ὡς λέξη δὲν ἔχει μία μόνο σημασία, λειτουργεῖ μὲν ὡς δεινοπάθεια, λειτουργεῖ ὅμως καὶ ὡς ἐξέταση, ἄσκηση, τεστάρισμα, δοκιμὴ τῆς πίστεως. Δὲν λέμε συχνὰ ὅτι δοκιμάζεται ἡ πίστη μας μὲ τὶς θλίψεις; Κάποιοι λοιπὸν στὶς θλίψεις  χάνουμε   τὴν πίστη μας. Γιατί; Ἴσως διότι εἴδαμε

π. Δημητρίου Ν. Θεοδωροπούλου Αὐτὸ ποὺ συνέβη στὰ Τέμπη ἦταν φοβερό, ἀσήκωτο, ἐθνικὴ τραγωδία. Πενθεῖ ὅλη ἡ Ἑλλάδα. Συμπάσχουμε ὅλοι μὲ τὶς οἰκογένειες ποὺ θρηνοῦν γιὰ τὸν ἄδικο χαμὸ τῶν δικῶν τους ἀνθρώπων. Πενθοῦμε μαζὶ μὲ τοὺς γονεῖς ποὺ ἔχασαν τὰ βλαστάρια τους. Τέτοια γεγονότα ἐπιφέρουν ἀναστάτωση στὶς ψυχὲς τῶν ἀνθρώπων, ἐγείρουν τὸ θυμικό, ἀναταράσσουν τὴν συνείδηση, προκαλοῦν κοινωνικὲς ἐκρήξεις, μὲ ἀπρόβλεπτες ἐνίοτε συνέπειες. Εἶναι βαρὺ τὸ κλίμα, ὅμως ἂς ἐπιτραπεῖ νὰ σημειώσουμε, μὲ πολὺ σεβασμὸ καὶ ἀγάπη, κάποια πράγματα ποὺ ἴσως ὠφελήσουν τὴν σκέψη μας. Οἱ ἐκρήξεις τοῦ θυμοῦ, ἰδιαίτερα ἀπὸ τοὺς νέους ἀνθρώπους, εἶναι ἀναπόφευκτες μετὰ ἀπὸ τέτοια συμβάντα. Ἡ  κοινωνικὴ ὀργὴ γιὰ τὶς παραλείψεις τῶν ἁρμοδίων, ἡ ἀνάγκη γιὰ ἠχηρὰ καταδίκη τῆς πολιτικῆς παθογένειας, ἡ ἀπαίτηση γιὰ καταλογισμὸ εὐθυνῶν, ὁ φόβος ὅτι γιὰ μιὰ φορὰ ἀκόμη ὅλα θὰ "κουκουλωθοῦν", εἶναι ἀναμενόμενο νὰ ὁδηγήσουν καὶ σὲ ὑπερβολὲς ἀκόμη, δικαιολογημένες ἴσως μέχρι ἑνὸς σημείου. Ὅμως χρειάζεται προσ

 π. Δημητρίου Ν. Θεοδωροπούλου Μὲ τὰ ὅσα τραγικὰ συμβαίνουν στὶς μέρες μας ἡ πίστη τῶν ἀνθρώπων δοκιμάζεται, κάποιων δὲ καὶ κλονίζεται. Πῶς νὰ πιστέψω, λέει, ὅτι ὑπάρχει Θεός;  Δὲν τὸν βλέπω πουθενά. Εἶναι ἀπών, κι ἂς μοῦ λένε ὅτι εἶναι πανταχοῦ παρών. Τί Θεὸς εἶναι αὐτὸς ποὺ ἐπιτρέπει νὰ συμβαίνουν τέτοια πράγματα; Πῶς ἀφήνει τὰ μικρὰ παιδιὰ νὰ πεθαίνουν ἀπὸ τὴν πεῖνα, τοὺς μανιακοὺς νὰ μπαίνουν στὰ σχολεῖα καὶ νὰ σπέρνουν τὸν ὄλεθρο θερίζοντάς τα μὲ τὰ αὐτόματα ὅπλα; Πῶς ἐπιτρέπει νὰ κομματιάζονται οἱ ἄνθρωποι στὴν ἄσφαλτο, στὶς ράγες τῶν τραίνων, στὶς γραμμὲς τῶν ἀεροπλάνων, νὰ πνίγονται στὰ πελάγη; Γιατί δὲν τὰ ἐμποδίζει ὅλα αὐτά; Καὶ ἐν πάσῃ περιπτώσει, γιατί παίρνει τὰ νέα παιδιὰ καὶ ἀφήνει τὰ γεροχούφταλα; Ποῦ εἶναι τελικὰ ὁ Θεός; Ὑπάρχει; Ἢ μήπως ἔχουν δίκιο αὐτοὶ ποὺ λένε ὅτι εἶναι κατασκεύασμα δικό μας, τὸν φτιάξαμε γιὰ νὰ ἔχουμε ἕνα στήριγμα ἐλπίδας στὶς δύσκολες στιγμές, ἕνα καταφύγιο παρηγοριᾶς; Θὰ ἔλεγα ἐν πρώτοις πὼς καὶ ἔτσι ἀκόμη, προτιμότερος θὰ ἦταν ὁ Θεὸς ἀπὸ πολλὰ

