Ἕνας ὀφειλόμενος ἐπίλογος

 

π. Δημητρίου Ν. Θεοδωροπούλου

Ξεκίνησα πρὶν ἀπὸ ἀρκετὸ καιρὸ μία σειρὰ ἄρθρων μὲ θέμα τὴν ὁμοφυλοφιλία.

Ὁ ἀκριβὴς τίτλος τῆς σειρᾶς ἦταν:

«ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑ ΚΑΙ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΟΙ».

Τίτλος ποὺ καταδεικνύει ὅτι ἐκεῖνο ποὺ ἀναζητεῖται ἐδῶ εἶναι ἡ ἀλήθεια γιὰ τὴν ὁμοφυλοφιλία, ὄχι γιὰ τοὺς ὁμοφυλόφιλους. 

Ὅποια καὶ ἂν εἶναι αὐτὴ ἡ ἀλήθεια, δὲν ἐπηρεάζει τὴν ἀγάπη μας πρὸς τοὺς ἀδελφοὺς ποὺ ἔχουν, γιὰ ὁποιοδήποτε λόγο καὶ αἰτία, μιὰ τέτοιου εἴδους «ροπὴ» — ἂς χρησιμοποιήσω αὐτὴν τὴν ἔκφραση. 

Ἡ ἀλήθεια δὲν ἐπηρεάζει τὴν ἀγάπη.

Οὔτε ἡ ἀγάπη τὴν ἀλήθεια, ὅταν εἶναι ἀγάπη βέβαια καὶ ὄχι συναισθηματισμός.

Ἡ σειρὰ αὐτὴ διεκόπη κάποια στιγμή, καθὼς μεσολάβησαν ἄλλα θέματα, ὅπως πολλὲς φορὲς συμβαίνει.

Ἐπανερχόμενος, δὲν ἔχω σκοπὸ νὰ συνεχίσω, μὲ τὸν λεπτομερῆ μάλιστα τρόπο ποὺ τὸ ἔκανα.

Ἴσως εἶπα πολλά, ἴσως νὰ ἦταν καὶ λίγα, δὲν ξέρω.

Γιὰ νὰ μὴ κλείσει πάντως ἐντελῶς ἀδόκητα αὐτὴ ἡ προσπάθεια, σκέφτηκα πὼς χρήζει ἑνὸς ἐπιλόγου.

*

Καὶ ἀρχίζω αὐτὸν τὸν ἐπίλογο, μὲ μία σύντομη ἐπισκόπηση τῶν ὅσων ἐλέχθησαν στὰ προλαβόντα ἄρθρα, μὲ μία ἀνακεφαλαίωση, ἄλλως εἰπεῖν.

Εἴδαμε ὅτι στὴν Παλαιὰ Διαθήκη ὅσοι ἐπιδίδονταν σὲ ὁμοφυλοφιλικὲς πράξεις ἔπρεπε ἐξάπαντος νὰ θανατωθοῦν· καὶ οἱ δύο («θανάτῳ θανατούσθωσαν»). Ἐθεωρεῖτο βδέλυγμα, κάτι σὰν τὴν κτηνοβασία καὶ τὴν αἱμομιξία. Γι’ αὐτὸ καὶ ὅλες αὐτὲς οἱ πράξεις ἀναφέρονται στὴν ἴδια βιβλικὴ συνάφεια. Τὸ Δευτερονόμιο μάλιστα χρησιμοποιεῖ ἀκόμη πιὸ βαριὰ ἔκφραση γιὰ ἐκεῖνον ποὺ θὰ ἐπιδίδονταν σὲ κάτι τέτοιο: Ἐπικατάρατος!

Κρατῶντας ἀπὸ τὴν Παλαιὰ Διαθήκη τὸ πνεῦμα καὶ ὄχι τὸ γράμμα τοῦ νόμου, περάσαμε στοὺς εἰδωλολατρικοὺς λαοὺς καὶ εἰδικώτερα στὴν ἀρχαία Ἑλλάδα.

