Ποιός τελικὰ εἶναι ὁμοφυλόφιλος;

 

π. Δημητρίου Ν. Θεοδωροπούλου

Ὅταν ξεκίνησα νὰ γράφω τὰ ἄρθρα αὐτά, δὲν φανταζόμουν ποτὲ ὅτι θὰ ἀκολουθοῦσα τόσο μακρὰ διαδρομή. Στὴν πορεία διαπίστωσα ὅτι βαδίζω ἕνα δρόμο ποὺ δὲν εἶναι καὶ τόσο γνωστὸς σὲ μένα.

Φτάνοντας στὸ στάδιο τῶν νεωτερικῶν καὶ μετανεωτερικῶν χρόνων τὰ ἔχασα τελείως ἀντικρίζοντας τὸ χάος ποὺ ἐπικρατεῖ.

Παρότι τὸ θέμα τῆς ὁμοφυλοφιλίας ἔχει γίνει πλέον διεπιστημονικὸ (ἀσχολοῦνται μὲ αὐτὸ ἡ Ψυχιατρική, ἡ Ἰατρική, ἡ Βιολογία, ἡ Γενετική, ἡ Νομική, ἡ Κοινωνιολογία, ἡ Θεολογία καὶ ἄλλες ἐπιστῆμες), ἄκρη δὲν μπορεῖς νὰ βγάλεις. Εἶναι τόσο μεγάλη ἡ πόλωση ποὺ ἐπικρατεῖ, τόσο ἀντικρουόμενες οἱ ἀπόψεις ποὺ διατυπώνονται, τόσο ἔντονη ἡ παράσταση τῆς προκατάληψης, τῆς ἰδεοληψίας καὶ τοῦ φανατισμοῦ, ποὺ τὸ ἐπιστημονικὸ πεδίο καλύπτεται ἀπὸ βαρύφορτο πέπλο ἀχλύος καὶ ὅλα μοιάζουν θαμπά.

Θὰ προσπαθήσουμε ἐν τούτοις νὰ φωτίσουμε ὅσο γίνεται περισσότερο τὸ θέμα μας καὶ νὰ ξεδιπλώσουμε ὅσες περισσότερες πτυχές του μποροῦμε.

Καὶ δὲν θὰ τὸ κάνουμε — ὅπως καὶ δὲν τὸ κάναμε μέχρι τώρα — ἀποκλειστικὰ καὶ μόνο γι' αὐτό. Μᾶς ἐνδιαφέρει πολὺ καὶ ἡ παράπλευρη προσέγγιση ἄλλων, συναφῶν τὶς πιὸ πολλὲς φορές, θεμάτων, ποὺ ἀποκαλύπτουν σπουδαῖες ἀλήθειες.

Ἂς ξεκινήσουμε λοιπόν, πιάνοντας ξανὰ τὸ νῆμα ἀπὸ ἐκεῖ ποὺ τὸ ἀφήσαμε.

Ἡ ὁμοφυλοφιλία γίνεται κίνημα

Εἴχαμε πεῖ, θυμᾶστε, ὅτι ἡ ὁμοφυλοφιλία ἀρχίζει νὰ ἐγκαθιδρύει ταυτότητα ἀπὸ τὰ μέσα τοῦ 19ου αἰῶνος.

Ξεθαρρεύοντας στὸ φύσημα τοῦ ἀνέμου πλήθους ἐπαναστατικῶν ἰδεῶν τῆς ἐποχῆς ἐκείνης, γίνεται κίνημα σιγὰ σιγά. Ἀναζητεῖ ἐναγωνίως ἐπιστημονικές, ἰδεολογικές, ἀκόμη καὶ θεολογικὲς βάσεις γιὰ νὰ στηριχθεῖ.

Προσπαθεῖ νὰ γαντζωθεῖ ἀπὸ διάφορα ἐρευνητικὰ ἀποτέλεσματα καὶ κυρίως τὰ στατιστικὰ ἐκεῖνα, ποὺ ἀνεβάζουν τὰ ποσοστά της στὶς δυτικὲς κοινωνίες. Ὅσο μεγαλύτερο τὸ ποσοστό, καταλαβαίνει κανείς, τόσο μεγαλύτερη καὶ ἡ δύναμη γιὰ διεκδίκηση δικαιωμάτων.

