Δύο μεγάλα σκάνδαλα σήμερα!

 

π. Δημητρίου Ν. Θεοδωροπούλου

Ἡ σταύρωση τοῦ Κυρίου εἶναι σκάνδαλο γι' αὐτοὺς ποὺ δὲν πιστεύουν.

Εἶναι σκάνδαλο κυρίως γιὰ τοὺς Ἰουδαίους (Α΄ Κορ. α΄ 23), δυὸ φορὲς γι' αὐτούς, θὰ λέγαμε.

Διότι οἱ πολλοὶ σκανδαλίζονται γιὰ τὸ πῶς ἕνας ποὺ θέλει νὰ λέγεται βασιλιάς, πεθαίνει μὲ τόσο ἀτιμωτικὸ θάνατο καὶ παντελῶς ἀνυπεράσπιστος. Ποῦ εἶναι ὁ στρατός του; Ποῦ τὰ πρωτοπαλλήκαρά του, οἱ ἀξιωματοῦχοι, οἱ ραβδοῦχοι, οἱ ὑπασπιστές του, τὰ ἅρματα, οἱ περικεφαλαῖες, τὰ ξίφη; Τί σόϊ βασιλιὰς εἶναι αὐτός; Ποιά εἶναι ἡ δύναμή του; Οὔτε τὸν ἑαυτό του δὲν μπορεῖ νὰ ὑπερασπίσει, θὰ σώσει ἐμᾶς;

Γιὰ τοὺς εἰδωλολάτρες ὁ σταυρὸς εἶναι μωρία (Α΄ Κορ. α΄ 23).

Γιὰ τοὺς Ἰουδαίους ὅμως εἶναι καὶ σκάνδαλο, διότι ὁ Κύριος ἔλεγε πὼς εἶναι ὁ Μεσσίας. Καὶ τὸν Μεσσία αὐτοὶ τὸν περίμεναν (ἀκόμη κάποιοι τὸν περιμένουν) ὡς ἐπίγειο βασιλέα ποὺ θὰ ἔδιωχνε τοὺς Ρωμαίους καὶ θὰ ἀποκαθιστοῦσε τὴν δόξα τοῦ ἀρχαίου Ἰσραήλ, θὰ ἐπανίδρυε τὸ κράτος τοῦ Δαυΐδ. Μεγάλη λοιπὸν ἡ ἀπογοήτευση!

Καὶ αὐτὸ εἶναι τὸ πρῶτο σκάνδαλο.

Τὸ ἄλλο ἀκούει στὸ ὄνομα ληστής.

Ἕνας κακοῦργος σταυρώνεται ἐκ δεξιῶν τοῦ Κυρίου. Εἶναι ἴδιος καὶ ἀπαράλλαχτος μὲ αὐτὸν ποὺ σταυρώθηκε στὰ ἀριστερά του. Καὶ οἱ δυὸ ἔχουν καταδικασθεῖ στὸν πλέον ἀτιμωτικὸ καὶ ἐπονείδιστο (ντροπιαστικό, ἐξευτελιστικὸ) θάνατο. Θὰ μποροῦσε ἡ ἀπόφαση γι' αὐτοὺς νὰ εἶναι ἀποκεφαλισμός, ἀπαγχονισμός, λιθοβολισμὸς ἢ κάτι παρόμοιο. Καταδικάσθηκαν ὅμως εἰς τὸν διὰ σταυροῦ θάνατον, διότι αὐτὸς ἦταν ὁ σκληρότερος ὅλων καὶ ἅρμοζε στοὺς μεγαλύτερους ἐγκληματίες. Ἔχει ἀποδείξει σήμερα ἡ ἱατροδικαστικὴ ἐπιστήμη ὅτι αὐτὸς ὁ θάνατος εἶναι ὁ πλέον ὀδυνηρὸς καὶ ἐπώδυνος.

Στὴν ἀρχὴ βλασφημοῦν τὸν Κύριο καὶ οἱ δυό, τὸν ὑβρίζουν, τὸ καταριοῦνται, τὸν χλευάζουν, τὸν εἰρωνεύονται.

Καὶ γιὰ μιὰ στιγμὴ ὁ ἕνας ἔρχεται στὰ συγκαλά του. Τί κάνεις; λέει στὸν ἑαυτό του. Τί κάνουμε; λέει στὸν ἄλλον. Ἐμεῖς δικαίως πάσχουμε. Αὐτός, ξέρεις ποιός εἶναι; Ὁ ἀναμάρτητος, ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, ὁ σωτὴρ τοῦ κόσμου, ὁ λυτρωτής!

