Νὰ πῶς ἔγινα πλούσιος!

 

π. Δημητρίου Ν. Θεοδωροπούλου

Αὐτὸ τὸ κοκκαλιάρικο κορμὶ δὲν ἦταν πάντα ἔτσι. Ἤτανε ἀμαράζωτο, ἀειθαλὲς θαρρεῖς, ἀγέραστο. Καὶ ἡ κόρη ποὺ τὸ εἶχε, τὸ ξόδεψε ἐδῶ κι ἐκεῖ θαρρῶντας πὼς στὸν κόσμο αὐτὸν δὲν εἶναι ἄλλο πιὸ ἄξιο ἀπὸ τὸ γλέντι τῆς σαρκός.

Φραγμὸ δὲν εἶχε, ἀκόρεστος τοῦ πόθου ὁ φλογισμός, τὸ πάθος ἀκατάβλητο. Ὅμως δὲν ἦταν χαλασμένη ἡ ψυχή. Γι' αὐτὸ καὶ ὁ Κύριος τὴν ἔσυρε ἀπὸ τῆς ἀπωλείας τὸν βυθό, μὲ ἕνα του σημάδι.

Ἡ Μαρία ἀπὸ τὴν Αἴγυπτο ἀνοίχθηκε στὴν ἔρημο τοῦ Ἰορδάνου καὶ ἔζησε ἐκεῖ μαζὶ μὲ τὰ θηρία, ἀλλὰ καὶ τοὺς ἀγγέλους σαράντα χρόνους καὶ ἑπτά.

Καὶ λίγο πρὶν τὸ τέλος τῆς ἔστειλε ὁ Θεὸς τὸν ἱερέα Ζωσιμᾶ, ἀπὸ τὰ ἅγια χέρια του νὰ κοινωνήσει τῶν ἀχράντων μυστηρίων. Ἦταν Μ. Πέμπτη. Τὴν ἴδια μέρα πέθανε.

Πάντα μ' ἐντυπωσίαζε αὐτὴ ἡ ἱστορία. Δὲν θέλει κάτι νὰ μᾶς πεῖ; Ἐγὼ νομίζω, ναί.

Ὅλα τὰ ἔκανε ἡ Μαρία, καὶ προσευχὲς νυχθημερὸν καὶ ἀκατάπαυστη δοξολογία καὶ ὑπὲρ φύσιν ἄσκηση. Ὅμως δὲν ἔφταναν αὐτά, κι οὔτε ποτέ τους φτάνουν, χωρὶς τὴν θεία κοινωνία. Γι' αὐτὸ καὶ ὁ Θεὸς χωρὶς αὐτὴν δὲν ἄφησε νὰ φύγει ἡ ὁσία του ἀπὸ τὸν κόσμο τοῦτο. 

Εἶναι καλὲς οἱ προσευχὲς καὶ ἡ δοξολογία, ἡ ἄσκηση τῶν ἀρετῶν, ἡ ἐγκράτεια, ἡ νηστεία. Ἀνολοκλήρωτα ὅμως μένουν ὅλα τους, χωρὶς τὴν θεία κοινωνία.

Ἂν ἤτανε νὰ ἀρκοῦν, τότε γιατί νὰ 'ρθεῖ στὴν γῆ ὁ ἕνας τῆς Τριάδος, νὰ πάθει καὶ νὰ σταυρωθεῖ· γιατί νὰ γίνει ὅλο αὐτό; Δὲν ἦρθε μόνο νὰ διδάξει, ἀλλὰ νὰ γίνει καὶ τροφή γιὰ μᾶς, ἡ βρώση μας καὶ ἡ πόση. Δὲν θέλει μόνο προσευχές, ἀλλὰ τὴν πλήρη ἕνωση, νὰ γίνουμε μαζί του ἕνα, ὅπως στὸν γάμο γίνονται οἱ δύο σάρκα μία.

Γιατὶ εἶναι γάμος μυστικὸς ἡ σχέση μας μαζί του. Κι ὅπως στὸν γάμο δὲν ἀρκοῦν μόνο τὰ ἐρωτόλογα, ἀλλ' ἡ σωμάτων ἕνωση κάνει τὴν πλήρη σχέση, ἔτσι κι ἐδῶ οἱ προσευχὲς δὲν φτάνουν γιὰ νὰ ἔχουμε μέσα μας τὸν Χριστὸ κι ἐμεῖς σ' αὐτὸν νὰ ζοῦμε μέσα: «Ὁ τρώγων μου τὴν σάρκα καὶ πίνων μου τὸ αἷμα ἐν ἐμοὶ μένει, κἀγὼ ἐν αὐτῷ» (Λουκ. ς΄ 56).

