π. Δημήτριος Θεοδωρόπουλος

π. Δημητρίου Ν. Θεοδωροπούλου Ἡ  Δ΄   Κυριακὴ  τῶν Νηστειῶν εἶναι ἀφιερωμένη ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία μας , ὡς γνωστόν,  στὴν μνήμη τοῦ ὁσίου καὶ θεοφόρου πατρὸς ἡμῶν Ἰωάννου τοῦ Σιναΐτοῦ τοῦ καὶ συγγραφέως τῆς Κλίμακος. Ἡ Κλῖμαξ εἶναι ἕνα ἀπὸ τὰ λαμπρότερα ἔργα τῆς ἐκκλησιαστικῆς γραμματείας καὶ ἀναδεικνύει τὸν Ἰωάννη ὡς τὸν μεγαλύτερο ἀνατόμο τῆς ἀνθρωπίνης ψυχῆς. Ἀπὸ τὸν δέκατο πέμπτο λόγο τοῦ ἔργου αὐτοῦ καὶ εἰς ἔνδειξιν ἐλαχίστης τιμῆς πρὸς τὸν θειότατο συγγραφέα, ἐπιλέγω τὴν ἀναφορά του στὰ στάδια ποὺ ἀκολουθεῖ ἡ ψυχὴ προκειμένου νὰ πράξει τὸ καλὸ ἢ τὸ κακὸ (PG 88, 896D-897B). Τὰ στάδια αὐτὰ εἶναι ἓξ τὸν ἀριθμὸν καὶ λέγονται: 1. Προσβολή. 2. Συνδυασμός. 3. Συγκατάθεσις. 4. Αἰχμαλωσία. 5. Πάλη.  6. Πάθος. 1. Προσβολὴ Ὡς «λόγον ψιλόν, ἢ εἰκόνα τοῦ τυχόντος νεοφανῶς ἐν τῇ καρδίᾳ ἐμφερομένην»  ὁρίζουν τὴν προσβολὴν  οἱ μακάριοι Πατέρες, λέει ὁ ἅγιος Ἰωάννης· ὡς ἕναν ἁπλὸ λόγο δηλαδὴ ἢ μία τυχαία εἰκόνα ποὺ ἐμφανίζεται γιὰ πρώτη φορὰ στὴν καρδιά. Πρόκειται γιὰ τὸ πρῶτο ἐρέθισμα. Ἔρχεται μέσα

  π. Δημητρίου Ν. Θεοδωροπούλου Ὅταν ξεκίνησα νὰ γράφω τὰ ἄρθρα αὐτά, δὲν φανταζόμουν ποτὲ ὅτι θὰ ἀκολουθοῦσα τόσο μακρὰ διαδρομή. Στὴν πορεία διαπίστωσα ὅτι βαδίζω ἕνα δρόμο ποὺ δὲν εἶναι καὶ τόσο γνωστὸς σὲ μένα. Φτάνοντας στὸ στάδιο τῶν νεωτερικῶν καὶ μετανεωτερικῶν χρόνων τὰ ἔχασα τελείως ἀντικρίζοντας τὸ χάος ποὺ ἐπικρατεῖ. Παρότι τὸ θέμα τῆς ὁμοφυλοφιλίας ἔχει γίνει πλέον διεπιστημονικὸ (ἀσχολοῦνται μὲ αὐτὸ ἡ Ψυχιατρική, ἡ Ἰατρική, ἡ Βιολογία, ἡ Γενετική, ἡ Νομική, ἡ Κοινωνιολογία, ἡ Θεολογία καὶ ἄλλες ἐπιστῆμες), ἄκρη δὲν μπορεῖς νὰ βγάλεις. Εἶναι τόσο μεγάλη ἡ πόλωση ποὺ ἐπικρατεῖ, τόσο ἀντικρουόμενες οἱ ἀπόψεις ποὺ διατυπώνονται, τόσο ἔντονη ἡ παράσταση τῆς προκατάληψης, τῆς ἰδεοληψίας καὶ τοῦ φανατισμοῦ, ποὺ τὸ ἐπιστημονικὸ πεδίο καλύπτεται ἀπὸ βαρύφορτο πέπλο ἀχλύος καὶ ὅλα μοιάζουν θαμπά. Θὰ προσπαθήσουμε ἐν τούτοις νὰ φωτίσουμε ὅσο γίνεται περισσότερο τὸ θέμα μας καὶ νὰ ξεδιπλώσουμε ὅσες περισσότερες πτυχές του μποροῦμε. Καὶ δὲν θὰ τὸ κάνουμε — ὅπως καὶ δὲν τὸ κάναμε μέχρι