Οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας καὶ οἱ ἱεροὶ κανόνες γιὰ τὴν ὁμοφυλοφιλία

π. Δημητρίου Ν. Θεοδωροπούλου

Τὰ βιβλία τῆς Καινῆς Διαθήκης, ὅπως εἴδαμε, ἀναφέρονται μὲ τρόπο λιτὸ στὴν ὁμοφυλοφιλία — δὲν ὑπῆρχε τότε αὐτὸς ὁ ὅρος.

Τώρα θὰ δοῦμε πῶς ἑρμηνεύουν τὶς καινοδιαθηκικὲς αὐτὲς ἀναφορὲς οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας καὶ πῶς τοποθετοῦνται ἀπέναντι στὸ φαινόμενο. Κάθε τι ποὺ παραδίδεται ἀπὸ τὴν μία γενεὰ στὴν ἄλλη χρήζει ἑρμηνείας. Ἐν τέλει αὐτὸ ποὺ ὀνομάζουμε παράδοσις, δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο παρὰ μία διαρκὴς ἑρμηνεία.

Πῶς ἑρμηνεύουν λοιπὸν τὰ λόγια τῆς Καινῆς Διαθήκης οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας καὶ πῶς τοποθετοῦνται ἀπέναντι στὸ φαινόμενο τῆς ὁμοφυλοφιλίας, ποὺ σὲ κάθε ἐποχὴ ὑπάρχει;

Βασίλειος ὁ Μέγας (330-379) 

«Ἀῤῥενοφθόροι καὶ ζῳοφθόροι καὶ φονεῖς καὶ φαρµακοὶ καὶ µοιχοὶ καὶ εἰδωλολάτραι τῆς αὐτῆς καταδίκης εἰσὶν ἠξιωµένοι» (Κανὼν Ζ΄ Μ. Βασιλείου, ΠΗΔΑΛΙΟΝ, ἐκδ. Ἀστήρ, Ἀθῆναι 1993, σελ. 593) * Στὸ ἑξῆς γιὰ κάθε παραπομπὴ στὴν ὡς ἄνω ἔκδοση θὰ σημειώνεται μόνον ἡ λέξη Πηδάλιον καὶ θὰ ἀναγράφεται ὁ ἀριθμὸς τῆς σελίδος.  

Ἀῤῥενοφθόροι εἶναι αὐτοὶ ποὺ φθείρουν (γενετήσια ἐννοεῖται) τοὺς νέους, δηλαδὴ οἱ ἀρσενοκοῖτες.

Ζῳοφθόροι εἶναι αὐτοὶ ποὺ φθείρουν (γενετήσια) τὰ ζῶα, ἤτοι οἱ κτηνοβάτες.

Φαρμακοὶ εἶναι οἱ μάγοι.

Βλέπουμε ὅτι ἐδῶ ὁ Μ. Βασίλειος θέτει τοὺς ἀρσενοκοῖτες στὴν ἴδια μοῖρα μὲ τοὺς κτηνοβάτες, τοὺς φονεῖς, τοὺς μάγους, τοὺς μοιχοὺς καὶ τοὺς εἰδωλολάτρες (τοὺς ἀρνηθέντες τὸν Χριστό, κατὰ μία ἑρμηνεία).

Στὸν ΞΒ΄ κανόνα τοῦ ἁγίου ἐπίσης κανονίζεται μὲ βαρὺ ἐπιτίμιο «ὁ τὴν ἀσχημοσύνην ἐν τοῖς ἄῤῥεσιν ἐπιδεικνύμενος» (Πηδάλιον, 622).