Ἔτσι, στὰ μισὰ τοῦ 20ου αἰῶνος ἡ ἐπικράτηση τῆς θέσεως ὅτι οἱ ὁμοφυλόφιλοι ἀποτελοῦν τὸ 10% τοῦ πληθυσμοῦ (στὴν Ἀμερικὴ κυρίως συνέβαιναν αὐτά), ἔγινε σημαία στὰ χέρια τοῦ ὁμοφυλοφιλικοῦ κινήματος. Δὲν εἶναι δυνατόν, ἔλεγαν, νὰ περιθωριοποιεῖται κοινωνικὰ ἕνα τόσο μεγάλο ποσοστὸ τοῦ πληθυσμοῦ.

Βέβαια τὰ ποσοστὰ αὐτὰ δὲν ἀνταποκρίνονταν στὴν πραγματικότητα, κάτι ποὺ πολὺ γρήγορα ἔγινε ἀντιληπτό.

Οἱ ἔρευνες ἄρχισαν μικρὸν κατὰ μικρὸν νὰ τὰ κατεβάζουν. Σήμερα τὰ προσδιορίζουν γύρω στὸ 1% γιὰ τοὺς ἄνδρες καὶ 0,5% γιὰ τὶς γυναῖκες. Καὶ ἀσφαλῶς οἱ σημερινὲς ἔρευνες εἶναι πολὺ πιὸ ἀκριβεῖς, καθ’ ὅσον στὶς ἡμέρες μας δὲν διστάζουν οἱ πιὸ πολλοὶ νὰ ὁμολογήσουν ὅτι εἶναι ὁμοφυλόφιλοι.

Θὰ πεῖ βέβαια κανείς: «Τότε ποὺ δίσταζαν, πῶς καὶ ἔβγαιναν μεγαλύτερα τὰ ποσοστά;» Δὲν ἦταν ἀντιπροσωπευτικὸ τὸ δεῖγμα, εἶναι ἡ ἀπάντηση ποὺ δίδεται.

Γενικῶς οἱ ἔρευνες ποὺ σχετίζονται μὲ τὸ θέμα, παρουσιάζουν μεγάλες δυσκολίες. Δὲν εἶναι εὔκολο νὰ βρεθεῖ ἀντιπροσωπευτικὸ δεῖγμα στὸ σύνολο τοῦ πληθυσμοῦ. Συνήθως προσέρχονται ἐθελοντές. Καὶ ἀπὸ αὐτοὺς ἄλλοι ἀποφεύγουν νὰ δεχθοῦν πὼς εἶναι ὁμοφυλόφιλοι (ὅσο κι ἂν ἔχουν ἀλλάξει τὰ δεδομένα), ἄλλοι ἐξ ἀντιθέτου (οἱ ἀκτιβιστὲς) τὸ διατυμπανίζουν σὲ ὅλους τοὺς τόνους. Ἄλλα ποσοστὰ ἰσχύουν στὸν βορρᾶ (ὑψηλότερα), ἄλλα στὸν νότο· ἄλλα στὶς πόλεις ἀντίστοιχα, ἄλλα στὰ χωριά. Δύσκολη ὑπόθεση συνεπῶς, ἕως ἀδύνατη, ἡ ἐξαγωγὴ ἀσφαλῶν συμπερασμάτων.

Ἀλλὰ σήμερα ποιός νοιάζεται γιὰ τὰ συμπεράσματα, τὰ ποσοστὰ καὶ τὶς ἔρευνες; Ὁ δικαιωματισμὸς δὲν στηρίζεται σ’ αὐτά. Ὁ καθένας ζητάει νὰ τοῦ ἀναγνωρισθεῖ τὸ δικαίωμα στὶς προσωπικὲς προτιμήσεις, ὅποιες κι ἂν αὐτὲς εἶναι, ἀκόμη καὶ ἂν δὲν ὑπάρχει οὔτε ἕνας ἄνθρωπος ποὺ νὰ συμφωνεῖ μαζί του. Ἡ ἐξαίρεση πλέον διεκδικεῖ ἴσα δικαιώματα μὲ τὸν κανόνα — συμπτώματα τῆς μετανεωτερικότητος αὐτά.

Ποιός τελικὰ εἶναι ὁμοφυλόφιλος;

Συναφῆ πρὸς τὰ παραπάνω δυσκολία συνιστᾶ καὶ τὸ ἐρώτημα: Ποιός τελικὰ εἶναι ὁμοφυλόφιλος; Πῶς ὁρίζεται αὐτό;

Κάποιοι αὐτοκαθορίζονται ὡς ὁμοφυλόφιλοι. Ἄλλοι ὡς ἀμφιφυλόφιλοι (ἑλκύονται καὶ ἀπὸ τὰ δύο φύλα). Ἄλλοι μένουν μόνο στὴν ἕλξη ἢ καὶ σὲ φαντασιώσεις, ἐνῷ ἄλλοι προχωροῦν σὲ πράξεις. Ἄλλοι εἶναι ἑτεροφιλόφιλοι, ὅμως ἐπιδίδονται εὐκαιριακὰ καὶ σὲ ὁμοφυλοφιλικὲς σχέσεις.

