Ὁσιομάρτυς Νικόλαος ὁ ἐν Βουναίνοις
π. Δημητρίου Ν. Θεοδωροπούλου Ὁ ὁσιομάρτυς Νικόλαος εἶναι ὁ παλαιότερος καὶ πλέον γνωστὸς τοῦ ὀκταρίθμου χοροῦ τῶν ἐν Θεσσαλιώτιδι Ἐκκλησία διαλαμψάντων ἁγίων. Τιμᾶται σὲ ὅλη τὴν Ἑλλάδα, καὶ ὄχι μόνον. Ἔχει ἀνακηρυχθεῖ καὶ ὡς προστάτης τῆς νεολαίας τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Θεσσαλιώτιδος καὶ Φαναριοφερσάλων. Παραθέτω τὸν βίο του ἀπὸ τὸ βιβλίο μου «Οἱ Ὀκτὼ Τοπικοί μας Ἅγιοι» (ἐκδόσεις ΕΠΤΑΛΟΦΟΣ ). Ὁ βίος ἔχει γραφεῖ σὲ λόγια γλῶσσα γιὰ νὰ συνάδει πρὸς τὴν γλωσσικὴ μορφὴ τῶν ὑμνογραφικῶν κειμένων. Θυμίζω πὼς ἔχουμε παραθέσει καὶ βίους ἄλλων ἁγίων ἐκ τοῦ ὡς ἄνω βιβλίου. Ὁ γράφων εἶχε τρεῖς τοὐλάχιστον φορὲς τὴν εὐκαιρία-εὐλογία νὰ προσκυνήσει τὴν πάνσεπτο κάρα τοῦ ἁγίου Νικολάου. Τὴν πρώτη στὸν Ἱερὸ Ναὸ Ἁγίου Γεωργίου Νέας Ἀγχιάλου Μαγνησίας, ὅπου κατὰ τὴν ὑποδοχὴ οἱ πιστοὶ ἔνιωσαν νὰ ἔρχεται πρὸς τὸ μέρος τους μία ἄρρητη εὐωδία, παρότι ὁ ἄνεμος ἔπνεε πρὸς τὴν ἀντίθετη ἀκριβῶς κατεύθυνση. Τὴν ἑπομένη στὸ ὁμώνυμο μοναστήρι τοῦ ἁγίου στὴν Ἄνδρο, ἐκεῖ ὅπου καὶ φυλάσσεται. Καὶ τέλος τὸν Ὀκτώβ