Γρηγόριος Νύσσης (335-395)
(ἑορτάζει κατὰ σύμπτωσιν σήμερα 10 Ἰανουαρίου ποὺ δημοσιεύεται τὸ παρὸν κείμενο)

Αὐστηρότερος τοῦ Βασιλείου εἶναι ὁ κατὰ σάρκα νεώτερος ἀδελφός του ἅγιος Γρηγόριος ἐπίσκοπος Νύσσης, ὁ ὁποῖος διακρίνει γενικῶς τὶς ἀρετὲς καὶ τὶς κακίες (ἁμαρτήματα) ἐπὶ τῇ βάσει τῆς πλατωνικῆς ἰδέας περὶ τριμεροῦς διακρίσεως τῆς ψυχῆς. Ὁμιλεῖ γιὰ ἀρετὲς καὶ κακίες τοῦ λογιστικοῦ (ἢ λογικοῦ) μέρους τῆς ψυχῆς, τοῦ θυμοειδοῦς (ἢ θυμικοῦ) καὶ τοῦ ἐπιθυμητικοῦ.

Ἁμαρτήματα τοῦ ἐπιθυμητικοῦ (αὐτὰ ποὺ γίνονται «δι’ ἐπιθυμίαν καὶ ἡδονὴν») εἶναι ἡ μοιχεία καὶ ἡ πορνεία (Δ΄ κανὼν τοῦ ἁγίου, Πηδάλιον, 655-657). Οἱ «ἀκριβέστεροι καὶ διακριτικώτεροι» λένε ὅτι καὶ ἡ πορνεία μοιχεία εἶναι. Ὁ Γρηγόριος συμφωνεῖ μὲ αὐτὴν τὴν ἄποψη, ἡ ὁποία στηρίζεται στὸ γεγονὸς ὅτι τόσο ἡ μοιχεία ὅσο καὶ ἡ πορνεία συνιστοῦν ἁμαρτία πρὸς ξένη γυναῖκα (ἢ ξένο ἄνδρα, ὅταν διαπράττεται ἀπὸ γυναῖκα). Διότι μία εἶναι ἡ νόμιμος συζυγία. Κάθε ἄλλη σχέση ἔξω ἀπὸ αὐτὴν εἶναι παράνομη. Ἀπ’ ἀρχῆς ὁ Θεὸς μία γυναῖκα ἔδωσε στὸν ἄνδρα καὶ ἕναν ἄνδρα στὴν γυναῖκα. Δὲν ἐπιτρέπεται νὰ σμίγει κανεὶς μὲ ξένο σῶμα. 

Δὲν εἶναι λοιπὸν μακρὰν τῆς μοιχείας ἡ πορνεία. Καὶ αὐτὴ μοιχεία εἶναι· διότι καὶ μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο ὁ ἄνθρωπος γίνεται ἔκδοτος πρὸς ξένο σῶμα. Βέβαια, οἱ Πατέρες γιὰ λόγους ποιμαντικοὺς διακρίνουν τὴν πορνεία ἀπὸ τὴν μοιχεία. Στηρίζουν δὲ τὴν διάκριση αὐτὴ στὴν ἑξῆς βάση: 

Ἡ πορνεία ἀναφέρεται στὴν σχέση μὲ ἐλεύθερη γυναῖκα (ἢ ἄνδρα). Στὴν περίπτωση αὐτὴ δὲν ἀδικεῖται κάποιος τρίτος (ὁ/ἡ σύζυγος τοῦ ἀπατηθέντος), ὅπως στὴν περίπτωση τῆς μοιχείας. Γι’ αὐτὸ καὶ τὸ ἐπιτίμιο εἶναι ἐλαφρότερο. Ἀντίθετα, ἡ μοιχεία τιμωρεῖται μὲ ἐπιτίμιο διπλάσιο ἐν σχέσει πρὸς τὴν πορνεία· ἀδικεῖται κάποιος ἄλλος (ἢ ἄλλοι) σ’ αὐτὴν τὴν περίπτωση.

Ἀπὸ τὰ παραπάνω φαίνεται καθαρὰ ὅτι κάθε σχέση ἐκτὸς γάμου εἶναι παράνομη γιὰ τὴν Ἐκκλησία· θεωρεῖται σμίξη μὲ ξένο σῶμα.