Καὶ στοὺς λαοὺς αὐτοὺς ἡ ὁμοφυλοφιλία ἦταν κατὰ κανόνα καταδικαστέα, τὶς πιὸ πολλὲς φορὲς μάλιστα ἐπὶ ποινῇ θανάτου. Δὲν φαίνεται ὅμως πὼς εἶχαν ὅλοι τὶς ἴδιες ἀντιλήψεις, οὔτε ἀντιμετώπιζαν καθ' ὅμοιο τρόπο τὶς διάφορες περιπτώσεις. Γενικῶς, δὲν μπορεῖ κανεὶς νὰ πεῖ μετὰ βεβαιότητος τί ἀκριβῶς ἴσχυε.

Τὸ ἴδιο καὶ στὴν ἀρχαία Ἑλλάδα — γι’ αὐτὸ καὶ κατὰ καιροὺς ἔχουν διατυπωθεῖ γνῶμες ἐκ διαμέτρου ἀντίθετες.

Πάντως, τίποτε πιὸ ἀναληθὲς δὲν ὑπάρχει ἀπὸ τοὺς ἰσχυρισμοὺς κάποιων ὅτι δῆθεν ἡ ἀρχαία Ἑλλάδα ὑπῆρξε ὁ παράδεισος τῆς ὁμοφυλοφιλίας καὶ τῆς παιδεραστίας.

Ἄλλωστε, ὁ ὅρος ὁμοφυλοφιλία δὲν ἀπαντᾶ στὴν ἀρχαιοελληνικὴ γραμματεία. Εἶναι ὅρος νεώτερος (19ος αἰ.) καὶ ἀποδίδει τὸν γερμανικὸ Homosexualität (ἀγγλ. homosexuality).

Οἱ ἀρχαῖοι γιὰ τὴν ὁμοφυλοφιλία εἶχαν ἄλλες λέξεις, ποὺ καλὰ θὰ ἔκαναν κάποιοι νὰ μὴ προκαλοῦν νὰ τὶς ἀκούσουν. Τὶς ἔχουμε ἀναφέρει. Δὲν θὰ τὶς ἐπαναλάβουμε. Στὸ ἱστολόγιό μας ὁ ἀναγνώστης μπορεῖ νὰ βρεῖ εὔκολα τὰ σχετικὰ ἄρθρα.

Σημείωση. Κάποιοι συγχέουν τὶς λέξεις ὁμοφυλοφιλία καὶ ὁμοφυλία. Ἡ δεύτερη ὅμως σημαίνει τὴν ταυτότητα τῆς φυλῆς (κοινὴ καταγωγή).

Μετὰ τοὺς εἰδωλολατρικοὺς χρόνους περάσαμε σ’ ἐκείνους τῆς Καινῆς Διαθήκης.

Στὴν ἐποχὴ τοῦ Χριστοῦ τὸ φαινόμενο τῆς ὁμοφυλοφιλίας ἦταν αὐτονοήτως καταδικαστέο.

Ὁ ἀπόστολος Παῦλος κάνει λόγο στὴν πρὸς Ρωμαίους ἐπιστολή του γιὰ τὰ ἀτιμωτικὰ πάθη τῆς εἰδωλολατρίας («πάθη ἀτιμίας»). Ἀναφέρεται καθαρὰ στὴν ὁμοφυλοφιλία.

Τὸ ἴδιο καὶ στὴν Α΄ πρὸς Κορινθίους· καὶ στὴν Α΄ πρὸς Τιμόθεον ἐπίσης.

Τέλος, στὴν ἐπιστολὴ τοῦ Ἰούδα (ὄχι τοῦ Ἰσκαριώτου ἀσφαλῶς) γίνεται νύξη τοῦ φαινομένου, τὸ ὁποῖο σὲ ὅλες τὶς γραμμές της ἡ παράδοση θέλει ὡς κύρια αἰτία καταστροφῆς τῶν Σοδόμων καὶ τῶν γύρω πόλεων. Ἐκ τούτου ὀνομάζεται καὶ σοδομισμὸς ἡ ὁμοφυλοφιλία, οἱ δὲ ὁμοφυλόφιλοι σοδομῖται.

