Ὁ ἅγιος ποὺ θεραπεύει τὰ ζῶα

 

π. Δημητρίου Ν. Θεοδωροπούλου

Ὁ ἅγιος Παρθένιος εἶναι ἕνας ἀπὸ τοὺς ὀκτὼ ἁγίους ποὺ ἀνέδειξε ἡ Θεσσαλιῶτις Ἐκκλησίας (Ἱ. Μητρόπολις Θεσσαλιώτιδος καὶ Φαναριοφερσάλων - Καρδίτσα).

Παρακάτω παρατίθεται ὁ βίος του ἀπὸ τὸ βιβλίο Οἱ Ὀκτὼ Τοπικοί μας Ἅγιοι, ποὺ περιλαμβάνει, ἐκτὸς ἀπὸ τοὺς βίους αὐτῶν, ᾀσματικὴ Ἀκολουθία καὶ ἱερὰ Παράκληση.

Ὁ βίος ἔχει γραφεῖ σὲ λόγια γλῶσσα γιὰ νὰ συνάδει πρὸς τὴν γλωσσικὴ μορφὴ τῶν ὑμνογραφικῶν κειμένων.

Θυμίζω πὼς ἔχουμε παραθέσει καὶ βίους ἄλλων ἁγίων ἐκ τοῦ ὡς ἄνω βιβλίου.

Γεννήθηκε λοιπὸν στοὺς πρόποδες τῶν Θεσσαλικῶν Ἀγράφων καὶ συγκεκριμένα στὸ χωριὸ Βατσουνιὰ τοῦ νομοῦ Καρδίτσης (κοντὰ στὸ Μουζάκι), ἀρχὲς τοῦ 18ου αἰ. Οἱ γονεῖς του, ἄνθρωποι ἁπλοὶ καὶ ἀγαθοί, ἀσχολοῦνταν μὲ τὴν γεωργία καὶ τὴν κτηνοτροφία. Τὸ ἴδιο ἔκανε καὶ ὁ ἴδιος μὲ μεγάλη χαρά. Συγχρόνως, σχόλαζε στοὺς ναοὺς καὶ τὰ μοναστήρια τῆς περιοχῆς, δίπλα σὲ εὐσεβεῖς ἱερεῖς καὶ μοναχούς.

Τὸν συγκινοῦσε πολὺ παιδιόθεν ὁ βίος τοῦ ἁγίου Βησσαρίωνος Λαρίσης καὶ τὸ μαρτύριο τοῦ ἁγίου Σεραφεὶμ Φαναρίου καὶ Νεοχωρίου. Ἔγινε μοναχός, ἱερεὺς καὶ ἐπίσκοπος Ῥαδοβισδίου Ἄρτης, μὲ ἕδρα τὸ χωριὸ Βελεντζικό. Ἀγωνίσθηκε γιὰ νὰ διαφυλάξει ἀκέραιο καὶ ἀνόθευτο τὸ φρόνημα τῶν ὑποδούλων συμπατριωτῶν του, ποὺ ἀποτελοῦσαν καὶ τὸ ποίμνιό του.

Συνεργάσθηκε μὲ τοὺς ὁπλαρχηγοὺς καὶ καπεταναίους τῆς περιοχῆς. Συναντήθηκε μὲ τὸν ἅγιο Κοσμᾶ τὸν Αἰτωλό. 

Ἀγαποῦσε ἀπὸ μικρὸς τὰ ζῶα καὶ τοῦ ἄρεσε νὰ κάθεται μὲ τὶς ὧρες νὰ τὰ κοιτάζει καὶ νὰ τὰ εὐλογεῖ. Παρεῖχε στοὺς ποιμένες τῆς περιοχῆς τὶς γνώσεις τους.

Κάποτε καλλιεργοῦσε κρυφὰ τὸ κτῆμα ἑνὸς φτωχοῦ ἀνθρώπου ποὺ ἀσθένησε καὶ δὲν μποροῦσε νὰ θρέψει τὴν οἰκογένειά του. 

Λένε ὅτι ἴσως ὑπῆρξε ἱερομάρτυς.

Στὶς 21 Ἰουλίου τοῦ 1810, ὅταν ἄνοιξαν τὸν τάφο του, εὐωδίασε ὁ τόπος. Ἀνεγνωρίσθη ὡς ἅγιος καὶ τιμᾶται ἔκτοτε τὴν 21η Ἰουλίου ἑκάστου ἔτους. Λείψανά του φυλάσσονται στὴν μονὴ Δουσίκου καὶ στὸν μητροπολιτικὸ ἱερὸ ναὸ ἁγίων Κωνσταντίνου καὶ Ἑλένης Καρδίτσης.

Ἀξίζει νὰ σημειώσουμε τὸ ὑποδειγματικὸ πανηγύρι ποὺ γίνεται κάθε χρόνο στὸ χωριὸ Βατσουνιά, μετὰ τὴν Θεία Λειτουργία. Τὸ ὑπογραμμίζουμε ἰδιαιτέρως αὐτό, διότι εἶναι τὸ σωστό. Προηγεῖται ἡ πνευματικὴ τράπεζα (θεία κοινωνία) καὶ ἕπεται ἡ ὑλικὴ εὐωχία.

Δὲν εἶναι ὡραῖο αὐτὸ ποὺ γίνεται, π.χ. τὴν παραμονὴ τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου, νὰ καταργοῦμε ἀσυστόλως τὴν νηστεία, νὰ ξενυχτοῦμε τρώγοντας καὶ πίνοντας, καὶ στὶς περισσότερες τῶν περιπτώσεων νὰ μὴ πηγαίνουμε κἂν τὸ πρωὶ στὴν ἐκκλησία, στὸ Πάσχα τοῦ καλοκαιριοῦ.

Ὁ ἅγιος Παρθένιος ἔλαβε ἀπὸ τὸν Θεὸ τὸ χάρισμα νὰ θεραπεύει τὰ ζῶα. Τὰ ἀγάπησε πολὺ καὶ ὁ Θεὸς τοῦ ἔδωσε αὐτὸ τὸ χάρισμα.

Χωρὶς ἀγάπη καὶ ζῆλο πνευματικὸ τί χαρίσματα νὰ λάβει κανείς!