  π. Δημητρίου Ν. Θεοδωροπούλου Νὰ εἶσαι πάνω σὲ μιὰ παγωμένη λίμνη γυμνός, τὸ ψῦχος δριμύ, βαρὺς ὁ χειμών! Νὰ ἔχουν ἀνάψει φωτιὰ οἱ δήμιοί σου στὴν ὄχθη! Νὰ βλέπεις τὸν συναθλητή σου ποὺ ἐγκαταλείπει καὶ φεύγει τρέχοντας στὴν ζεστασιά! Καὶ ἐσὺ νὰ στέκεσαι ἐκεῖ μέχρι νὰ ξεψυχήσεις μαρτυρικά! Τί ἄλλο μπορεῖ νὰ σημαίνει αὐτό, τί ἄλλο μπορεῖ νὰ ὁρίζει, παρὰ τὴν πίστη; «Ἔστι δὲ πίστις ἐλπιζομένων ὑπόστασις, πραγμάτων ἔλεγχος οὐ βλεπομένων» (Ἑβρ. ια΄ 1): Εἶναι ἡ πίστη δύναμη ποὺ δίνει ὑπόσταση σ' αὐτὰ ποὺ ἐλπίζουμε, βεβαιότητα σ' αὐτὰ ποὺ δὲν βλέπουμε. Κουφό... θὰ πεῖ κανείς! Καθόλου δὲν θὰ διαφωνήσουμε. Ἡ πίστη εἶναι τρέλα! Τρελὸς ἦταν ὁ Νῶε, ποὺ πῆγε κόντρα στὸ ρεῦμα τῆς ἐποχῆς του. Δικαιώθηκε ὅμως... τ οῦ βγῆκε! Τὸ ἴδιο καὶ ὁ ληστὴς πάνω στὸν σταυρό. Καὶ τόσοι ἄλλοι. Ἡ πίστη βεβαιώνει! Ἡ πίστη δικαιώνει! Ὅταν κάποιος ἐρωτεύεται, δὲν ξέρει τί θὰ τοῦ βγεῖ, ποῦ θὰ πάει. Ὅμως ἐρωτεύεται. Καὶ ἀλίμονο στοὺς ἀνέραστους! Ξεροσταλιάζει ὁ ἐρωτευμένος περιμένοντας στὴν βροχὴ καὶ στὸ ξεροβόρ

  π. Δημητρίου Ν. Θεοδωροπούλου «Γιὰ τὰ μάτια μιᾶς γυναῖκας» πολλὲς φουρτοῦνες πέρασε τὸ ταλαίπωρο γένος τῶν ἀνθρώπων. Εἶναι παλιὰ αὐτὴ ἡ αἰτία, τόσο ποὺ τὴν ἐξέφερε καὶ στὸ ἀρχαῖο ἔπος ρητῶς ὁ θεῖος Ὅμηρος. Εἶναι κι ὁ πλοῦτος βέβαια αἰτία τοῦ πολέμου, ἡ ἀπληστία τῶν ἀνθρώπων. Ἀλλὰ καὶ τὶς ἰδέες τους τὶς κάνουνε σημαῖες συχνὰ κάποιοι σωτῆρες καὶ ξεσηκώνουν πλήθη καὶ λαούς, ὄχι γιὰ συμφιλίωση, ἀλλὰ γι' ἀντιμαχία - «γιὰ τὸ καλό σας», λένε. Ὅμως ἀπ' ὅλα τὰ δεινὰ ποὺ γνώρισε ὁ κόσμος, τὰ πιὸ πολλὰ τὰ ἔσπειρε τὸ μῖσος τὸ θρησκευτικό, ἡ μισαλλοδοξία.  Πόσοι πόλεμοι! Πόσο αἷμα! Πόσο μῖσος! Δὲν ἔχει λεχθεῖ τυχαῖα πὼς χειρότερος ἀπ' ὅλους τοὺς φανατισμοὺς εἶναι ὁ θρησκευτικός. Χειρότερες ἀπ' ὅλες τὶς ἐντάσεις ἐκείνη τῶν θρησκευτικῶν παθῶν. Δὲν θὰ μιλήσω γιὰ τὶς θρησκεῖες τοῦ κόσμου. Θὰ μείνω στὸν Χριστιανισμό, ποὺ δὲν εἶναι θρησκεία, ἀλλ' ἀποκάλυψις θεία. Πόσα ἐγκλήματα, Θεέ μου, στὸ ὄνομα τοῦ γλυκυτάτου Ἰησοῦ καὶ μὲ σημαία τὸν τίμιο Σταυρό!  Τί νὰ πρωτοθυμηθῶ; Τὴν πυρά; Τὶς