Ἀλλὰ καὶ οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας καταδικάζουν τὴν ὁμοφυλοφιλία (Μ. Βασίλειος, Γρηγόριος Νύσσης κ.ἄ.). 

Πιὸ αὐστηρὸς ἀπ’ ὅλους εἶναι ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος. Μπορεῖτε νὰ δεῖτε τὶς θέσεις του στὰ σχετικὰ ἄρθρα.

Πολὺ αὐστηρὸς ἐπίσης ἐμφανίζεται καὶ ὁ ἅγιος Ἱερώνυμος, ὁ ὁποῖος φθάνει στὸ σημεῖο νὰ πεῖ  πὼς γιὰ μόνη τὴν ἁμαρτία αὐτὴ ἀργοπόρησε τόσες χιλιάδες χρόνια νὰ γίνει ἄνθρωπος ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ!

Μὲ περισσὴ αὐστηρότητα λοιπὸν ἀντιμετωπίζεται ἡ ὁμοφυλοφιλία καὶ στὰ χρόνια τῆς Καινῆς Διαθήκης.

Κατὰ τὴν περίοδο τῶν βυζαντινῶν αὐτοκρατόρων μάλιστα οἱ σχετικοὶ νόμοι εἶναι πολὺ σκληροί.

Ἀλλὰ καὶ οἱ ἱεροὶ κανόνες τῆς Ἐκκλησίας προβλέπουν βαριὰ ἐπιτίμια γιὰ τέτοιου εἴδους πράξεις, τὶς ὁποῖες ἐξισώνουν μὲ τὴν κτηνοβασία, τὴν αἱμομιξία, τὴν μαγία, τὸν φόνο.

Βέβαια ἡ Ἐκκλησία δὲν κατεδίκασε ποτὲ εἰς θάνατον τοὺς ὁμοφυλόφιλους, παρότι οἱ κανόνες της πολλάκις ἦταν ἐπηρεασμένοι ἀπὸ τὴν γενικώτερη αὐστηρότητα τῆς ἐποχῆς. Ἡ Πολιτεία τὸ ἔκανε. 

Ἡ Πολιτεία τότε κατεδίκαζε εἰς θάνατον. 

Ἡ Ἐκκλησία ὄχι.

Ὁμοίως, ἡ Πολιτεία σήμερα νομοθέτησε τὸν «γάμο» τῶν ὁμοφυλοφίλων. 

Ἡ Ἐκκλησία ἀσφαλῶς ὄχι.

Ἡ Πολιτεία ἄγεται καὶ φέρεται.

Ἡ Ἐκκλησία σταθερὰ κρατεῖ τὴν ἀλήθειά της καὶ τὴν ἀγάπη.

Στοὺς νεωτέρους χρόνους ἐρχόμενοι, εἴδαμε ὅτι οἱ μεγάλες ἀλλαγὲς καὶ ἀνατροπὲς ποὺ σημειώθηκαν, ὁδήγησαν στὴν ἐπιθυμία τοῦ ἀτόμου νὰ ζήσει χωρὶς θεσμικοὺς περιορισμούς.

Ἡ ὁμοφυλοφιλία ἄρχισε νὰ ἐγκαθιδρύει ταυτότητα.

Ἔγινε κίνημα σιγὰ σιγά. 

Ἀναζήτησε, καὶ ἐναγωνίως ἀναζητεῖ ἐπιστημονικές, ἰδεολογικές, ἀκόμη καὶ θεολογικὲς βάσεις γιὰ νὰ στηριχθεῖ.

Προσπαθεῖ νὰ γαντζωθεῖ ἀπὸ διάφορα ἐρευνητικὰ ἀποτελέσματα καὶ κυρίως τὰ στατιστικὰ ἐκεῖνα ποὺ ἀνεβάζουν τὰ ποσοστά της — στὶς δυτικὲς πάντα κοινωνίες. Ὅσο μεγαλύτερο τὸ ποσοστό, καταλαβαίνει κανείς, τόσο μεγαλύτερη καὶ ἡ δύναμη γιὰ διεκδίκηση δικαιωμάτων· ἂν καὶ σήμερα ὁ ἄκρατος δικαιωματισμὸς δὲν ἀναζητεῖ στηρίγματα. 