Ποιός τελικὰ εἶναι ὁμοφυλόφιλος; Θεωρεῖται καὶ ἐκεῖνος ποὺ εἶχε κάποια τέτοιου εἴδους ἐμπειρία στὴν ζωή του; Ἐκεῖνος ποὺ εἶναι παντρεμένος μὲ παιδιὰ καὶ κάπου κάπου βιώνει καὶ ὁμοφυλοφιλικὲς ἐμπειρίες;

Στὴν ἐφηβεία καὶ στὴν παιδικὴ ἡλικία πολλάκις γίνονται πειραματισμοὶ τέτοιου εἴδους. Κάποιοι νέοι σήμερα (ἔφηβοι κυρίως) δηλώνουν ἀπὸ ἀντίδραση ὅτι εἶναι ὁμοφυλόφιλοι, χωρὶς νὰ εἶναι. Ἄλλοι τὸ κάνουν ἀπὸ μόδα (καὶ αὐτὸ «παίζει» στὴν σύγχρονη ἐποχή· αἰσθάνονται μερικοὶ ὅτι εἶναι in μὲ αὐτό, ὅτι πλουτίζουν τὶς ἐμπειρίες τους!) Ἀκόμη καὶ γιὰ τὰ λεφτὰ ἄλλοι ἐπιδίδονται· δὲν λέμε κάτι ἄγνωστο.

Πολλοὶ ἐν πάσῃ περιπτώσει μποροῦν καὶ ἐμπλέκονται σὲ ὁμοφυλοφιλικὲς πράξεις, χωρὶς ὡστόσο νὰ αἰσθάνονται ὅτι εἶναι ὁμοφυλόφιλοι.

Τί λοιπόν; Θὰ συμπεριλάβουμε στοὺς ὁμοφυλόφιλους καὶ αὐτούς;

Ἐπίσης, συμβαίνει (καθόλου σπάνια μάλιστα) κάποιοι ἐνήλικες, ποὺ σήμερα εἶναι ὁμοφυλόφιλοι, μικροὶ νὰ μὴν εἶχαν καμμία ἐπαφὴ μὲ τὸ ἴδιο φῦλο, ἐνῷ ἀντίθετα ἄλλοι, ποὺ τώρα εἶναι ἑτεροφυλόφιλοι, μικροὶ νὰ εἶχαν ὁμοφυλοφιλικὲς ἐμπειρίες. Θέλω νὰ πῶ ὅτι μπορεῖ κάποιοι νὰ εἶχαν κάποτε (στὴν ἐφηβεία κατὰ κανόνα) μία τέτοιου εἴδους ἐμπειρία, ὅμως νὰ μὴν αἰσθάνονται, καὶ πολὺ περισσότερο νὰ μὴ δηλώνουν, ὁμοφυλόφιλοι.

Ἄλλοι πάλι μπορεῖ νὰ εἶχαν μόνο φαντασιώσεις, ὅπως εἴπαμε καὶ παραπάνω, καὶ νὰ ἀπαλλάχθηκαν ἀπὸ αὐτὲς σὺν τῷ χρόνῳ, μὲ κάποια ἰατρικὴ ὑποστήριξη ἴσως (αὐτὸ ποὺ λέμε θεραπεία).

Τί εἶναι τελικὰ ὅλοι αὐτοί; Θὰ μπορούσαμε συλλήβδην νὰ τοὺς ὀνομάσουμε ὁμοφυλόφιλους; Ἀσφαλῶς ὄχι.

Δὲν μπορεῖ λοιπὸν νὰ εἶναι καὶ τόσο μονοκόμματος ὁ περὶ ὁμοφυλοφιλίας ὁρισμός. Ὅλοι αὐτοὶ ποὺ περιγράψαμε, δὲν μποροῦμε νὰ ποῦμε πὼς ἔχουν σχηματίσει περὶ ὁμοφυλοφιλίας κάποιο αἴσθημα ταυτότητος.