Πάλι τὰ ἐρωτόλογα δὲν φέρνουνε καρπὸν κοιλίας. Μήπως μ' αὐτὰ συνέλαβε ποτὲ καμμιὰ γυναῖκα; Ἔτσι κι ἐδῶ, γιὰ νὰ καρποφορήσει πλούσια ἡ ψυχή, δὲν ἀρκοῦν οἱ ὕμνοι καὶ οἱ προσευχές, θέλουμε ὅλον τὸν Χριστό.

Ὅ,τι κάνουμε στὴν πνευματική μας ζωὴ εἶναι γιὰ νὰ ἀνοίξουμε τοὺς κρουνοὺς τῆς θείας χάριτος, ποὺ εἶναι ἄκτιση ἐνέργεια. Μὲ τὴν προσευχὴ χάρη λαμβάνουμε (ἐνέργεια), μὲ τὴν νηστεία τὸ ἴδιο, μὲ τὴν ἐλεημοσύνη, τὴν ἀγάπη, τὴν συγχώρηση, τὴν συγκράτηση τῆς ὀργῆς, τὴν πνευματικὴ ἄσκηση γενικῶς, μὲ ὅλα ἔρχεται πάνω μας ἡ θεία χάρις. Ἀκόμη καὶ μία εἰκόνα ὅταν ἀσπαζόμαστε καὶ ἕνα κεράκι ὅταν ἀνάβουμε, θεία χάρη παίρνουμε. Ἂν ὅμως μὲ ὅλα αὐτὰ ἡ χάρις ἔρχεται πάνω μας ὡς δρόσος, ἂν εἶναι ἕνας ραντισμός, τότε ἡ θεία κοινωνία εἶναι λουτρό, εἶναι βουτιὰ καλύτερα στὸν ὠκεανὸ τῆς θείας χάριτος.

Ὅταν κοινωνῶ γίνομαι ὡς λέων πῦρ πνέων (σὰν λιοντάρι ποὺ βγάζει φωτιὰ ἀπὸ τὸ στόμα του). Ἔχω ὅλον τὸν Χριστὸ μέσα μου. Εἶμαι πλούσιος, πάμπλουτος, κολυμπῶ στὸ χρυσάφι.

Κι ὅμως αὐτὸς ὁ θησαυρὸς εἶναι ἀπὸ πολλοὺς λησμονημένος. Εἶναι σὰν κτήματα πολλὰ καὶ ἀκίνητα καὶ μετοχὲς καὶ ὀγκώδεις καταθέσεις, περιουσία ἀμύθητη ποὺ οἱ κληρονόμοι ξέχασαν ἢ ἴσως δὲν γνωρίζουν ἢ καὶ δὲν καταδέχθηκαν, τῆς γύρισαν τὴν πλάτη. Εἶναι σὰν μία δωρεὰ χωρὶς πράξη ἀποδοχῆς.

Γιὰ ἄλλους εἶναι ἔθιμο, χριστουγεννιάτικο ἢ πασχαλινό· ἴσως κοινωνήσουν καὶ στὸ μνημόσυνο τοῦ παπποῦ - γιὰ νὰ μὴ πεῖ τίποτε ὁ κόσμος. Στὰ παιδάκια θὰ ποῦν· πᾶμε νὰ κοινωνήσεις γιὰ νὰ «βγάλεις χρυσὸ δοντάκι»!

Ἄλλοι δὲν διακρίνουν τὸ σῶμα καὶ τὸ αἷμα τοῦ Κυρίου. Βλέπουν γιὰ ἄνθρακα τὸν θησαυρό. Ὅμως εἶναι ἀναμμένος αὐτὸς ὁ ἄνθραξ!

Στὸ ἄλλο ἄκρο κινοῦνται ἐκεῖνοι ποὺ ἔχουν κλειδωμένο τὸν πλοῦτο μὲ ἰσχυροὺς κωδικοὺς ἀσφαλείας. Τὸν ἔκλεισαν στὶς ἑπτασφράγιστες θυρίδες τοῦ νομικισμοῦ, τοῦ ἠθικισμοῦ καὶ τοῦ εὐσεβισμοῦ. Εἶναι Πνευματικοὶ κυρίως. Ἐπιβάλλουν φορτία βαρέα καὶ δυσβάστακτα στοὺς ὤμους τῶν ἀνθρώπων, ρομποτοποιοῦν τὴν ζωή τους, μετροῦν σχολαστικὰ τὶς ἡμέρες, προγραμματίζουν ἀκόμη καὶ τὶς ἰδιαίτερες στιγμὲς ἑνὸς ζευγαριοῦ, ἐπεμβαίνουν παντοῦ, πατρονάρουν. Ὑπὸ αὐτὲς τὶς συνθῆκες ἡ μετοχὴ στὸ ἅγιο Ποτήριο, ἂν δὲν εἶναι ἀδύνατη, καταντᾶ πάντως μηχανική, γεμάτη ἄγχος· σοῦ βγαίνει ξινή, μὲ ἄλλα λόγια.