Πολλῷ μᾶλλον καταδικάζεται ἡ ἀρσενοκοιτία, τὴν ὁποίαν ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὀνομάζει «κατὰ ἄῤῥενος λύσσαν». Νὰ σημειώσουμε ὅτι ἐξίσου καταδικάζουν καὶ τὴν γυναικεία ὁμοφυλοφιλία οἱ Πατέρες, παρότι τὶς περισσότερες φορὲς ἀναφέρονται εἰς τὴν τῶν ἀρρένων.

Κατὰ τὸν ὡς ἄνω κανόνα τοῦ ἁγίου Γρηγορίου οἱ ἀρσενοκοῖτες καὶ οἱ κτηνοβάτες ἀδικοῦν τοὺς νόμους τῆς φύσεως. Οἱ πράξεις τους ὀνομάζονται «παρὰ φύσιν ἁμαρτήματα», «φύσεως μοιχεία», «ἄθεσμος ἡδονή». Οἱ τὰ τοιαῦτα πράσσοντες θὰ πρέπει νὰ ἀπέχουν 18 χρόνους ἀπὸ τὴν θεία Κοινωνία (γιὰ τὴν κτηνοβασία σὲ κάποιες περιπτώσεις 25 ἢ καὶ 30 χρόνους, ἢ καὶ ἄχρι θανάτου), ἐκτὸς βέβαια ἂν ὁ Πνευματικός, ποὺ βλέπει τὴν ψυχὴ καὶ τὴν μετάνοια τοῦ καθενός, ὁρίσει διαφορετικά.

Ὁ αὐτὸς Γρηγόριος ἀναφερόμενος στὰ λόγια τῆς Π. Διαθήκης «κραυγὴ Σοδόμων κ.λπ.» λέει ὅτι πρέπει νὰ φρίττουμε καὶ νὰ γεμίζουμε τρόμο μὲ ὅλα αὐτά· δὲν εἶναι μικρὸς ὁ κίνδυνος. Ὁ Θεὸς λέει ὅτι ἡ ἁμαρτία αὐτὴ εἶναι «μεγάλη σφόδρα».

Ἑρμηνευτικὰ σχόλια καὶ ἀναφορὲς ὁσίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου (1749-1809) 

Στὸ «ΠΗΔΑΛΙΟΝ τῆς νοητῆς νηὸς τῆς μιᾶς, ἁγίας, καθολικῆς καὶ ἀποστολικῆς τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησίας» (ἔτσι εἶναι ὁ πλήρης τίτλος τοῦ βιβλίου αὐτοῦ, ποὺ «ἀποτελεῖ συλλογὴν ἁπάντων τῶν θείων καὶ ἱερῶν κανόνων τῶν ἁγίων ἀποστόλων, τῶν οἰκουμενικῶν καὶ τοπικῶν συνόδων καὶ τῶν θείων πατέρων») ὁ ὅσιος Νικόδημος ὁ ἁγιορείτης σχολιάζοντας ἑρμηνευτικῶς τὸν Ζ΄ κανόνα τοῦ Μ. Βασιλείου ἀναφέρει καὶ τὰ ἑξῆς (σελ. 594-595).

• Κάποιος διδάσκαλος ἔλεγε ὅτι τόσο φοβερὸ πρᾶγμα εἶναι ἡ ἀρσενοκοιτία, ποὺ ὁ ἴδιος ὁ Θεὸς θέλησε νὰ κατεβεῖ προσωπικῶς στὰ Σόδομα γιὰ νὰ δεῖ ἂν στ’ ἀλήθεια ἐνεργεῖται τέτοια ἁμαρτία. Σὰν νὰ μὴ μποροῦσε νὰ πιστέψει ὅτι ἦταν δυνατὸν νὰ βρεθεῖ πάνω στὴν γῆ μία τέτοια «τερατώδης κακία».