Νὰ καὶ ἕνας ἀκόμη λόγος γιὰ τὸν ὁποῖο δὲν μποροῦν ἐπακριβῶς νὰ προσδιορισθοῦν τὰ ποσοστὰ τῆς ὁμοφυλοφιλίας, ὅπως λέγαμε. Τὸ πρᾶγμα δὲ στὶς ἡμέρες μας γίνεται ἀκόμη πιὸ ἀσαφὲς καὶ πολύπλοκο, καθὼς στὸ θαμπὸ πεδίο τῆς ἀπροσδιοριστίας κινεῖται ἐν πρώτοις τὸ περιεχόμενο τοῦ ὅρου «σεξουαλικότης».

Σήμερα ὁ ὅρος «σεξουαλικὸς προσανατολισμὸς» (παλαιότερα «σεξουαλικὴ προτίμηση») δὲν ἀναφέρεται μόνο στὴν σαρκικὴ ἕλξη, ἀλλὰ καὶ στὰ συναισθήματα, στὸν ἔρωτα, σ’ αὐτὸ ποὺ ὀνομάζουμε ἐρωτικὸ παιχνίδι, ἐρωτικὴ περιπέτεια. Ἀποδίδει, μὲ ἄλλα λόγια, καὶ τὶς ψυχοκοινωνικὲς διαστάσεις τοῦ θέματος· διότι ἁπλούστατα αὐτὲς ὑπάρχουν, δὲν ἔχουμε νὰ κάνουμε ἀποκλειστικὰ μὲ σαρκικὴ ἕλξη.

Ἔχει ἀναδυθεῖ ἐπίσης μία πληθώρα ὅρων σχετικῶν μὲ τὸ θέμα, τὸ περιεχόμενο τῶν ὁποίων θὰ πρέπει νὰ γνωρίζει κανεὶς στὶς βασικές του γραμμές, ἐὰν ἐπιθυμεῖ μία οὐσιαστικώτερη προσέγγιση.

Δὲν θὰ ἐπιχειρήσουμε νὰ διασαφηνίσουμε ἐδῶ ὅλους αὐτοὺς τοὺς ὅρους. Κάτι τέτοιο θὰ ἔμοιαζε μὲ περιπλάνηση σὲ σκοτεινὸ λαβύρινθο. Δὲν θὰ χανόμασταν βέβαια! διότι ἔχουμε τὸν μίτο τῆς Ἀριάδνης, ποὺ γιὰ μᾶς εἶναι ἡ ὀρθόδοξη θεολογία. Ὅμως δὲν ἔχει νόημα νὰ τὸ κάνουμε.

Θὰ προσπαθήσουμε ἁπλῶς νὰ προσεγγίσουμε κάποιους ἀπὸ αὐτούς, τοὺς κυριώτερους, τοὺς πιὸ σημαντικοὺς καὶ συνήθεις, ὥστε, ὅταν στὸ ἑξῆς τοὺς συναντοῦμε στὰ διαβάσματά μας, νὰ γνωρίζουμε τὴν σημασία τους, τὸ περιεχόμενό τους.

Βιολογικὸ φῦλο

Ἐξ ἄκρας συλλήψεως (ἀπὸ τὴν στιγμὴ δηλαδὴ ποὺ συλλαμβάνεται μέσα στὴν κοιλιὰ τῆς μάννας του ὁ ἄνθρωπος) ἀποκτᾶ φῦλο. Οἱ ἐπιστήμονες τὸ ὀνομάζουν χρωμοσωμικὸ φῦλο (μπορεῖ νὰ τὸ συναντήσετε καὶ ὡς χρωμοσωματικό). Θὰ δοῦμε τί σημαίνει ὁ ὅρος.

Τὸ φῦλο εἶναι σύμφυτο στὸν ἄνθρωπο. Τοῦ τὸ ἔδωσε ὁ Θεὸς ὅταν τὸν ἔπλασε. Διήρεσε τὴν ἀνθρώπινη φύση, δημιουργῶντας ἀπὸ τὴν πλευρὰ τοῦ πρωτοπλάστου Ἀδὰμ (ἀπὸ τὴν πλευρὰ καὶ ὄχι ἀπὸ κάπου ἀλλοῦ, γιὰ νὰ δείξει τὴν ἰσοτιμία) τὴν Εὔα (Γεν. β΄ 21-22).

Ἡ Παλαιὰ Διαθήκη στὴν σχετικὴ συνάφεια λέγοντας «ἄνθρωπος» ἐννοεῖ δύο πρόσωπα, τὸν Ἀδὰμ καὶ τὴν Εὔα. Ἐννοεῖ βέβαια καὶ τὰ πολλά, ὅλο τὸ ἀνθρώπινο γένος. Πάντως ἐνῷ μιλάει σὲ ἑνικὸ ἀριθμό, ἀναφέρεται σὲ δυάδα — καὶ στὴν πλειάδα τῶν ἀνθρώπων βέβαια. Μιλάει γιὰ ἕναν καὶ ἀναφέρεται σὲ δύο ἢ στοὺς πολλούς.

