π. Δημήτριος Θεοδωρόπουλος

  π. Δημητρίου Ν. Θεοδωροπούλου Ὁ ποιητικὸς θρῦλος θέλει τὸν Ἔρωτα φτερωτὸ θεὸ ποὺ ἐξαπολύει τὰ βέλη του καὶ λαβώνει τὶς καρδιὲς τῶν ἀνθρώπων — δύσκολα ξεμπερδεύει ὁ λαβωθεὶς ἀπὸ τὸ ἀκατανίκητο τοῦτο βέλος. Ἀλλ’ εἶναι ὄντως φτερωτός; Ναί! Εἶναι θεός; Ὄχι! Ἂν ἦταν θεός, ὅπως ἐξηγεῖ ἡ Διοτίμα (ἱέρεια τῆς Μαντινείας) στὸν Σωκράτη (Πλάτωνος  Συμπόσιον  202d), θὰ ἦταν εὐδαίμων, ὅπως οἱ θεοί· θὰ εἶχε τὴν πληρότητα τῶν ἀγαθῶν ποὺ ἐκεῖνοι ἔχουν. Δὲν τὴν ἔχει ὅμως. Ποθεῖ τὰ ὡραῖα καὶ ἀγαθά, ἐπειδὴ ἀκριβῶς τοῦ λείπουν, τὰ στερεῖται.  Ὁ Ἔρως οὔτε τέλειος εἶναι, οὔτε ἀγαθός, οὔτε τόσο ὄμορφος, ὅσο τὸν παρουσιάζουν, οὔτε σοφός, οὔτε ἀθάνατος. Τότε τί; Εἶναι ἀτελὴς καὶ ἄσχημος καὶ ἀμαθὴς καὶ θνητός; Οὔτε! Ἀλλά; Κάτι τὸ ἐνδιάμεσο. Μεταξὺ ἀτελείας καὶ τελειότητος — γι’ αὐτὸ καὶ τείνει πρὸς τὴν τελειότητα. Μεταξὺ ἀμαθείας καὶ σοφίας — γι’ αὐτὸ πάντα φιλόσοφος ( φιλεῖ , ἤτοι ἀγαπᾶ τὴν σοφία ), προσπαθεῖ νὰ πλουτίσει τὴν ἀμάθειά του. Εἶναι μεταξὺ ἀθανασίας καὶ θνητότητος — γι’ αὐτὸ ποθεῖ πάντα τὴν ἀθανασ

  π. Δημητρίου Ν. Θεοδωροπούλου Θὰ μὲ συγχωρήσετε ποὺ δὲν λέω νὰ ξεκολλήσω ἀπὸ τὴν ἀρχαία Ἑλλάδα. Μένω γιὰ νὰ μοιρασθῶ μαζί σας θησαυρούς. Μένω γιατὶ τὸ τοπίο θέλει ξεκαθάρισμα· πρέπει μὲ τὸ swiffer νὰ ἀποτινάξουμε τὸν ἐπικαθισάμενο κονιορτό. Ἀνοίξαμε ἕνα πολὺ δύσκολο, σοβαρὸ καὶ ἰδιαζόντως ἐπίκαιρο θέμα (ὁμοφυλοφιλία) καὶ πρέπει νὰ τὸ προσεγγίσουμε προσεκτικά, σοβαρὰ καὶ ὑπεύθυνα, πατῶντας σὲ γερὲς βάσεις, τὶς ὁποῖες καὶ προσπαθοῦμε νὰ κτίσουμε. Σήμερα ὁ πολὺς κόσμος ἔρχεται σὲ ἐπαφὴ μὲ τὴν ἀρχαιοελληνικὴ γραμματεία μέσῳ κειμένων ποὺ ἀποτελοῦν μεταφράσεις μεταφράσεων. Θέλω νὰ πῶ ὅτι πολλοὶ Ἕλληνες μεταφραστὲς δὲν ἔρχονται σὲ ἀπ’ εὐθείας ἐπαφὴ μὲ τὸ αὐθεντικὸ κείμενο, ἀλλὰ τὸ προσεγγίζουν μέσῳ ξενόγλωσσων μεταφράσεών του. Ἐπειδὴ δὲ πολλοὶ ἀπὸ αὐτοὺς συμβαίνει νὰ γνωρίζουν καλύτερα τὴν ἀγγλικὴ ἀπὸ τὴν μητρική τους γλῶσσα (καθόλου ἀσυνήθιστο στοὺς Νεοέλληνες), υἱοθετοῦν ἑρμηνευτικὲς ἐκδοχὲς ποὺ οὐκ ὀλίγες φορὲς  παραποιοῦν   τὸ αὐθεντικὸ νόημα τοῦ κειμένου. Ἡ πραγματικότης αὐτὴ διογκώνετ