Ὁ καθένας ἀπαιτεῖ πλέον νὰ τοῦ ἀναγνωρισθεῖ τὸ δικαίωμα στὶς προσωπικὲς προτιμήσεις, ὅποιες κι ἂν εἶναι αὐτές, ἀκόμη καὶ ἂν δὲν ὑπάρχει οὔτε ἕνας ἄνθρωπος ποὺ νὰ συμφωνεῖ μαζί του. Ἡ ἐξαίρεση πλέον διεκδικεῖ ἴσα δικαιώματα μὲ τὸν κανόνα.

Ἔτσι, τὸ θέμα τῆς ὁμοφυλοφιλίας στὶς μέρες μας ἀνέβηκε πολὺ ψηλὰ στὴν ἀτζέντα τοῦ ἐνδιαφέροντος πολλῶν καὶ ἔγινε σὺν τοῖς ἄλλοις ἀντικείμενο διεπιστημονικῆς μελέτης. Ἀσχολοῦνται μὲ αὐτὸ ἡ Ψυχιατρική, ἡ Ἰατρική, ἡ Βιολογία, ἡ Γενετική, ἡ Νομική, ἡ Κοινωνιολογία, ἡ Θεολογία καὶ ἄλλες ἐπιστῆμες. 

Κι ὅμως, ἄκρη δὲν μπορεῖς νὰ βγάλεις. Εἶναι τόσο μεγάλη ἡ πόλωση ποὺ ἐπικρατεῖ, τόσο ἀντικρουόμενες οἱ ἀπόψεις ποὺ διατυπώνονται, τόσο ἔντονη ἡ παράσταση τῆς προκατάληψης, τῆς ἰδεοληψίας καὶ τοῦ φανατισμοῦ, ποὺ τὸ ἐπιστημονικὸ πεδίο καλύπτεται ἀπὸ βαρύφορτο πέπλο ἀχλύος καὶ ὅλα μοιάζουν θαμπά.

Ἔτσι, μένουν ἀναπάντητα πολλὰ ἐρωτήματα.

Πρῶτα πρῶτα δὲν μπορεῖ νὰ δοθεῖ ἀπάντηση στὸ ποιός τελικὰ εἶναι ὁμοφυλόφιλος, πῶς ὁρίζεται αὐτό.

Κάποιοι αὐτοκαθορίζονται ὡς ὁμοφυλόφιλοι. Ἄλλοι ὡς ἀμφιφυλόφιλοι (ἑλκύονται καὶ ἀπὸ τὰ δύο φῦλα). Ἄλλοι μένουν μόνο στὴν ἕλξη ἢ καὶ σὲ φαντασιώσεις, ἐνῷ ἄλλοι προχωροῦν σὲ πράξεις. Ἄλλοι εἶναι ἑτεροφιλόφιλοι, ὅμως ἐπιδίδονται εὐκαιριακὰ καὶ σὲ ὁμοφυλοφιλικὲς σχέσεις.

Ποιός τελικὰ εἶναι ὁμοφυλόφιλος; Θεωρεῖται καὶ ἐκεῖνος ποὺ εἶχε κάποια τέτοιου εἴδους ἐμπειρία στὴν ζωή του; Ἐκεῖνος ποὺ εἶναι παντρεμένος μὲ παιδιὰ καὶ κάπου κάπου βιώνει καὶ ὁμοφυλοφιλικὲς ἐμπειρίες;

Στὴν ἐφηβεία καὶ στὴν παιδικὴ ἡλικία πολλάκις γίνονται πειραματισμοὶ τέτοιου εἴδους. 

Κάποιοι νέοι σήμερα — ἔφηβοι κυρίως — δηλώνουν ἀπὸ ἀντίδραση ὅτι εἶναι ὁμοφυλόφιλοι, χωρὶς νὰ εἶναι. Ἄλλοι τὸ κάνουν ἀπὸ μόδα — καὶ αὐτὸ «παίζει» στὴν σύγχρονη ἐποχή· αἰσθάνονται μερικοὶ ὅτι εἶναι in μὲ αὐτό, ὅτι πλουτίζουν τὶς ἐμπειρίες τους! Ἀκόμη καὶ γιὰ τὰ λεφτὰ ἄλλοι ἐπιδίδονται· δὲν λέμε κάτι ἄγνωστο.

