Ἀμοιρῶ!

 π. Δημητρίου Ν. Θεοδωροπούλου

Διάγραμμα ὁμιλίας

Ὁ Θεὸς εἶναι ζηλωτής. Ὅλα ἢ τίποτε. Ποιὸς ἐραστὴς θὰ ἀνεχόταν νὰ κρατάει ἀγκαλιὰ τὴν ἐρωμένη του καὶ ἐκείνη νὰ κρυφοκοιτάζει ἄλλους; Ὁ Χριστὸς εἶναι μανικὸς ἐραστής.

Κάθε μας ἐνέργεια θὰ πρέπει νὰ ἀντανακλᾶ τὸ χριστιανικό μας ἦθος· τὸ πῶς γελᾶμε, πῶς κλαῖμε, πῶς περπατᾶμε, πῶς καθόμαστε, πῶς κοιτᾶμε.

Ἡ περίοδος ποὺ διανύουμε καὶ στὸ τέλος τῆς ὁποίας φτάνουμε σιγὰ σιγά, ἀποτελεῖ προθάλαμο τῆς ἁγίας καὶ μεγάλης Τεσσαρακοστῆς.

Συμβολίζει τὴν περίοδο τῆς παραμονῆς (σκλαβιᾶς) τῶν Ἰσραηλιτῶν στὴν Αἴγυπτο, τὴν πρὸ τῆς ἐξόδου των ἀπὸ αὐτὴν περίοδο δηλαδή.

Ἡ Μεγάλη Τεσσαρακοστὴ συμβολίζει τὴν ἔξοδο τοῦ Ἰσραὴλ ἀπὸ τὴν Αἴγυπτο καὶ τὴν 40χρονη πορεία τοῦ λαοῦ στὴν ἔρημο. 

Ἡ Αἴγυπτος ἀποτελεῖ σύμβολον τῆς ἁμαρτίας. Δὲν φταίει φυσικὰ σὲ τίποτε ἡ χώρα αὐτή· ὅπως δὲν φταῖνε καὶ τὰ κατσικάκια, τὰ ὁποῖα γίνονται σύμβολο τῶν ἀρνουμένων τὸν Θεόν.

Εἴμαστε ἕτοιμοι γιὰ τὴν μεγάλη ἔξοδο;

Καὶ ὅταν τὴν κάνουμε, μένουμε σταθερὴ στὴν ἀπόφασή μας, ἢ σὰν τοὺς Ἰσραηλῖτες θυμόμαστε τὰ ὡραῖα σκόρδα καὶ τὰ κρέατα τῆς Αἰγύπτου, τουτέστι τὶς «χαρὲς» τῆς ἁμαρτίας;

«Θέλει ἀρετὴν καὶ τόλμην ἡ ἐλευθερία»! 

Μᾶς ἕλκει μὲ μία ἀκαταμάχητη ἕλξη πολλὲς φορὲς ἡ ἁμαρτία, καὶ ἡ ἀντίσταση εἶναι δύσκολη.

Εἴδαμε τὴν διάρθρωση τῶν κινητῶν ἑορτῶν τοῦ Πάσχα.

Δὲν εἶναι τυχαία!

Ἡ Τάξις (Τυπικὸν) τῆς Ἐκκλησίας περιέχει νοήματα. Δὲν εἶναι ἁπλῆ τυπικὴ διάταξη.

Δὲν εἶναι τυχαῖο ποὺ ὁ κύκλος τῶν κινητῶν ἑορτῶν τοῦ Πάσχα τελειώνει μὲ τὴν ἑορτὴ τῶν Ἁγίων Πάντων: σκοπός μας ἡ ἁγιότης.

Οὔτε τυχαῖα ἀνοίγει ὁ κύκλος αὐτὸς μὲ τὴν παραβολὴ τοῦ Τελώνου καὶ Φαρισαίου.

Γιὰ νὰ φτάσεις στὴν ἁγιότητα θὰ πρέπει νὰ ξεκινήσεις ἀπὸ τὴν ταπείνωση (Τελώνης), ν’ ἀφήσεις πίσω σου τὴν αὐταρέσκεια καὶ τὴν ὑψηλοφροσύνη (Φαρισαῖος).

Δὲν εἶναι τυχαῖο ποὺ τὴν δεύτερη Κυριακὴ αὐτῆς τῆς περιόδου προβάλλει τὴν μετάνοια (Ἄσωτος) ἡ Ἐκκλησία.

Μετάνοια μπορεῖ νὰ ἔχει μόνον ὁ ταπεινός.

Ὁ Πέτρος μετανόησε καὶ ἐπέστρεψε στὸν Χριστό.

Ὁ Ἰούδας μετανόησε, ὅμως δὲν ἐπέστρεψε, πῆγε καὶ κρεμάστηκε.

Αὐτὸ δὲν εἶναι μετάνοια, εἶναι ἁπλῆ μεταμέλεια, στὴν καλύτερη περίπτωση.

Μετάνοια σημαίνει ἐπιστροφή· ἐπιστροφὴ στὸν πατρικὸ οἶκο (Ἐκκλησία). Ἐκεῖ ἐπέστρεψε ὁ Ἄσωτος.

Ἁμαρτία λοιπόν, θὰ λέγαμε, εἶναι ἡ ἀπομάκρυνση ἀπὸ τὴν πατρικὴ οἰκία.

Εἶναι πιθανὴ ἡ ἐτυμολόγηση τῆς λέξεως ἁμαρτία ἀπὸ τὸ στερητικὸν «α» καὶ τὸ ρῆμα «μείρομαι» (=γίνομαι μέτοχος σὲ κάτι). Ἐὰν εἶναι ὀρθὴ αὐτὴ ἡ ἐτυμολογικὴ προσέγγιση, τότε ἁμαρτάνω σημαίνει «ἀμοιρῶ», γίνομαι «ἄμοιρος», ἀμέτοχος σὲ κάτι, στεροῦμαι κάποιου ἀγαθοῦ, χάνω κάτι· καὶ ἐν προκειμένῳ (εἰς τὴν περίπτωσιν τοῦ Θεοῦ δηλαδὴ) γίνομαι ἀμέτοχος τῆς θείας χάριτος, τῆς θείας ζωῆς.

Γιὰ νὰ ἐπιστρέψεις ὅμως, θὰ πρέπει νὰ γνωρίζεις τὸ σπίτι σου, ὅτι ἔχεις πατέρα ποὺ σὲ περιμένει.

Γι’ αὐτὸ εἶναι ὀλέθριο πρᾶγμα ἡ ἄγνοια τῶν ἐντολῶν — καὶ ἐπικρατεῖ αὐτὸ σήμερα.

Ἐδῶ ἔγκειται ἡ σπουδαιότης τῆς ἀνατροφῆς, νουθεσίας, ἀγωγῆς, παιδείας, κατηχήσεως κ.λπ.: ἂν ξεφύγει ὁ νέος νὰ γνωρίζει τὸν δρόμο τῆς ἐπιστροφῆς.

Τὴν Κυριακὴ τῆς Ἀπόκρεω διαβάσαμε τὸ εὐαγγέλιον τῆς κρίσεως.

Ἡ κρίσις θὰ γίνει μὲ βάση τὴν ἀγάπη.

Ποιάν ἀγάπη ὅμως; Τὴν οὑμανιστική;