  π. Δημήτριος Ν. Θεοδωρόπουλος Παραμένουμε (καὶ ἐπιμένουμε) στὴν ἀρχαία Ἑλλάδα. Ὄχι μόνο γιὰ νὰ φωτίσουμε πτυχὲς τοῦ θέματός μας, ἀλλὰ καὶ πρὸς ἄρσιν παρεξηγήσεων ― κάποιοι ἔχουν βγάλει ὅλους τοὺς ἀρχαίους Ἕλληνες παιδεραστὲς καὶ ὁμοφυλόφιλους. Πρὸς διασκέδασιν αὐτῶν τῶν παρεξηγήσεων καὶ παρερμηνειῶν εἶναι ἀπαραίτη ἡ ἀποσαφήνιση κάποιων ὅρων. Ἐραστὴς Στὰ κείμενα τῆς ἀρχαίας ἑλληνικῆς γραμματείας ἡ λέξη ἐραστὴς δὲν παραπέμπει πάντα στὴν σαρκικὴ μείξη. Ἡ ἔννοια τοῦ ἐραστοῦ ταυτίζονταν, στὸν χῶρο τῆς ἀγωγῆς κυρίως, μὲ αὐτὴν τοῦ φιλήτορος. Φιλήτωρ ἦταν ὁ διδάσκαλος ποὺ ἐπέλεγε τὸν ἔφηβο καὶ στὴν συνέχεια ἀνακοίνωνε τὴν ἀπόφασή του αὐτὴ στοὺς γονεῖς του. Ἡ λέξη προέρχεται ἀπὸ τὸ ἦτορ , ποὺ σημαίνει «καρδιά». Ἄρα φιλήτωρ εἶναι αὐτὸς ποὺ φιλεῖ, ἤτοι ἀγαπᾶ καρδιακά. Οἱ γονεῖς τοῦ νέου συμφωνοῦσαν μὲ τὸ πρόσωπο τοῦ φιλήτορος ἢ ὄχι.  Ὁ νέος ποὺ γι’ αὐτὸν δὲν θὰ βρισκόταν φιλήτωρ, αἰσθανόταν μεγάλη ντροπή. Σκοπὸς τῆς παιδαγωγικῆς σχέσεως ποὺ ἀναπτύσσονταν, ἦταν ἡ σωματική, ψυχικὴ καὶ πνευματικὴ

  π. Δημήτριος Ν. Θεοδωρόπουλος Ὁ μῦθος τοῦ Γανυμήδη, τὸν ὁποῖον ἀναφέραμε στὸ προηγούμενο ἄρθρο μας, ἀποτελεῖ ἐνδεικτικὸ παράδειγμα διαφορετικῆς ἑρμηνευτικῆς προσέγγισης τῆς ἀρχαίας ἑλληνικῆς γραμματείας ὡς πρὸς τὸ θέμα τῆς ὁμοφυλοφιλίας. Εἴπαμε ὅτι ὁρισμένοι εἶδαν τὸν Γανυμήδη ὡς σύμβολο τῆς ὁμοφυλοφιλικῆς ἕλξης. Ἄλλοι ὅμως, ὅπως  ὁ σοφὸς Σωκράτης (Ξενοφῶντος  Συμπόσιον ) καὶ ὁ θεῖος Πλάτων ( Νόμοι ),  ἔδωσαν πνευματικὲς διαστάσεις στὸν μῦθο.  ✔ Τὰ προηγούμενα ἄρθρα θὰ βρεῖτε στὸ ἱστολόγιό μας, ἀκολουθῶντας τὸν παρακάτω σύνδεσμο: https://pdimtheodor.blogspot.com/ Ἡ συντριπτικὴ πλειονοψηφία ὅσων ὑποστηρίζουν ὅτι ἡ ὁμοφυλοφιλία καὶ ἡ παιδεραστία ἄνθιζαν στὴν ἀρχαία Ἑλλάδα, ἔχει ὡς κύρια ἀφετηρία ἑρμηνευτικὲς ἀποδοχὲς χωρίων ἀπὸ τὸ Συμπόσιον τοῦ Πλάτωνος. Πράγματι, εἶναι δύσκολο νὰ ξεφύγει κανεὶς ἀπὸ μία τέτοια ἑρμηνευτικὴ ἐκδοχὴ ἂν δὲν γνωρίζει τὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα, τὸ πνεῦμα τοῦ μεγάλου φιλοσόφου καὶ τὸ πῶς ἔβλεπαν γενικῶς οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες τὸ ἀνθρώπινο σῶμα, πῶς συνέδεαν αὐτὸ μὲ τὴν

  π. Δημήτριος Ν. Θεοδωρόπουλος Στὰ δύο προηγούμενα ἄρθρα μας προσπαθήσαμε νὰ προσεγγίσουμε τὸ φαινόμενο τῆς ὁμοφυλοφιλίας μέσα ἀπὸ τὶς γραμμὲς τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης.  ✔ Μπορεῖτε νὰ διαβάσετε τὰ δύο προηγούμενα ἄρθρα ἀκολουθῶντας κατὰ σειρὰν τοὺς παρακάτω συνδέσμους· 1) https://pdimtheodor.blogspot.com/2023/10/blog-post_23.html 2) https://pdimtheodor.blogspot.com/2023/10/blog-post_29.html Εἴδαμε ὅτι ἡ Παλαιὰ Διαθήκη καταδικάζει ρητῶς καὶ ἐπὶ ποινῇ θανάτου τὶς ὁμοφυλοφιλικὲς πράξεις. Σήμερα δὲν ἰσχύει κάτι τέτοιο. Ζοῦμε στὴν ἐποχὴ τῆς χάριτος καὶ ὄχι τοῦ νόμου. Ὅμως ἡ χάρις, εἴπαμε, δὲν καταργεῖ τὸν νόμο. Εἶναι ἀπαραίτητος ὁ νόμος, διότι αὐτὸς μᾶς ὁδηγεῖ στὴν χάρη, εἶναι ὁδοδείκτης τῆς χάριτος. Ἡ χάρις μᾶς ἐλευθερώνει ἀπὸ τὴν ὑποδούλωση στὸν νόμο, ὅμως δὲν τὸν καταργεῖ. Διότι χωρὶς τὸν νόμο δὲν ὑπάρχει ἐλευθερία, ἀλλ’ ἀσυδοσία· καὶ ἡ χάρις στὴν ἐλευθερία θέλει νὰ μᾶς ὁδηγήσει, ὄχι στὴν ἀσυδοσία. Αὐτὸ σημαίνει ὅτι ναὶ μὲν δὲν ἀκολουθοῦμε τὸ γράμμα τοῦ νόμου, ὅμως στὸ πνεῦμα του θὰ πρέ