Πολλοὶ ἐν πάσῃ περιπτώσει εἶναι δυνατὸν νὰ ἐμπλέκονται σὲ ὁμοφυλοφιλικὲς περιπτύξεις, χωρὶς ὡστόσο νὰ αἰσθάνονται ὅτι εἶναι ὁμοφυλόφιλοι.

Τί λοιπόν; Θὰ συμπεριλάβουμε στοὺς ὁμοφυλόφιλους καὶ αὐτούς;

Ἐπίσης, συμβαίνει (καθόλου σπάνια μάλιστα) κάποιοι ἐνήλικες, ποὺ σήμερα εἶναι ὁμοφυλόφιλοι, μικροὶ νὰ μὴν εἶχαν καμμία ἐπαφὴ μὲ τὸ ἴδιο φῦλο, ἐνῷ ἀντίθετα ἄλλοι, ποὺ τώρα εἶναι ἑτεροφυλόφιλοι, μικροὶ νὰ εἶχαν ὁμοφυλοφιλικὲς ἐμπειρίες. Θέλω νὰ πῶ ὅτι μπορεῖ κάποιοι νὰ εἶχαν κάποτε — στὴν ἐφηβεία κατὰ κανόνα — μία τέτοιου εἴδους ἐμπειρία, ὅμως νὰ μὴν αἰσθάνονται, καὶ πολὺ περισσότερο νὰ μὴ δηλώνουν, ὁμοφυλόφιλοι.

Ἄλλοι πάλι μπορεῖ νὰ εἶχαν μόνο φαντασιώσεις, ὅπως εἴπαμε καὶ παραπάνω, καὶ νὰ ἀπαλλάχθηκαν ἀπὸ αὐτὲς σὺν τῷ χρόνῳ, μὲ κάποια ἰατρικὴ ὑποστήριξη ἴσως —  αὐτὸ ποὺ λέμε θεραπεία.

Τί εἶναι τελικὰ ὅλοι αὐτοί; Θὰ μπορούσαμε συλλήβδην νὰ τοὺς ὀνομάσουμε ὁμοφυλόφιλους; Ἀσφαλῶς ὄχι.

Δὲν μπορεῖ λοιπὸν νὰ εἶναι καὶ τόσο μονοκόμματος ὁ περὶ ὁμοφυλοφιλίας ὁρισμός. Ὅλοι αὐτοὶ ποὺ περιγράψαμε, δὲν μποροῦμε νὰ ποῦμε πὼς ἔχουν σχηματίσει περὶ ὁμοφυλοφιλίας κάποιο αἴσθημα ταυτότητος.

Καταλαβαίνετε λοιπὸν ὅτι δημιουργεῖται μία μεγάλη σύγχυση γύρω ἀπὸ τὸ θέμα.

Καὶ ποῦ καταλήγουμε;

Νομίζω ὅτι ὡς βάση θὰ πρέπει νὰ θέσουμε αὐτὸ ποὺ μᾶς δίδαξε ὁ ὑψιπέτης ἀετὸς τοῦ πνεύματος ἅγιος Μάξιμος ὁ ὁμολογητής, ὁ ὁποῖος εἰσήγαγε στὴν θεολογικὴ σκέψη τὴν ρωμαλέα διάκριση λόγου καὶ τρόπου.

Στὸν ἄνθρωπο ὁ λόγος τῆς φύσεως εἶναι κοινὸς καὶ γιὰ τὰ δύο φῦλα, διότι μία εἶναι ἡ ἀνθρώπινη φύση — δὲν εἶναι ἄλλης φύσεως ὁ ἄνδρας καὶ ἄλλης ἡ γυναῖκα. 