Διαβάζουμε στὸν 26ο στίχο τοῦ α΄ κεφαλαίου τῆς Γενέσεως: «Καὶ εἶπεν ὁ Θεός· ποιήσωμεν ἄνθρωπον κατ’ εἰκόνα ἡμετέραν καὶ καθ’ ὁμοίωσιν, καὶ ἀρχέτωσαν…».

Παράξενη σύνταξη! Ἐνῷ ἀναφέρεται σὲ ἕναν ἄνθρωπο καὶ θὰ ἔπρεπε τὸ ρῆμα νὰ εἶναι καὶ αὐτὸ στὸν ἑνικὸ ἀριθμὸ (ἀρχέτω = ἂς ἄρχει), εἶναι στὸν πληθυντικὸ (ἀρχέτωσαν = ἂς ἄρχουν).

Στὰ νέα ἑλληνικὰ αὐτὸ ποὺ λέει μεταφράζεται ὡς ἑξῆς: «Ἂς κάνουμε ἄνθρωπο καὶ αὐτὸς ἂς ἄρχουν…»!

Παρακάτω πάλι διαβάζουμε: «Ἀπὸ παντὸς ξύλου τοῦ ἐν τῷ παραδείσῳ βρώσει φαγῇ, ἀπὸ δὲ τοῦ ξύλου τοῦ γινώσκειν καλὸν καὶ πονηρόν, οὐ φάγεσθε ἀπ’ αὐτοῦ· ἐν ᾗ δ’ ἂν ἡμέρᾳ φάγεσθε ἀπ’ αὐτοῦ θανάτῳ ἀποθανεῖσθε» (Γεν. β΄ 16-17).

Δὲν θὰ φᾶς, τοῦ λέει, ἀπὸ αὐτὸ τὸ δένδρο· διότι τὴν ἡμέρα ποὺ θὰ φᾶτε, ἐξάπαντος θὰ πεθάνετε!

Μία ἑνικός, μία πληθυντικός! Συντακτικὴ παραδοξότης! Σολοικισμὸς λέγεται αὐτὸ (συντακτικὸ ἁμάρτημα). Ὅμως ἐδῶ δὲν εἶναι. Ὅταν λέει «ἄνθρωπος», ἐννοεῖ τὸν ἄνδρα καὶ τὴν γυναῖκα — ἀλλὰ καὶ ὅλο τὸ ἀνθρώπινο γένος, ὅπως εἴπαμε.

Καὶ ἐμεῖς λέμε «ἄνθρωπος» καὶ ἐνοοῦμε ὅλους τοὺς ἀνθρώπους (ἀνθρώπινο γένος). Ὅμως δὲν τὸ κάνουμε μὲ τὸν ἴδιο τρόπο. Δὲν χρησιμοποιοῦμε τέτοια παράδοξη σύνταξη.

Ἀπορεῖ ὁ Ἀδὰμ ποὺ ὁ Θεὸς τοῦ μιλάει τὴν μία σὰν νὰ εἶναι μόνος του, τὴν ἄλλη σὰν νὰ εἶναι μὲ παρέα.

Τὸ κάνει ὅμως, διότι πράγματι εἶναι μόνος του ἐκείνη τὴν συγκεκριμένη στιγμὴ (ἀπὸ ἐδῶ ὁ ἑνικός).

Τοῦ μιλάει ὅμως καὶ στὸν πληθυντικό, διότι πρόκειται νὰ πλουτίσει τὴν φύση του μὲ τὴν δημιουργία τῆς γυναῖκας· τὸν προετοιμάζει γι’ αὐτό.

Στὸν ἑνικὸ τοῦ μιλάει, διότι ἕνας εἶναι ὁ λόγος τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως, κοινὸς καὶ γιὰ τὰ δύο φῦλα· μία ἡ ἀνθρωπίνη φύσις δηλαδή.

Στὸν πληθυντικό, διότι δύο εἶναι οἱ τρόποι ὑπάρξεως αὐτῆς τῆς μιᾶς φύσεως.

Ἄλλος ὁ τρόπος ὑπάρξεως τοῦ ἄρρενος, ἄλλος ὁ τρόπος ὑπάρξεως τοῦ θήλεος, παρότι μία ἡ φύσις.

