π. Δημήτριος Θεοδωρόπουλος

  π. Δημητρίου Ν. Θεοδωροπούλου Οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι, πιστεύω, ὅταν διαβάζουν ὅτι ὁ ἀναστημένος Χριστὸς ἐμφανίστηκε πρῶτα στὴν Μαρία τὴν Μαγδαληνὴ (Μάρκ. ιϛ΄ 9), ἀποροῦν. Μά, στὴν Παναγία Μητέρα του δὲν θὰ ἔπρεπε πρῶτα νὰ φανερωθεῖ; Ἀπὸ αὐτὴν δὲν θὰ ἔπρεπε νὰ ἀφαιρέσει τὸν τόσο μεγάλο πόνο; Αὐτὴ δὲν ἐδικαιοῦτο νὰ ἀκούσει πρώτη τὸ «χαῖρε»; Δὲν εἶναι ἡ πάναγνος κόρη, ἡ πάντων καθαρωτέρα, ἡ ὑψηλοτέρα τῶν οὐρανῶν καὶ αὐτῶν τῶν ἀγγελικῶν δυνάμεων ἀκόμη τιμιωτέρα καὶ ἐνδοξοτέρα; Ἄξιον καὶ δίκαιον λοιπὸν δὲν εἶναι νὰ ἀντικρίσει πρώτη αὐτὴ τὴν δόξα τοῦ ἀναστημένου Υἱοῦ; Ἂν διαβάσει ὅμως κανεὶς μὲ πολὺ μεγάλη προσοχὴ τὰ ἱερὰ εὐαγγέλια καὶ ἐναρμονίσει τὶς σχετικὲς διηγήσεις, θὰ διαπιστώσει ὅτι τελικά, ναί, ἔτσι ἔχουν τὰ πράγματα· ἡ Παρθενομήτωρ Μαρία εἶδε πρώτη τὸν ἀναστημένο Χριστό. Δὲν θὰ ἐπιχειρήσω ἐδῶ αὐτὴν τὴν ἐναρμόνιση. Θὰ ἦταν κουραστικὸ πρῶτα-πρῶτα γιὰ ἐσᾶς. Θὰ ἀρκεσθῶ μόνο νὰ ἀναφέρω ὅτι τὴν συμφωνία τῶν διηγήσεων προσπάθησαν νὰ ἐπαληθεύσουν πολὺ πρὶν ἀπὸ ἐμᾶς μεγάλοι ἅγιοι καὶ θεο

  π. Δημητρίου Ν. Θεοδωροπούλου Τὸ νὰ τὰ ἀφήσουμε ὅλα στὸν Θεὸ δὲν εἶναι μία εὐσεβιστικὴ ἰδέα, εἶναι πρόταση τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς Ἐκκλησίας, αἴτημα ζωῆς. Εἶναι συγχρόνως γύμνασμα πίστεως, ἄθλημα πνευματικό. Ὁ Διάκονος στὶς Ἀκολουθίες τῆς Ἐκκλησίας διαρκῶς παρακελεύει: Ὁ λαός μας στὸ ἄκουσμα τῶν λόγων αὐτῶν διαχέει αὐθόρμητα τὴν εὐγνώμονα διάθεσή του πρὸς τὸ πρόσωπο τῆς Παναχράντου Μητρὸς λέγοντας (διὰ τοῦ ἱεροψάλτου συνήθως) τὸ «Ὑπεραγία Θεοτόκε, σῶσον ἡμᾶς». Ἂν προσέξουμε ὅμως λίγο καλύτερα (τὴν σύνταξη νὰ προσέξουμε), θὰ δοῦμε ὅτι ὁ στίχος δὲν ἀναφέρεται στὴν Ὑπεραγία Θεοτόκο, ἀλλὰ στὸν Χριστό. Ἀναφέρει μὲν τὴν Παναγία καὶ τοὺς Ἁγίους, ὅμως στόχος τῆς προτροπῆς εἶναι ἡ στροφὴ πρὸς τὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ. Ἂς τὸ δοῦμε πιὸ ἀναλυτικά. Ἡ ὅλη πρόταση (στίχος) περιστρέφεται γύρω ἀπὸ τὸ «παραθώμεθα», ποὺ εἶναι ὑποτακτικὴ ἀορίστου β΄ τοῦ ρήματος παρατίθεμαι. «Μνημονεύσαντες», λέει, «τῆς παναγίας, ἀχράντου, ὑπερευλογημένης, ἐνδόξου, δεσποίνης ἡμῶν, Θεοτόκου καὶ ἀειπαρθένου Μαρίας μετὰ πάντων τῶ