Ἡ διαφορὰ βρίσκεται στὸν τρόπο ὑπάρξεως αὐτῆς τῆς μιᾶς καὶ ἑνιαίας φύσεως. Αὐτὴ ὑπάρχει μὲ δύο τρόπους: τὸν ἀνδρικὸ καὶ τὸν γυναικεῖο, νὰ τὸ ποῦμε ἔτσι ἁπλά. Μὲ ἄλλον τρόπο ὑπάρχει στὸν ἄνδρα, μὲ ἄλλον στὴν γυναῖκα. Ὅμως μία φύση ὑπάρχει, ὄχι δύο. 

Ὁ Χριστὸς ἐπέλεξε γιὰ τὴν  ἐνανθρώπησή του τὸν ἀνδρικὸ τρόπο. Αὐτὸ ὅμως δὲν σημαίνει ὅτι ὁ γυναικεῖος (γυνὴ) δὲν μπορεῖ νὰ μετέχει στὸν κοινό, ἑνιαῖο λόγο τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως τοῦ Χριστοῦ. Ὁ Χριστὸς σώζει καὶ τὰ δύο φῦλα — αὐτονόητα. Ἀποτελεῖ πρότυπον τελείου ἀνθρώπου, ὄχι πρότυπον τελείου ἀνδρός.

Καὶ δὲν ἔδωσε τυχαῖα τὴν διάκριση τῶν δύο αὐτῶν πόλων, ἀλλὰ μὲ σκοπὸ τὴν θεραπεία καὶ θέωση τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως.

Ὁ ἄνθρωπος καλεῖται νὰ ὑπερβεῖ τὴν διαίρεση. Ὄχι ὅμως νὰ ἀρνηθεῖ τὴν διάκριση.

Τὸ φῦλο εἶναι θεόσδοτο καὶ θὰ πρέπει νὰ τὸ σεβόμαστε.

Δὲν εἶναι φυλακή. Θὰ πρέπει νὰ τὸ χαιρόμαστε.

Εἶμαι γυναῖκα καὶ δὲν ξέρω τί σημαίνει τὸ νὰ εἶσαι ἄνδρας.

Εἶμαι ἄνδρας καὶ δὲν ξέρω τί σημαίνει τὸ νὰ εἶσαι γυναῖκα.

Εἶσαι ἕνα μυστήριο γιὰ μένα.

Κάτι μοῦ λείπει λοιπόν. Εἶμαι τὸ μισό.

Ἀλλὰ γιατί τὰ ἔφτιαξε ἔτσι ὁ Θεός;

Μὰ γιὰ νὰ κινηθῶ πρὸς ἐσένα (ὁ ἄνδρας πρὸς τὴν γυναῖκα καὶ ἡ γυναῖκα πρὸς τὸν ἄνδρα)  καὶ νὰ μάθω γιὰ σένα, καὶ μέσα ἀπὸ σένα γιὰ τὸν Θεό, μέσα ἀπὸ σένα νὰ ὁλοκληρωθῶ, νὰ μὴν εἶμαι πιὰ τὸ μισό.

Κάθε ἄλλη κίνηση θυμίζει λίγο τὸν ἀπαγορευμένο καρπὸ τῆς Ἐδέμ.

Πάνω σ’ αὐτὴν τὴν βάση λοιπὸν στηριζόμενοι μποροῦμε νὰ λάβουμε ὑπ’ ὄψιν καὶ τοὺς ποικίλους παράγοντες ποὺ ἐπηρεάζουν τὸ φαινόμενο τῆς ὁμοφυλοφιλίας, ὅπως εἶναι οἱ βιολογικοὶ (ὁρμονικὲς ἀνωμαλίες κυρίως), ψυχολογικοί, οἰκογενειακοί, κοινωνικοί, πολιτισμικοί. Αὐτοὶ μαζὶ μὲ κάποιους ἀσυνείδητους καὶ ἐν πολλοῖς ἀνεξερεύνητους μηχανισμοὺς ποὺ ἐπιδροῦν στὸν καθένα, δὲν ἐπιτρέπουν μονοδιάστατες θέσεις ἢ ὁρισμοὺς στὸ θέμα.