Καὶ δὲν μπορεῖ νὰ ἐννοήσει τὸν γυναικεῖο τρόπο ὁ ἀνήρ, οὔτε τὸν ἀνδρικὸ ἡ γυνή. Ἄλλος ὁ κόσμος τῆς γυναικός, ἄλλος ὁ τοῦ ἀνδρός. Θὰ μποροῦσε ποτὲ κανεὶς ἄνδρας νὰ καταλάβει πῶς νιώθει μία γυναῖκα ὅταν θηλάζει τὸ μωρό της;

Δύο κόσμοι τόσο διαφορετικοί, πλασμένοι ὡστόσο ἀπὸ τὸ ἴδιο ὑλικὸ καὶ ἐξ ἴσου θαυμαστοί!

Στὸν πληθυντικὸ μιλάει ὁ Θεὸς ἐπίσης, διότι δύο ὑποστάσεις εἶναι ὁ εἷς ἄνθρωπος. Ἄλλο πρόσωπο (ὑπόστασις) ὁ Ἀδάμ, ἄλλο ἡ Εὔα.

Εἶναι ἄλλος καὶ ἄλλος.

Ὄχι ὅμως ἄλλο καὶ ἄλλο.

Εἶναι τὸ ἴδιο. Μία φύσις. Διαφέρουν ὅμως ὡς ὑποστάσεις. Εἶναι ὁμοούσιοι. Ἀλλὰ ἑτερότητες. Ἄλλος καὶ ἄλλος, ἕτερος πρὸς ἕτερον.

Τὸ ἴδιο συμβαίνει καὶ μὲ τὸν Θεό. Εἶναι ἄλλος καὶ ἄλλος καὶ ἄλλος (Πατήρ, Υἱὸς καὶ ἅγιον Πνεῦμα). Ὅμως δὲν εἶναι ἄλλο καὶ ἄλλο καὶ ἄλλο. Εἶναι μία φύσις. Ὁμοούσιοι, ἀλλὰ τρία πρόσωπα. Γι’ αὐτὸ καὶ μὲ τὴν λέξη «Θεὸς» (ἑνικὸς) μποροῦμε νὰ ἀναφερόμαστε στὴν Τριάδα (πληθυντικός).

Αὐτὸς λοιπὸν ὁ τριαδικὸς Θεὸς δὲν ἔδωσε τυχαῖα τὴν διάκριση τῶν δύο πόλων (φύλων) τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως. Τὴν ἔδωσε μὲ σκοπὸ τὴν θέωσή της.

Συνιστᾶ κλήση αὐτὴ ἡ διάκριση.

Ὁ ἄνθρωπος καλεῖται νὰ ὑπερβεῖ τὴν διαίρεση.

Ὄχι ὅμως καὶ νὰ ἀρνηθεῖ τὴν διάκριση.

Θὰ πρέπει νὰ σεβόμαστε τὸ φῦλο μας. Μᾶς τὸ ἔδωσε ἐξ ἀρχῆς ὁ κτίστης. Ἀπὸ τότε δὲ καθένας ποὺ γεννιέται, ἔχει τὸ δικό του φῦλο, γεννιέται «ἔμφυλος».

Παίρνει δὲ τὸ φῦλο αὐτὸ ὁ ἄνθρωπος ἀπὸ τοὺς γονεῖς του πλέον. Διότι ὁ Θεὸς ἅπαξ δημιούργησε τὸν ἄνθρωπο μὲ μόνη τὴν δική του ἐνέργεια. Ἦταν τότε ποὺ τὸν ἔφερε ἐκ τοῦ μὴ ὄντος εἰς τὸ εἶναι, ἀπὸ τὴν ἀνυπαρξία στὴν ὕπαρξη. Ἔκτοτε δημιουργεῖ ἄνθρωπο ὁ ἴδιος ὁ ἄνθρωπος, ὡς συνδημιουργὸς τοῦ Θεοῦ. Δημιουργὸς ὁ Θεός, δημιουργὸς καὶ ὁ ἄνθρωπος. Εἶναι μέσα στὸ κατ’ εἰκόνα αὐτό.

Πῶς δημιουργεῖ ἄνθρωπο ὁ ἄνθρωπος;

Ἡ συνταγὴ εἶναι πολὺ παλιά, τόσο παλιὰ ὅσο καὶ ἡ ἀνθρώπινη ἱστορία.