  π. Δημητρίου Ν. Θεοδωροπούλου Τὸ Χριστὸς Ἀνέστη τὸ λέμε ἀπὸ τὴν ὥρα ποὺ θὰ ἀκουστεῖ γιὰ πρώτη φορὰ τὸ χαρμόσυνο αὐτὸ ἄγγελμα ἀπὸ τὸ στόμα τοῦ ἱερέως (12η νυκτερινὴ τοῦ Μ. Σαββάτου κατὰ τὴν κρατοῦσα συνήθεια), μέχρι τὴν Τετάρτη πρὸ τῆς Ἀναλήψεως - πρὸ τοῦ ἑσπερινοῦ τῆς ἑορτῆς τῆς Ἀναλήψεως πιὸ συγκεκριμένα. Τότε συμπληρώνονται 39 ἀκριβῶς ἡμέρες ἀπὸ τὴν Κυριακὴ τοῦ Πάσχα. Ὑπολογισμὸς ἡμερῶν Καὶ ἂς δοῦμε, ἂν θέλετε, πῶς τὶς ὑπολογίζουμε· πῶς μετρᾶμε τὶς ἡμέρες καὶ βρίσκουμε τὸ σύνολό τους. Διότι αὐτὸ χρειάζεται καὶ σὲ ἄλλες περιπτώσεις. Π.χ. πῶς ὑπολογίζουμε τὶς ἡμέρες καὶ λέμε ὅτι ἕνα νεογέννητο ἔγινε ὀκτὼ ἡμερῶν καὶ μποροῦμε νὰ τοῦ δώσουμε ὄνομα, ἢ σαραντίζει τότε; Πῶς ὑπολογίζουμε τὰ τριήμερα, τὰ ἐννιάμερα καὶ τὰ σαράντα γιὰ τὰ μνημόσυνα ἑνὸς κεκοιμημένου; Τὸ μυστικό, νὰ ξέρετε, βρίσκεται στὸν ὑπολογισμὸ τῆς πρώτης ἡμέρας. Ἐκεῖ κάνουν πολλοὶ τὸ λάθος· δὲν ὑπολογίζουν τὴν πρώτη ἡμέρα. Ὅταν δὲ λέμε ἡμέρα, ἂς ἐννοοῦμε τὴν τοῦ ἡλιακοῦ ἡμερολογίου, τὴν ἡμέρα δηλαδὴ ποὺ ἀρχίζει μὲ τὴν ἀνατ

  Τὸ βιβλίο Οἱ Ὀκτὼ Τοπικοί μας Ἅγιοι συνέγραψε ὁ Πρωτοπρεσβύτερος Δημήτριος Ν. Θεοδωρόπουλος, πρώην Γενικὸς Ἀρχιερατικὸς Ἐπίτροπος τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Θεσσαλιώτιδος καὶ Φαναριοφερσάλων. Περιέχει πλήρη ᾈσματικὴ Ἀκολουθία πάντων τῶν ἐν Θεσσαλιώτιδι Ἐκκλησίᾳ διαλαμψάντων Ἁγίων, Ἱερὰ Παράκληση πρὸς αὐτούς, καθὼς καὶ τοὺς βίους αὐτῶν. Ἐξεδόθη προνοίᾳ τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Θεσσαλιώτιδος καὶ Φαναριοφερσάλων κ. Τιμοθέου, δαπάναις δὲ τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ Ἁγίου Γεωργίου Καρδίτσης, Προϊστάμενος τοῦ ὁποίου τυγχάνει ὁ καὶ συγγράψας αὐτό. Ἡ παραγωγὴ ἀνήκει στὸν ἐκδοτικὸ οἶκο «ΕΠΤΑΛΟΦΟΣ Α.Β.Ε.Ε.». Ἡ εἰκόνα τοῦ ἐξωφύλλου εἶναι πρωτότυπος καὶ ἱστορήθη ἐν Καρδίτσῃ κατὰ τὸ ἔτος 2009 ὑπὸ τοῦ ἁγιογραφικοῦ οἴκου ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ Θ. ΑΓΓΕΛΟΥ. Τὸ βιβλίο διατίθεται ἀπὸ τὸ ὑπὸ τὴν ἐπωνυμία «ΜΑΡΤΥΡΙΑ» βιβλιοπωλεῖο τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Θεσσαλιώτιδος καὶ Φαναριοφερσάλων. Τὰ ἔσοδα προσφέρονται στὸ Γηροκομεῖο καὶ τὰ ἄλλα Φιλανθρωπικὰ Ἱδρύματα τῆς ὡς ἄνω Ἱερᾶς Μητροπόλεως.