Γι’ αὐτὸ εἴπαμε ὅτι ὑπάρχουν πολλὲς ὁμοφυλοφιλίες — ὅσες τελικὰ καὶ οἱ ὁμοφυλόφιλοι.

Κάποιες δὲν ἔχουν βαθιὲς ρίζες, νὰ τὸ πῶ ἔτσι.

Κάποιες ἄλλες εἶναι πολὺ βαθιὰ ἐγκατεσπαρμένες.

Κάποιοι ὁμοφυλόφιλοι θέλουν νὰ ἀπαλλαγοῦν ἀπὸ τὴν ἕλξη πρὸς τὸ ἴδιο φῦλο. 

Γιὰ κάποιους ἄλλους αὐτὸ ἀποτελεῖ κάτι σὰν ὕβρη, μὴ ἀποδοχὴ τοῦ ἑαυτοῦ τους. 

Στὸ ἴδιο μῆκος κύματος κινοῦνται καὶ οἱ ψυχολόγοι. Ἄλλοι προτείνουν τὴν θεραπεία καὶ ἄλλοι θεωροῦν πὼς κάτι τέτοιο δημιουργεῖ συμπλέγματα στὸ ὁμοφυλόφιλο ἄτομο.

Ὁλοκληρώνοντας, θὰ λέγαμε ὅτι·

Ἡ ὁμοφυλοφιλία δὲν εἶναι συμβατὴ πρὸς τὸ σχέδιο τοῦ Θεοῦ.

Ὁ Θεὸς ἔπλασε ἐξ ἀρχῆς ἄρσεν καὶ θῆλυ.

Καὶ τοὺς ἔδωσε τὴν πρώτη ἐξ ὅσων ἔδωσε στὰ κτίσματά του εὐλογία, νὰ αὐξάνονται καὶ νὰ πληθύνονται.

Πῶς; Μὲ τὴν ἕνωσή τους —  εἶναι ἡ κίνηση τοῦ ἑνὸς πρὸς τὸν ἄλλον, ποὺ λέγαμε παραπάνω.

Τὸ βλέπουμε αὐτὸ καὶ στὸν μικρόκοσμό μας, τὸν κόσμο τῶν μικροσκοπικῶν μας κυττάρων.

Οἱ γαμέτες μας (σπερματοζωάριο καὶ ὠάριο) δὲν εἶναι ἀναπαραγωγικῶς αὐτάρκεις. Πρέπει νὰ ἑνωθοῦν γιὰ νὰ πραγματοποιηθεῖ ἡ πληρότης.

Δύο σπερματοζωάρια, ἂν πᾶμε νὰ τὰ ἑνώσουμε, θὰ τὰ βάλουμε σὲ τσακωμό, νὰ ἀλληλοσπαράζονται σὰν φίδια.

Δυὸ ὠάρια; Θὰ μείνει τὸ καθένα στὴν γωνίτσα του, σὰν δυὸ ἀκούνητα αὐγουλάκια ποὺ περιμένουν ἔξωθεν τὴν κίνηση.

Γι’ αὐτὸ καὶ δὲν μπορεῖ νὰ ἀποδοθεῖ ἡ ἔννοια τοῦ γάμου (ἀπὸ ἐκεῖ ὁ ὅρος γαμέτης) στὴν σχέση δύο ἀρσενικῶν ἢ δύο θηλυκῶν. Ἀπὸ τὴν ρίζα του, ἀπὸ τὴν βάση του τὴν βιολογικὴ μιλάει τὸ πρᾶγμα.

Κι ὅμως, ψηφίσαμε τὸν γνωστὸ «περὶ ἰσότητος στὸν γάμο» νόμο. 

Κι ἂς φώναζε ἡ Ἐκκλησία, κι ἂς ἔλεγε ὁ (μακαριστὸς πλέον) Ἀρχιεπίσκοπος Ἀλβανίας Ἀναστάσιος ὅτι «τὸ παρὰ φύσιν δὲν καθίσταται κατὰ φύσιν μὲ νομικὲς διατάξεις».