«Μνήσθητί μου, Κύριε», λέει, «ὅταν ἔλθῃς ἐν τῇ βασιλείᾳ σου» (Λουκ. κγ΄ 42). Θυμίσου με, Κύριε, ὅταν θὰ λάβεις τὸ βασίλειό σου, ὅταν λάμψει ἡ δόξα σου καὶ φανεῖ ποιός πραγματικὰ εἶσαι. Διότι ὅπως ὁ μυθικὸς Ὀδυσσέας μεταμορφώθηκε σὲ ζητιάνο γιὰ νὰ πάρει πίσω στὸ βασίλειό του, ἔτσι καὶ ὁ Κύριος "μεταμορφώθηκε" σὲ ἄνθρωπο γιὰ νὰ πάρει ἀπὸ τοὺς μνηστῆρες τοῦ  θρόνου του (τοὺς ἀρχιερεῖς, τοὺς πρεσβυτέρους, τοὺς γραμματεῖς καὶ τοὺς Φαρισαίους) τὸ δικό του βασίλειο καὶ νὰ βασιλεύσει εἰς τοὺς ἀτελευτήτους αἰῶνας.

Καὶ ὅλα αὐτὰ τὰ εἶδε μέσα σὲ μιὰ στιγμὴ ὁ ληστής. Δὲν ἦταν ἀναμάρτητος. Κάθε ἄλλο! Δὲν ἦταν ἠθικός. Τὸ ἀντίθετο! Ἦταν ὅμως καλοπροαίρετος. Πίστεψε καὶ δικαιώθηκε (διότι αὐτὸ εἶναι ἡ ἀληθινὴ δικαίωση): «τοῦ βγῆκε», «ἔπεσε μέσα», δὲν διαψεύσθηκε.

Τί τοῦ εἶπε ὁ Κύριος; Σήμερα θὰ εἶσαι μαζί μου στὸν Παράδεισο!

Πῶς ὅμως; 

Ἐγὼ (ὁ Χριστὸς) θὰ εἶμαι ἐκεῖ ὡς Θεός, ὡς ὁ πανταχοῦ παρὼν καὶ τὰ πάντα πληρῶν. Δὲν θὰ εἶμαι ὡς ἄνθρωπος. Ἐσὺ ἀντίθετα θὰ εἶσαι ἐκεῖ μὲ τὴν ψυχή σου ὡς ἄνθρωπος. 

Ἄρα πρῶτος θὰ μπεῖς στὸν Παράδεισο, πρὶν καὶ ἀπὸ ἐμένα. Εἶσαι αὐτὸς ποὺ ἀνοίγει σήμερα τὸν Παράδεισο, ὁ πρῶτος οἰκήτωρ τοῦ Παραδείσου. Γιὰ σένα σήμερα τὸ Παλάτι μου ἀνοίγει τὶς πύλες του.

Νά! πάρε τὰ κλειδιὰ τοῦ Παραδείσου, μπὲς μέσα στὸ Παλάτι καὶ περίμενέ με. Ἔχω κάτι νὰ κάνω καὶ ἔρχομαι. Δὲν θὰ ἀργήσω. Τρεῖς μέρες θὰ κατἐβω στὸν ᾅδη νὰ κηρύξω καὶ ἐκεῖ τὴν ἀπολύτρωση. Μετὰ θὰ εἴμαστε μαζὶ γιὰ πάντα. Ἐσὺ δὲν θὰ κατέβεις στὸν ᾅδη. Δὲν σοῦ ταιριάζει. Εἶσαι ὁ πρῶτος ἀπ' ὅλους τοὺς θνητοὺς ποὺ δὲν κατεβαίνει πλέον ἐκεῖ.

Ἔ, Θεέ μου, πιὸ πολὺ δὲν θὰ μποροῦσες νὰ σκανδαλίσεις τὴν ἀνθρώπινη ἠθική!

Σὲ δοξάζω! Διότι ἡ δικαιοσύνη σου δὲν εἶναι σὰν τὴν δική μας.

Δόξα σοι, Κύριε, δόξα σοι, ποὺ δὲν εἶσαι τόσο δίκαιος!