Καὶ τί θὰ γίνουν μ' ὅλα αὐτὰ οἱ νέοι μας· τί ἔχουν ἤδη γίνει; Ἀντὶ νὰ τοὺς μπουκώσουμε τὸ στόμα μὲ θεία κοινωνία, τοὺς κρατᾶμε μακριὰ στήνοντας μπροστά τους τοὺς κανόνες σὰν κανόνια. Ἔ, ζοῦμε στὴν κοσμάρα μας!  

Ἡ θεία κοινωνία δὲν εἶναι γιὰ τοὺς τέλειους, τοὺς ἀναμάρτητους, ἀλλὰ γιὰ μᾶς τοὺς ἁμαρτωλούς. Δὲν δίνεται ὡς βραβεῖο, ἀλλ' «εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν καὶ ζωὴν αἰώνιον», ὅπως λέει καὶ ὁ ἱερεὺς τὴν ὥρα ποὺ τὴν προσφέρει. Δὲν προσερχόμαστε ἀπροϋπόθετα βέβαια σ' αὐτήν, ἔχουμε κανόνες, παραδόσεις, τάξη, συνήθειες. Ὅμως αὐτὲς ἔγιναν γιὰ μᾶς, ὄχι ἐμεῖς γι' αὐτές. 

Τί μᾶς ζητάει ἡ Ἐκκλησία γιὰ τὴν προσέλευσή μας; Πῶς μᾶς προσκαλεῖ ὁ ἱερεύς; «Μετὰ φόβου Θεοῦ, πίστεως καὶ ἀγάπης προσέλθετε». 

Φόβο Θεοῦ ζητάει. Σεβασμὸ δηλαδή· νὰ μὴν εἶσαι αὐτὸ ποὺ λέμε ἀθεόφοβος, ἀσεβής, βλάσφημος, ἀναιδὴς καὶ αὐθάδης, ἀνίερος.

Πίστη. Νὰ πιστεύεις ὅτι προσέρχεσαι στὰ ἄχραντα μυστήρια. Νὰ διακρίνεις τὸ σῶμα καὶ τὸ αἷμα τοῦ Χριστοῦ, ὅτι δηλαδὴ δὲν εἶναι σύμβολο τὸ περιεχόμενο τοῦ ἁγίου Ποτηρίου, ἀλλὰ αὐτὸ τοῦτο τὸ σῶμα καὶ αὐτὸ τοῦτο τὸ αἷμα τοῦ δι' ἡμᾶς σαρκωθέντος.

Ἀγάπη. Νὰ μὴ κρατᾶς κάτι μέσα σου γιὰ κανέναν. Νὰ συγχωρεῖς. Νὰ ξέρεις ὅτι μόνον ἔτσι ἐκείνη τὴν ὥρα χωρεῖς μαζὶ μὲ τοὺς ἄλλους (αὐτὸ σημαίνει συγχωρῶ: σὺν + χωρῶ) στὴν κοινωνία τῶν ἁγίων.

Φόβο Θεοῦ λοιπόν, πίστη καὶ ἀγάπη ἂν ἔχουμε, ἀλλὰ καὶ τὴν εὐχὴ τοῦ καλοῦ μας Πνευματικοῦ, ἂς προσερχόμαστε· γιὰ νὰ πλουτίζεται ἡ ψυχή, νὰ φωτίζεται ὁ νοῦς, νὰ πλαταίνει ἡ καρδιά, νὰ ἀναβαθμίζεται ὁλόκληρη ἡ ὕπαρξή μας, νὰ ἀνακαινίζεται ὁ κόσμος μας. Καὶ ἂν κανεὶς ζηλέψει αὐτὸν τὸν πλουτισμὸ καὶ μᾶς ρωτήσει τὸ πῶς καὶ πόθεν, ξέρουμε τί νὰ ποῦμε. 

Ἐγώ, ἀδελφέ, εἶδα ὅτι ὁ πλοῦτος εἶναι γιὰ μένα, γιὰ μένα ρέει ὁ θησαυρός. Κατάλαβα πὼς εἶμαι κληρομόνος. Ἀποδέχτηκα τὴν δωρεὰ καὶ ἐπλούτισα. Προσῆλθα καὶ ἔλαβα. Καὶ κάθε φορὰ λαμβάνω· καὶ περισσὸν ἔχω.

Νὰ πῶς ἔγινα πλούσιος!