• Ὁ ἅγιος Ἱερώνυμος λέει ὅτι γιὰ μόνη τὴν ἁμαρτία αὐτὴν ἀργοπόρησε τόσες χιλιάδες χρόνια νὰ γίνει ἄνθρωπος ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ.

Γι’ αὐτὸ καὶ οἱ νόμοι, ἀκόμη καὶ κατὰ τοὺς χριστιανικοὺς χρόνους ἦταν πολὺ αὐστηροί· πολλάκις προέβλεπαν μέχρι καὶ τὴν ποινὴ τοῦ θανάτου.

• Κατὰ τὸν Ζωναρᾶ, ὁ Ἰουστινιανός, ἀλλὰ καὶ ὁ Μ. Θεοδόσιος, πρῶτα «ἐγύμνωναν τοὺς ἀθέους ἀρσενοκοίτας ἀπὸ ὅλα των τὰ ὑπάρχοντα, ἔπειτα τοὺς διαπόμπευον, καὶ οὕτω τοὺς ἔδιδαν πικρὸν θάνατον».

• Ὁ Οὐαλεντιανὸς «ἐνώπιον πάντων κατέκαιε τοὺς ἀρσενοκοίτας».

• Οἱ βασιλεῖς Λέων καὶ Κωνσταντῖνος διέτασσαν νὰ θανατώνονται μὲ ξίφη οἱ ἀσελγεῖς, καὶ ὁ «ποιῶν» («ἐνεργητικὸς») καὶ ὁ «ὑπομένων» («παθητικός»). Ἐὰν δὲ ὁ «ὑπομένων» εἶναι κάτω τῶν 12 ἐτῶν, νὰ συγχωρεῖται «διὰ τὸ ἀνήλικον».

• Ὁ Πλάτων ἔλεγε ὅτι τὸ ἔργο αὐτὸ δὲν εἶναι ἀνθρώπινο, ἀλλὰ θηριῶδες τῶν τετραπόδων.

• Γιὰ τὸν ἱερὸ Χρυσόστομο κανένα ἁμάρτημα δὲν εἶναι «ἴσον τῆς παρανομίας ταύτης». Καὶ ἂν καταλάβαιναν οἱ νέοι ποὺ στέργουν νὰ πάθουν τέτοιο πρᾶγμα, πόσο φοβερὸ εἶναι, θὰ προτιμοῦσαν νὰ δεχθοῦν μυρίους θανάτους, παρὰ τέτοιαν ἀτιμία. Καὶ αὐτοὶ ἀκόμη οἱ νέοι τῶν Ἑλλήνων, ἂν καὶ ἐστερημένοι ἀπὸ τὸ φῶς τῆς πίστεως, θὰ προτιμοῦσαν νὰ φονευθοῦν, «παρὰ νὰ σταθοῦν νὰ τοὺς ὑβρίσουν».

• Ὁ Πλούταρχος διηγεῖται ὅτι ὁ ἀκόλαστος Ἀριστόδημος, ὅταν ἄκουσε πὼς στὴν Περαία ὑπῆρχε ἕνας πολὺ ὄμορφος νέος, ἁρμάτωσε πλοῖο καὶ ξεκίνησε γιὰ νὰ τὸν ἀτιμάσει. Ὁ νέος, ὅταν πληροφορήθηκε τὸ γεγονός, ἀνέβηκε στὰ κεραμίδια τοῦ σπιτιοῦ του καὶ ρίχνοντας κάτω τὸν ἑαυτό του, ἀπέθανε.

• Στὸ ἴδιο πνεῦμα κινούμενος ὁ Μιχαὴλ Ἀτταλειάτης (ἐξέχων νομικὸς τοῦ 11ου αἰ.) λέει ὅτι ἂν κάποιος βιασθεῖ εἰς ἀσέλγειαν ἀπὸ ἄλλον, ἀκινδύνως τὸν φονεύει· ποὺ σημαίνει ὅτι καὶ νὰ τὸν φονεύσει ἀμυνόμενος, δὲν κινδυνεύει νὰ καταδικασθεῖ.