π. Δημητρίου Ν. Θεοδωροπούλου Σήμερα Πέμπτη τῆς Διακαινησίμου ἡ Ἐκκλησία μας τιμᾶ τὴν μνήμη ἑνὸς ἐκ τῶν ὀκτὼ προστατῶν καὶ ἐφόρων τῆς  Θεσσαλιώτιδος Ἐκκλησίας (Ἱερὰ Μητρόπολις Θεσσαλιώτιδος καὶ Φαναριοφερσάλων - Καρδίτσα). Πρόκειται γιὰ τὸν ὅσιο Ἀκάκιο τὸν Καυσοκαλυβίτη, ἕναν ἀπὸ τοὺς μεγαλυτέρους ἀσκητὲς ὅλων τῶν ἐποχῶν (ὑπὲρ φύσιν οἱ ἀσκητικοὶ αὐτοῦ ἀγῶνες). Ἔζησε καὶ ἐμεγαλούργησε στὴν σκήτη τῶν Καυσοκαλυβίων, τῆς ὁποίας ὑπῆρξε καὶ ἱδρυτής. Εἶναι ἡ σκήτη στὴν ὁποίαν ἀσκήτευσε καὶ ὁ σύγχρονός μας ἅγιος Πορφύριος ὁ καὶ Καυσοκαλυβίτης ἐξ αὐτοῦ  ἐπονομαζόμενος . Παραθέτουμε ἐδῶ τὸν βίο τοῦ ἁγίου Ἀκακίου, ἀπὸ τὸ βιβλίο μας Οἱ Ὀκτὼ Τοπικοί μας Ἅγιοι . Ὁ βίος ἔχει γραφεῖ σὲ λόγια γλῶσσα γιὰ νὰ συνάδει πρὸς τὴν γλωσσικὴ μορφὴ τῶν ὑμνογραφικῶν κειμένων. Ἰδιαιτέρως ὠφέλιμη εἶναι ἡ ὀπτασία ποὺ εἶδε ὁ ἅγιος ὡς ἀπάντηση σὲ κάποιους μοναχοὺς τῆς ἐποχῆς του ποὺ συσχέτιζαν τὸν κεφαλικὸ φόρο πρὸς τὸ σφράγισμα τοῦ ἀντιχρίστου. Παρόμοιες συσχετίσεις γίνονται καὶ σήμερα ἀπὸ διαφόρους ἀνθρώπους τῆς Ἐκκλ