Μᾶς χρειάζεται ἕνας ἄνδρας καὶ μία γυναῖκα. Ἀπὸ αὐτοὺς θὰ πάρουμε τὰ ὑλικὰ (γενετικὸ ὑλικὸ) ποὺ προβλέπει ἡ συνταγή μας. Θέλουμε γιὰ μαγιὰ ἕνα ἀνδρικὸ καὶ ἕνα γυναικεῖο κύτταρο. Ὄχι ὅποιο κι ὅποιο ὅμως, ὄχι ἕνα ἀπὸ τὰ πολλὰ, ἀλλὰ δύο συγκεκριμένα, δύο ποὺ ἔχουν φτιαχτεῖ γιὰ νὰ ἐπιτελέσουν αὐτὸν τὸν σκοπὸ καὶ μόνο, ποὺ ἔχουν αὐτὴν τὴν ἀποκλειστικὴ ἀποστολή, δύο κύτταρα ἐξειδικευμένα, ἀναπαραγωγικά, δύο ἀναπαραγωγὰ στοιχεῖα τοῦ ὀργανισμοῦ μας.

Γαμέτες λέγονται.

Σπερματοζωάριον (ἢ γυρεόκοκκος) ὁ ἀρσενικὸς γαμέτης.

Ὠάριον (ἢ ὠοκύτταρον) ὁ θηλυκὸς γαμέτης.

Ὡς ὅρος τῆς Βιολογίας ἡ λέξη γαμέτες προέρχεται ἀπὸ τὸ νεολατινικὸ gameta (ἀντιδάνειο). Ἡ ρίζα της εἶναι ἑλληνική.

Γαμέτης εἶναι ὁ σύζυγος (ἀνήρ).

Γαμέτις εἶναι ἡ σύζυγος (γυνή). Χρησιμοποιοῦσαν καὶ τὴν λέξη γαμετὴ οἱ ἀρχαῖοι γιὰ τὴν νόμιμη σύζυγο, αὐτὴν ποὺ δὲν ἦταν παλλακὴ (κτητή).

Γαμέω (-ῶ) σημαίνει «νυμφεύομαι», λαμβάνω γυναῖκα (αὐτὴ εἶναι ἡ πρώτη σημασία τῆς λέξεως — διατηρεῖται μέχρι σήμερα στὴν λέξη γαμβρός).

Ὁ ὅρος γαμέτες λοιπὸν παραπέμπει εὐθέως στὸν γάμο.

Γι’ αὐτὸ δὲν μπορεῖ νὰ ἀποδοθεῖ ἡ ἔννοια αὐτὴ (γάμος) στὴν σχέση δύο ἀρσενικῶν ἢ δύο θηλυκῶν. Ἀπὸ τὴν ρίζα του, ἀπὸ τὴν βάση του τὴν βιολογικὴ μιλάει τὸ πρᾶγμα.

Κι ὅμως ψηφίσαμε προσφάτως τὸν γνωστὸ «περὶ ἰσότητος στὸν γάμο» νόμο. Μᾶλλον μπερδέψαμε γιὰ μιὰ φορὰ ἀκόμη τὴν ἰσότητα μὲ τὴν ἰσοπέδωση!

Γονιμοποιημένο ὠάριο (ζυγωτὸ)

Ὅταν λοιπὸν οἱ γαμέτες ἑνωθοῦν, ὅταν τὸ σπερματοζωάριο εἰσέλθει στὸ ὠάριο καὶ τὸ γονιμοποιήσει, σχηματίζεται ἕνα καινούργιο κύτταρο ποὺ καλεῖται ζυγωτὸν (ζυγώτης).

Τί ὡραία λέξη! Ἀντιδάνειο εἶναι καὶ αὐτὴ (zygote). Ρίζα της τὸ ζυγῶ (-όω), ποὺ σημαίνει «συναρμόζω». Συναρμογὴ τῶν δύο εἰς ἕν. Ὁ ζυγὸς στὰ δύο παραπέμπει.

Ὅπως ἑνώνεται ὁ ἄνδρας μὲ τὴν γυναῖκα, ἔτσι καὶ τὰ κύτταρά τους. Μὲ τὸν ἴδιο ἀκριβῶς τρόπο. Εἰσέρχεται ὁ ἄνδρας στὴν γυναῖκα καὶ αὐτὴ συλλαμβάνει. Ἡ Βίβλος ἔτσι περιγράφει τὴν συνεύρεση. Νὰ ἕνα παράδειγμα: «Εἰσῆλθε πρὸς αὐτὴν καὶ ἔδωκεν αὐτῇ Κύριος κύησιν καὶ ἔτεκεν υἱὸν» (Ροὺθ δ΄ 13). Κατὰ τὸ ἴδιο τρόπο διεισδύει τὸ σπερματοζωάριο στὸ ὠάριο καὶ τὸ γονιμοποιεῖ.