• Ὁ δὲ Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Λουκᾶς ἔλεγε ὅτι ἐκεῖνοι ποὺ θὰ πέσουν εἰς «ἀῤῥενομανίαν», δὲν μποροῦν νὰ λάβουν ὁ ἕνας τὴν ἀδελφὴ τοῦ ἄλλου.

Βλέπουμε λοιπὸν ὅτι καὶ στὰ χρόνια τῆς Καινῆς Διαθήκης ἡ ὁμοφυλοφιλία ἀντιμετωπίζεται μὲ περισσὴ αὐστηρότητα.

Οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας εἶναι πολὺ συντηρητικοὶ σὲ κάποια θέματα. Θέσπισαν αὐστηροὺς κανόνες προκειμένου νὰ προφυλάξουν τοὺς πιστοὺς ἀπὸ τὴν πτώση στὴν ἁμαρτία — ὄχι γιὰ λόγους ἠθικιστικούς, ἀλλὰ γιὰ τὴν ἀποφυγὴ δυσάρεστων ἐμπειριῶν στὴν ζωή τους. Δὲν προτάσσουν τοὺς κανόνες οἱ Πατέρες, ἀλλὰ τὴν ἐν Χριστῷ ζωή. Ὅμως δὲν παραμελοῦν νὰ προσεγγίσουν καὶ νὰ ἐξαντλήσουν νομοκανονικὰ καὶ τὴν παραμικρὴ λεπτομέρεια τοῦ ἀνθρωπίνου βίου. Κάποια πράγματα ποὺ διαβάζουμε στὸ Πηδάλιον, γιὰ τὸν σημερινὸ ἄνθρωπο εἶναι ἀδιανόητα. Ὅσο ὑπερβολικὰ ὅμως καὶ ἂν μᾶς φαίνονται, ἂν προσπαθήσουμε νὰ κατανοήσουμε τὸ πνεῦμα τους, ὠφέλεια θὰ ἔχουμε καὶ μόνον.

Λέει, γιὰ παράδειγμα, ὁ Γ΄ κανὼν τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου (Πηδάλιον, 125) ὅτι οἱ ἄγαμοι κληρικοὶ δὲν θὰ πρέπει νὰ ἔχουν «συνείσακτον», τουτέστι ξένην γυναῖκα μέσα στὸ σπίτι τους, ἐκτὸς ἂν εἶναι ἡ μητέρα ἢ ἡ ἀδελφὴ ἢ ἡ θεία τους ἢ κάποιο ἄλλο πρόσωπο «ἀνύποπτον» (ποὺ «δὲν δίδει ὑποψίαν»). Τὸ ἴδιο προβλέπει καὶ ἡ ρκγ΄ Νεαρὰ τοῦ Ἰουστινιανοῦ.