  π. Δημητρίου Ν. Θεοδωροπούλου Θωρῶντας τὴν ἀπαράμιλλης τέχνης παραπάνω εἰκόνα, ἂς ἐπικεντρώσουμε γιὰ λίγο τὴν προσοχή μας στὴν μορφὴ ποὺ τὶς προλαβούσες ἡμέρες τόσο ἀμυδρὰ σκιαγραφοῦσαν οἱ ἱεροὶ εὐαγγελιστές, τὴν «ἄλλην Μαρίαν» λέγω. Πόσος πόνος, Θεέ μου, ζωγραφισμένος στὸ πάναγνο πρόσωπό της! Καὶ ἡ ὅλη στάση τοῦ σώματος, ἡ κίνηση τῶν χειρῶν διαζωγραφεῖ τὴν ἐσχάτη θλίψη, τὴν ἁπλωσιὰ τοῦ πένθους, τὴν ἀπέραντη ὀδύνη, τὴν ἀπειλὴ τῆς συντριβῆς. Κι ὅμως, οὐδαμῶς ὁ πόνος γεννᾶ τὴν ὀργὴ διὰ τὴν ἀδικία. Οὐδόλως ἡ ὀδύνη κινεῖ τὴν ψυχὴ πρὸς μανίαν ἐκδικήσεως. Οὐδεμία κατάρα ἐκστομίζει τὸ ἀπαρηγόρητο στόμα ποὺ  σφαλιγμένο μένει. Δ ὲν κραδαίνει ἀπειλὲς σείοντας ὑπερυψωμένα χέρια ἡ μήτηρ τοῦ Ἀθώου. Οἵα ἡ μορφὴ τοῦ Ἐσταυρωμένου, τοιαύτη καὶ ἡ τῆς μητρὸς κάτωθεν τοῦ σταυροῦ. Ὁ θρῆνος της βουβός, μυστικός. Ὅλα μυστικὰ τὰ περὶ αὐτήν. Μυστικὸς ὁ τόκος, μυστικὸς ὁ χρόνος τῆς ἀφανοῦς καὶ ταπεινῆς της ζωῆς, μυστικὴ καὶ ἡ παρουσία της στὰ τοῦ πάθους, τοῦ σταυροῦ, τῆς ταφῆς, τῆς ἐνδόξου ἀναστάσεως. Οὔτε πο

  Κωνσταντίνου Χρ. Νούση, φιλολόγου-θεολόγου Το παρόν άρθρο γράφεται με αφορμή το τέλος της ακολουθίας του Μεγάλου Αποδείπνου. Σε αυτό ψάλλονταν την περίοδο της Μ. Τεσσαρακοστής οι εκπληκτικές μεσσιανικές προφητείες του Ησαΐου και τις απολαμβάναμε για πολλές μέρες. Ο μεγάλος αυτός θεολόγος προφήτης και πέμπτος χαρακτηριζόμενος ευαγγελιστής μίλησε για τον Χριστό και τη θεανθρώπινη φύση Του με σχεδόν εξονυχιστικό τρόπο. Πώς λοιπόν δεν πήρε καν χαμπάρι ο διάβολος και τρία ολόκληρα χρόνια - της επιγείου δράσεως Του - προσπαθούσε να «ψαρέψει» τον Κύριο για να μάθει την αλήθεια που κατά βάθος υποπτευόταν; Τελικά, η αποκάλυψη της σωτηρίου ταύτης αλήθειας έγινε για αυτόν με άκρως εμπειρικό και επώδυνο τρόπο: το κατάλαβε αμέσως με το που ξεψύχησε ο Ιησούς στον Σταυρό... Η θεολογική επιστήμη είναι κυρίως  χαρισματική – θα έλεγα ότι αυτό ισχύει και για τις υπόλοιπες σε μεγάλο βαθμό, αλλά δεν είναι της παρούσης να το αναλύσουμε. Ειδικότερα, λοιπόν,  και σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό θα λέγαμε πως αυτό

  π. Δημητρίου Ν. Θεοδωροπούλου Ἡ σταύρωση τοῦ Κυρίου εἶναι σκάνδαλο γι' αὐτοὺς ποὺ δὲν πιστεύουν. Εἶναι σκάνδαλο κυρίως γιὰ τοὺς Ἰουδαίους (Α΄ Κορ. α΄ 23), δυὸ φορὲς γι' αὐτούς, θὰ λέγαμε. Διότι οἱ πολλοὶ σκανδαλίζονται γιὰ τὸ πῶς ἕνας ποὺ θέλει νὰ λέγεται βασιλιάς, πεθαίνει μὲ τόσο ἀτιμωτικὸ θάνατο καὶ παντελῶς ἀνυπεράσπιστος. Ποῦ εἶναι ὁ στρατός του; Ποῦ τὰ πρωτοπαλλήκαρά του, οἱ ἀξιωματοῦχοι, οἱ ραβδοῦχοι, οἱ ὑπασπιστές του, τὰ ἅρματα, οἱ περικεφαλαῖες, τὰ ξίφη; Τί σόϊ βασιλιὰς εἶναι αὐτός; Ποιά εἶναι ἡ δύναμή του; Οὔτε τὸν ἑαυτό του δὲν μπορεῖ νὰ ὑπερασπίσει, θὰ σώσει ἐμᾶς; Γιὰ τοὺς εἰδωλολάτρες ὁ σταυρὸς εἶναι μωρία  (Α΄ Κορ. α΄ 23). Γιὰ τοὺς Ἰουδαίους ὅμως εἶναι καὶ σκάνδαλο, διότι ὁ Κύριος ἔλεγε πὼς εἶναι ὁ Μεσσίας. Καὶ τὸν Μεσσία αὐτοὶ τὸν περίμεναν (ἀκόμη κάποιοι τὸν περιμένουν) ὡς ἐπίγειο βασιλέα ποὺ θὰ ἔδιωχνε τοὺς Ρωμαίους καὶ θὰ ἀποκαθιστοῦσε τὴν δόξα τοῦ ἀρχαίου Ἰσραήλ, θὰ ἐπανίδρυε τὸ κράτος τοῦ Δαυΐδ. Μεγάλη λοιπὸν ἡ ἀπογοήτευση! Καὶ αὐτὸ εἶναι τὸ πρῶτο σκάνδαλ