*

Οἱ καιροὶ ἀλλάζουν. Οἱ κοινωνίες ἀλλάζουν. Τὰ κράτη ἀλλάζουν, ἡ ἠθική, οἱ ἰδέες, οἱ νόμοι. 

Ἡ Ἐκκλησία τὰ λαμβάνει ὑπ' ὄψιν ὅλα αὐτά, προσλαμβάνει τὸν κόσμο, ὅπως εἶναι, ὅπως κι ἂν εἶναι. Ὄχι ὅμως γιὰ νὰ ἀλλάξει τὴν ἀλήθεια της. Σκοπὸς τῆς Ἐκκλησίας εἶναι νὰ ἀλλάξει τὸν κόσμο, νὰ τὸν κάνει Ἐκκλησία. Αὐτὴ εἶναι ἡ ἀποστολή της.

Γι’ αὐτὸ καὶ ἡ ὁμοφυλοφιλία εἶναι ἀσύμβατη μὲ τὴν παράδοση καὶ τὸ πνεῦμα τῆς Ἐκκλησίας.

Ὅλοι τὸ ξέρουμε αὐτό. Δὲν θὰ πήγαιναν ποτὲ δύο ἄτομα τοῦ ἴδιου φύλου νὰ ζητήσουν ἱερολογία γάμου ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία.

Θὰ πήγαιναν ὅμως στὴν Ἐκκλησία — ὅπως καὶ πηγαίνουν. Θὰ πήγαιναν στὸν γάμο τοῦ φίλου τους, στὴν βάπτιση, στὸν Πνευματικό.

Ἡ Ἐκκλησία ἔχει ἀνοιχτὲς τὶς ἀγκάλες της σὲ ὅλους.

Δὲν γίνεται δεκτὴ ἡ ὁμοφυλοφιλία, γίνονται ὅμως οἱ ὁμοφυλόφιλοι.

Γι’ αὐτὸ καὶ δώσαμε στὴν σειρὰ αὐτῶν τῶν ἄρθρων τὸν τίτλο «Ὁμοφυλοφιλία καὶ Ὁμοφυλόφιλοι».

Ὅλοι οἱ βαπτισμένοι ἔχουν θέση μέσα στὴν Ἐκκλησία. Ἀνοικτὸ τὸ στάδιο τῶν πνευματικῶν ἀγώνων. Ἐλευθέρα ἡ εἴσοδος. Δυνατὴ ἡ πρόσβαση. Ὅλοι μποροῦν νὰ ἀγωνισθοῦν ἐν Χριστῷ. Οὐδεὶς ἀποκλείεται. Ὁ Χριστὸς σταυρώθηκε γιὰ ὅλους. Οἱ Πνευματικοὶ ὅλους ξέρουν νὰ τοὺς οἰκονομοῦν στὸ πετραχήλι τους.

Κάποιοι πιστεύουν ὅτι οἱ ὁμοφυλόφιλοι (ὅλοι οἱ ὁμοφυλόφιλοι) εἶναι οἱ χειρότεροι ἄνθρωποι στὸν κόσμο.

Θὰ ἦταν καλύτερα νὰ ἄφηναν νὰ τὸ κρίνει κάποιος ἄλλος αὐτό· ἐκεῖνος ποὺ θὰ (ποὺ κάθε στιγμὴ μᾶλλον) μᾶς κρίνει ὅλους. 

Ἐκεῖνος ξέρει καλύτερα τί γίνεται μέσα στὴν ψυχὴ τοῦ καθενός. Ξέρει τοὺς ἀγῶνες, τὰ δάκρυα, τοὺς ἀλάλητους στεναγμούς.

Ἔχετε σκεφτεῖ ποτὲ ὅτι ἡ ὁμοφυλοφιλία μπορεῖ νὰ εἶναι γιὰ ἕναν ὁμοφυλόφιλο σταυρός· ὁ σταυρός του;

***

✓  Ἂν κάποιος φίλος θέλει νὰ διαβάσει περισσότερα, ἂς ἀνατρέξει στὸ ἱστολόγιό μας. Ἐκεῖ θὰ βρεῖ ὅλα τὰ ἄρθρα:

https://pdimtheodor.blogspot.com/