Ὁ κίνδυνος καιροφυλακτεῖ, ἐπισημαίνει στὰ ἑρμηνευτικά του σχόλια ὁ ἅγιος Νικόδημος. Ἐπικαλεῖται λόγους τοῦ Μ. Βασιλείου, ὁ ὁποῖος προειδοποιεῖ ὅτι ἡ ἡδονὴ τῆς σαρκὸς ἀκόμη καὶ ὁμογάστριους ἀδελφοὺς «κατεπάλαισε», τουτέστι κατενίκησε· ὅπως τὸν Ἀμνών, τὸν πρωτότοκο γυιὸ τοῦ βασιλέως Δαυΐδ, ὁ ὁποῖος ἐταπείνωσε, ἤτοι διέφθειρε (ἀτίμωσε) τὴν ἀδελφή του Θημάρ, τὴν παρθένον. Ἀποτέλεσμα; Τὸν ἐφόνευσε ὁ ἀδελφός του Ἀβεσσαλώμ· ὁ ὁποῖος μὲ τὴν σειρά του εἶχε φρικτὸ καὶ ἐπονείδιστο τέλος. Ἡ ἀχαλίνωτος καὶ ἄλογος ὁρμὴ (μανία μᾶλλον) ὁδήγησε στὴν αἱμομιξία· ἡ αἱμομιξία στὸ μῖσος (ἀμέσως μετὰ τὴν πράξη ὁ Ἀμνὼν μίσησε τὴν ἀδελφή του Θημάρ, τὸν ἴδιον δὲ ἐμίσησε θανάσιμα ὁ Ἀβεσσαλώμ)· τὸ μῖσος ἔγινε δίψα γιὰ ἐκδίκηση· καὶ ἐκείνη ἔσβησε μόνο μὲ τὸν φόνο. Καὶ δὲν σταμάτησε ἐκεῖ τὸ κακό, εἶχε καὶ συνέχεια (βλ. Β΄ Βασ. ιγ΄ ἑξ.). Νὰ ποῦ μπορεῖ νὰ ὁδηγήσει ὁ παράνομος καὶ παράφορος σαρκικὸς πόθος. «Ἑνὸς κακοῦ μύρια ἕπονται», ἔλεγε ὁ Σοφοκλῆς.

Ἡ ἑλκυστικὴ καὶ μαγνητικὴ δύναμη τοῦ ἔρωτα ὑπάρχει ἀπὸ τὴν φύση στὰ σώματα τῶν ἀνδρῶν καὶ τοὺς κάνει νὰ ποθοῦν τὴν γυναῖκα. Ὅταν αὐτὴ ἡ δύναμη δὲν χαλιναγωγηθεῖ ἀπὸ τὸν ἡνίοχο νοῦ (γιὰ νὰ θυμηθοῦμε καὶ τὸν σοφὸ Πλάτωνα), μπορεῖ νὰ στραφεῖ καὶ πρὸς συγγενικὰ πρόσωπα, ἀκόμη καὶ πρὸς τὴν μητέρα, τὴν ἀδελφή, τὴν θεία. Οἱ λογισμοὶ μπορεῖ νὰ ἀντιπαλαίουν μέσα στὸν ἄνθρωπο, μπορεῖ νὰ μὴ θέλει νὰ προχωρήσει σὲ μία τέτοια ἀποτρόπαιη πράξη, ὅμως ἡ ἐρωτικὴ ἕλξη εἶναι φορὲς ποὺ νικάει μὲ τὴν δύναμή της. Μὲ τὴν συνεργία τοῦ διαβόλου οἱ ἄνθρωποι γίνονται «ὡς φρενητιῶντες καὶ μεθυσμένοι» (Πηδάλιον, 127).

Ἀλλ’ ὄχι μόνον μὲ ξένες γυναῖκες («συνεισάκτους») δὲν πρέπει νὰ συγκατοικοῦν οἱ ἄγαμοι κληρικοί· οὔτε μὲ «νέους ἀγενείους» (ἀμούστακα παιδιά), λένε οἱ θεῖοι Πατέρες — σᾶς εἶπα, εἶναι πολὺ αὐστηροί. Κάποιοι ἐξυπνάκηδες βέβαια θὰ τοὺς ποῦν μειωτικὰ πολὺ συντηρητικούς. Γιὰ μένα ὅμως εἶναι πολὺ σοφοί. Ἂς δώσουμε βάση στὰ λόγια τους καὶ ὄχι στὴν πολὺ ἐξυπνάδα μας. Γιατὶ τελικὰ «τὰ ἔξυπνα πουλιὰ ἀπὸ τὴν μύτη πιάνονται».