π. Δημητρίου Ν. Θεοδωροπούλου Ἀπόψε ὁ Χριστὸς πλένει τὰ πόδια τῶν μαθητῶν του. Μὴ νομίζετε ὅτι εἶναι πράξη ἀλτρουϊσμοῦ καὶ ταπείνωσης σὰν αὐτὴ γιὰ τὴν ὁποία ἐμεῖς συχνὰ μιλᾶμε. Δὲν εἶναι πράξη συναισθηματικοῦ χαρακτῆρος ποὺ σκοπὸ ἔχει ἁπλῶς καὶ μόνο νὰ συγκινήσει καὶ νὰ μᾶς διδάξει ὅτι θὰ πρέπει νὰ εἴμαστε ἠθικοὶ καὶ καλοὶ ἄνθρωποι. Εἶναι κάτι παραπάνω. Εἶναι πράξη βαθιὰ ἐκκλησιολογική, καὶ γι’ αὐτὸ ἀκραιφνῶς ἐσχατολογική. Ἐξεικονίζει δηλαδὴ τὴν μέλλουσα κατάσταση, τὴν πραγματικότητα τοῦ μέλλοντος αἰῶνος. Εἶναι εἰκόνα αὐτοῦ ποὺ πρόκειται πάντα νὰ κάνει ὁ Χριστός, ἀκόμη καὶ στὴν Βασιλεία του. Δηλαδὴ τί, θὰ μᾶς πλένει καὶ ἐκεῖ τὰ πόδια;  Μὴ τὸ παίρνεις κατὰ γράμμα. Ἐκεῖ δὲν θὰ ὑπάρχουν οὔτε ποδιὲς οὔτε πετσέτες σὰν αὐτὴ ποὺ ζώσθηκε στὸν Μυστικὸ Δεῖπνο, οὔτε ρύποι θὰ ὑπάρχουν. Δὲς τὸ πνεῦμα. Θὰ εἶναι ὑπηρέτης μας καὶ ἐκεῖ. Βασιλιὰς καὶ ὑπηρέτης (ὅπως ὅλοι οἱ βασιλιάδες θὰ ἔπρεπε νὰ εἶναι). Θὰ εἶναι ὁ βασιλιὰς ποὺ θὰ μᾶς ὑπηρετεῖ αἰωνίως. Μὰ ποῦ τὸ ξέρεις ἐσὺ καὶ τὸ λές; θὰ πεῖ κανείς.  Ἀπ