Ὅταν εἰσέλθει ἐκεῖ, συλλαμβάνεται, πιάνεται στὰ δίχτυα τοῦ ὠαρίου, αἰχμαλωτίζεται.

Εἶναι τυχαῖο ἆραγε ποὺ λέμε (παλιὰ τοὐλάχιστον τὸ ἔλεγαν) «πάστηκε στὰ δίχτυα της», «τὸν τύλιξε»;

Σήμερα μονόπλευρα πιστεύουμε ὅτι ὅλα αὐτὰ ἐκφράζουν κοινωνικὰ ἐποικοδομήματα. Δὲν εἶναι ἔτσι. Ὑπάρχει καὶ ἡ βιολογία, ἡ φύση. Δὲν εἶναι ὅλα κοινωνικὲς κατασκευές. Ἐπηρεάζει καὶ ἡ βιολογικὴ κατασκευὴ τὴν ψυχικὴ καὶ κοινωνικὴ πραγματικότητα. Λογικὸ δὲν εἶναι;

Ὁ ἄνδρας εἶναι ἄνδρας καὶ ἡ γυναῖκα γυναῖκα ἀπὸ τὴν φύση, ἀπὸ τὴν στιγμὴ τῆς συλλήψεως, ὅπως εἴπαμε. Τὸ τί ἐπικάθηται ὡς κοινωνικὸ ἢ ψυχολογικὸ πρόσθετο, εἶναι ἄλλο θέμα, τὸ ὁποῖο ἀσφαλῶς καὶ θὰ πρέπει νὰ μελετοῦμε καὶ σοβαρὰ νὰ λαμβάνουμε ὑπ’ ὄψιν. Ὅμως ἡ ἔλλειψη ἐναρμόνισης πρὸς τοὺς φυσικοὺς ὅρους ἀποτελεῖ πηγὴ ἀκαταστασίας, ἂν μή τι ἄλλο. Οἱ ἀρχαῖοι συνέδεαν τὴν φυσικὴ τάξη μὲ τὴν ἠθική, ἐκεῖ τὴν στήριζαν. Ὅταν ἀλλοιώνεται ἡ φυσιολογία, ἀνατρέπεται ἡ ἠθική, χάνει τὸ ἔδαφος κάτω ἀπ’ τὰ πόδια της. Ὁ καθένας τότε πιστεύει καὶ κηρύσσει ὡς ἠθικὸ ἐκεῖνο ποὺ τοῦ ἀρέσει, ποὺ ἱκανοποιεῖ τὴν αὐταρέσκειά του. Τότε ἀποδομεῖται ὁ κόσμος.

Δὲν εἶναι οὐσιοκρατία αὐτό, ὅπως ἴσως κάποιοι βιασθοῦν νὰ ποῦν. Κάποια πράγματα δὲν ἀλλάζουν. Ὑποθέστε ὅτι ἀποφασίζαμε νὰ ἑνώσουμε δύο σπερματοζωάρια. Ξέρετε μπροστὰ σὲ τί εἰκόνα θὰ βρισκόμασταν; Δύο φιδιῶν ποὺ ἀλληλοσπαράζονται. Ὁμοίως καὶ ἡ ἀπόπειρα νὰ ἑνώσουμε δύο ὠάρια· θὰ μᾶς ἔδινε τὴν καταθλιπτικὰ ἀπλανῆ εἰκόνα δυὸ ἀβγῶν ποὺ παραμένουν ἀκίνητα στὴν γωνιά τους, ἀνενέργητα.

Τὸ ἀρσενικὸ θέλει τὸ θηλυκὸ γιὰ νὰ συμπληρωθεῖ. Καὶ τὸ θηλυκὸ ὁμοίως τὸ ἀρσενικό. Ἡ ἴδια ἡ κυτταρολογία μᾶς τὸ ὑποδεικνύει, τὸ βροντοφωνάζει. Μὲ ἀμφιγονία ἀναπαραγόμεθα, ζευγάρωμα ἀρσενικοῦ μὲ θηλυκό.

Δὲν εἶναι ἀναπαραγωγικῶς αὔταρκες τὸ ἀρσενικὸ κύτταρο, οὔτε ἐπίσης τὸ θηλυκό. 

Ἡ ἕνωση δημιουργεῖ τὴν πληρότητα.

(Συνεχίζεται)