Τὶς παραπάνω συναναστροφὲς νὰ τὶς ἀποφεύγεις σὰν τὴν φωτιά, συμβουλεύει ὁ Μ. Βασίλειος. Διότι ὁ ἐχθρὸς πολλοὺς κατέκαυσε ἀπὸ ἐπιθυμία πρὸς τοιούτους «ἀγενείους νέους», καὶ τοὺς κατεκρήμνισε στὸ βάραθρο τῶν σοδομιτῶν, μὲ τὴν πρόφαση δῆθεν τῆς πνευματικῆς ἀγάπης. Πιεζόμενοι ἀπὸ τὴν κατὰ φύσιν ἀνάγκη κατέληξαν στὸ «παρὰ φύσιν, ζητοῦντες τὸ θῆλυ ἐν τῷ ἄῤῥενι» (Πηδάλιον, 126)· ζητῶντας δηλαδὴ νὰ βροῦν στὴν σχέση μὲ τὸν ἄνδρα ἐκεῖνο ποὺ τοὺς λείπει: τὴν γυναῖκα. 

Θὰ τὸ βροῦν ἆραγε; Μὴ γελιόμαστε! Δὲν ὑπάρχει πληρότης ἐκεῖ. Ὑπάρχει τὸ ἀνικανοποίητον, μέσα στὸ ὁποῖον καὶ ἐκγλωβίζονται οἱ τὰ τοιαῦτα πράσσοντες. Ἀπὸ τὸν «ἄτοπον ἔρωτα» αὐτὸν καὶ «τὴν παρὰ φύσιν μίξιν τοῦ ἄῤῥενος» ὁλόκληρες λαῦρες καὶ μοναστήρια ἀφανίσθηκαν καὶ πολλῶν ἀνθρώπων οἱ ψυχὲς «στὰ πέταυρα τοῦ ᾄδου κατήντησαν», τελειώνει ὁ θεῖος πατήρ.

*

Ποιό τὸ συμπέρασμα ἐξ ὅλων αὐτῶν; 

Οἱ θεῖοι Πατέρες καὶ οἱ ἱεροὶ Κανόνες τῆς Ἐκκλησίας καταδικάζουν ρητῶς τὴν ὁμοφυλοφιλία. Προβλέπουν βαριὰ ἐπιτίμια γιὰ τέτοιου εἴδους πράξεις. Τὶς ἐξισώνουν μὲ τὴν κτηνοβασία, τὴν αἱμομιξία, τὴν μαγία, τὸν φόνο. Τὶς θεωροῦν εἰδωλολατρία (πρβλ. Ρωμαίους α΄ 18-32. Βλ. προηγούμενο σχετικὸ ἄρθρο μας στὴν δ/νση:
https://www.blogger.com/blog/post/edit/5398250059830391249/7863754724585196030). 

Ἂν ἡ Ἐκκλησία θεωρεῖ παράνομη (σμίξη μὲ ξένο σῶμα) κάθε σχέση ἐκτὸς γάμου, ποιά θὰ μποροῦσε νὰ εἶναι ἡ θέση της γιὰ τὴν ὁμοφυλοφιλία;

Προσοχὴ ὅμως! Ὁμιλῶ γιὰ τὴν ὁμοφυλοφιλία — ὄχι γιὰ τοὺς ὁμοφυλόφιλους. Χωρεῖ μία διάκριση ἐδῶ. 

Θυμίζω δὲ ἐπὶ τῇ εὐκαιρίᾳ: Δὲν ἔθεσα τυχαῖα ὡς γενικὸ τίτλο αὐτῆς τῆς σειρᾶς τῶν ἄρθρων τὴν φράση «ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑ ΚΑΙ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΟΙ». 