  π. Δημητρίου Ν. Θεοδωροπουλου Γιὰ τὸ μέτρο τῆς ἀγάπης τοῦ ἄντρα πρὸς τὴν γυναῖκα βλέπε τὴν παραπάνω εἰκόνα. * Ὁ ἀπόστολος Παῦλος στὴν πρὸς Ἐφεσίους ἐπιστολή του καὶ συγκεκριμένα στὴν περικοπὴ ἐκείνη ποὺ διαβάζουμε κατὰ τὴν τέλεση τοῦ μυστηρίου τοῦ γάμου, λέει: «Οἱ ἄνδρες ἀγαπᾶτε τὰς γυναῖκας ἑαυτῶν» (Ἐφ. ε΄ 25)· μὲ ἁπλᾶ λόγια, οἱ ἄνδρες νὰ ἀγαπᾶτε τὶς γυναῖκες σας. Πῶς ὅμως; μὲ μία ἁπλῆ ἐρωτική, συναισθηματικὴ ἀγάπη καὶ τὴν τρυφερότητα ποὺ ἀναζητοῦν οἱ γυναῖκες; Αὐτὰ φυσικὰ ἐξυπακούονται. Ὅμως θέλει καὶ κάτι παραπάνω. Καὶ δίνει τὸ μέτρο, προσφέρει τὸ παράδειγμα: «καθὼς καὶ ὁ Χριστὸς ἠγάπησε τὴν ἐκκλησίαν καὶ ἑαυτὸν παρέδωκεν ὑπὲρ αὐτῆς» (στὸν ἴδιο στίχο, ε΄ 25). Ὅπως ὁ Χριστὸς ἀγάπησε τὴν Ἐκκλησία καὶ παρέδωσε τὸν ἴδιο του τὸν ἑαυτὸ ὑπὲρ αὐτῆς, ἔτσι καὶ οἱ ἄντρες θὰ πρέπει νὰ ἀγαποῦν τὶς γυναῖκες μας. Πόσο ἀγάπησε ὁ Χριστὸς τὴν Ἐκκλησία; Φαίνεται στὴν παραπάνω εἰκόνα. Δέχτηκε ραπίσματα γι' αὐτήν, ὕβρεις, ἀτιμία, ἀκάνθινο στέφανο, τὴν κοκκίνη χλαμύδα, κολαφισμοὺς καὶ τὸν σταυρικὸ

  π. Δημητρίου Ν. Θεοδωροπούλου Αὐτὸ τὸ κοκκαλιάρικο κορμὶ δὲν ἦταν πάντα ἔτσι. Ἤτανε ἀμαράζωτο, ἀειθαλὲς θαρρεῖς, ἀγέραστο. Καὶ ἡ κόρη ποὺ τὸ εἶχε, τὸ ξόδεψε ἐδῶ κι ἐκεῖ θαρρῶντας πὼς στὸν κόσμο αὐτὸν δὲν εἶναι ἄλλο πιὸ ἄξιο ἀπὸ τὸ γλέντι τῆς σαρκός. Φραγμὸ δὲν εἶχε, ἀκόρεστος τοῦ πόθου ὁ φλογισμός, τὸ πάθος ἀκατάβλητο. Ὅμως δὲν ἦταν χαλασμένη ἡ ψυχή. Γι' αὐτὸ καὶ ὁ Κύριος τὴν ἔσυρε ἀπὸ τῆς ἀπωλείας τὸν βυθό, μὲ ἕνα του σημάδι. Ἡ Μαρία ἀπὸ τὴν Αἴγυπτο ἀνοίχθηκε στὴν ἔρημο τοῦ Ἰορδάνου καὶ ἔζησε ἐκεῖ μαζὶ μὲ τὰ θηρία, ἀλλὰ καὶ τοὺς ἀγγέλους σαράντα χρόνους καὶ ἑπτά. Καὶ λίγο πρὶν τὸ τέλος τῆς ἔστειλε ὁ Θεὸς τὸν ἱερέα Ζωσιμᾶ, ἀπὸ τὰ ἅγια χέρια του νὰ κοινωνήσει τῶν ἀχράντων μυστηρίων. Ἦταν Μ. Πέμπτη. Τὴν ἴδια μέρα πέθανε. Πάντα μ' ἐντυπωσίαζε αὐτὴ ἡ ἱστορία. Δὲν θέλει κάτι νὰ μᾶς πεῖ; Ἐγὼ νομίζω, ναί. Ὅλα τὰ ἔκανε ἡ Μαρία, καὶ προσευχὲς νυχθημερὸν καὶ ἀκατάπαυστη δοξολογία καὶ ὑπὲρ φύσιν ἄσκηση.  Ὅμως δὲν ἔφταναν αὐτά, κι οὔτε ποτέ τους φτάνουν, χωρὶς τὴν θεία κοινωνία. Γι'