Στὰ ἄρθρα ποὺ προηγήθηκαν εἴδαμε σκληρὲς ἐκφράσεις καὶ νόμους ἀκόμη πιὸ σκληροὺς γιὰ τὴν ὁμοφυλοφιλία καὶ τοὺς ὁμοφυλόφιλους, ἀπὸ τὰ χρόνια τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης μέχρι καὶ τὰ χριστιανικά. Ὑπῆρχε λόγος γι' αὐτὸ στὴν Παλαιὰ Διαθήκη. Ὑπῆρχε «κεκτημένη ταχύτης» στὰ χρόνια τῆς Καινῆς Διαθήκης. Ὁ κόσμος σιγὰ σιγὰ ἀλλάζει, βασανιστικῶς ἀργά, θὰ λέγαμε. 

Ἡ Ἐκκλησία δὲν κατεδίκασε ποτὲ εἰς θάνατον τοὺς ὁμοφυλόφιλους (παρότι οἱ κανόνες της πολλάκις εἶναι ἐπηρεασμένοι ἀπὸ τὴν γενικώτερη αὐστηρότητα τῆς ἐποχῆς). Ἡ Πολιτεία τὸ ἔκανε. Αὐτὴ ἄλλωστε νομοθετεῖ, ὄχι ἡ Ἑκκλησία. Καὶ σήμερα ἡ Πολιτεία νομοθετεῖ. Καὶ προτίθεται, ὅπως γνωρίζουμε, νὰ φέρει πρὸς ψήφισιν πολὺ εὐνοϊκὰ γιὰ τοὺς ὁμοφυλόφιλους νομοσχέδια. 

Οἱ καιροὶ ἀλλάζουν. Οἱ κοινωνίες ἀλλάζουν. Τὰ κράτη ἀλλάζουν, ἡ ἠθική, οἱ ἰδέες, οἱ νόμοι. Ἡ Ἐκκλησία τὰ λαμβάνει ὑπ' ὄψιν ὅλα αὐτά, προσλαμβάνει τὸν κόσμο, ὅπως εἶναι, ὅπως κι ἂν εἶναι. Ὄχι ὅμως γιὰ νὰ ἀλλάξει τὴν ἀλήθεια της.

Γι' αὐτὸ εἶπα· ὁμιλῶ γιὰ τὴν ὁμοφυλοφιλία, ὄχι γιὰ τοὺς ὁμοφυλόφιλους. 

Ἡ ὁμοφυλοφιλία δὲν ἔχει θέση μέσα στὴν Ἐκκλησία· τὸ εἴδαμε. Οἱ ὁμοφυλόφιλοι ὅμως ἔχουν. Ὅλοι οἱ βαπτισμένοι ἔχουν. Ὅλοι μποροῦν νὰ ἀγωνισθοῦν ἐν Χριστῷ. Οὐδεὶς ἀποκλείεται. Ὁ Χριστὸς σταυρώθηκε γιὰ ὅλους. Οἱ Πνευματικοὶ ὅλους ξέρουν νὰ τοὺς οἰκονομοῦν στὸ πετραχήλι τους.

Κάποιοι πιστεύουν ὅτι οἱ ὁμοφυλόφιλοι (ὅλοι οἱ ὁμοφυλόφιλοι) εἶναι οἱ χειρότεροι ἄνθρωποι στὸν κόσμο.

Θὰ ἦταν καλύτερα νὰ ἄφηναν νὰ τὸ κρίνει ἄλλος αὐτό· ἐκεῖνος ποὺ θὰ (ποὺ κάθε στιγμὴ μᾶλλον) μᾶς κρίνει ὅλους. 

Ἐκεῖνος ξέρει καλύτερα τί γίνεται μέσα στὴν ψυχὴ τοῦ καθενός. Ξέρει τοὺς ἀγῶνες, τὰ δάκρυα, τοὺς ἀλάλητους στεναγμούς.

Ἔχετε σκεφτεῖ ποτὲ ὅτι ἡ ὁμοφυλοφιλία μπορεῖ νὰ εἶναι γιὰ ἕναν ὁμοφυλόφιλο σταυρός· ὁ σταυρός του;

(Συνεχίζεται)