Τοὺς ψυχιάτρους τελικὰ τοὺς χρειαζόματε;

π. Δημητρίου Ν. Θεοδωροπούλου

Διάγραμμα ὁμιλίας

Διανύουμε τὴν Δ΄ ἑβδομάδα τῶν Νηστειῶν.

Πίσω μας ἀφήσαμε τὴν Κυριακὴ τῆς Σταυροπροσκυνήσεως καὶ τὴν διπλὴ ἑορτὴ τοῦ Εὐαγγελισμοῦ καὶ τῆς Ἐπανάστασης τοῦ 1821.

Ὁ Σταυρὸς προβάλλεται γιὰ προσκύνηση στὸ μέσον ἀκριβῶς τῆς ἁγίας καὶ μεγάλης Τεσσαρακοστῆς.

Ὁ Σταυρὸς εἶναι τὸ μέσον. Συμβολίζει καὶ τὸ ξύλον (δένδρον) τὸ ἐν τῷ μέσῳ τοῦ Παραδείσου.

Ὁ Χριστὸς ἅπλωσε τὰ χέρια του πάνω στὸν Σταυρὸ γιὰ νὰ ἑνώσει τοὺς ἀνθρώπους.

Ὅσοι ὅμως δὲν θέλουν χωρίζονται. Δὲν φταίει ὁ Χριστὸς γι’ αὐτό.

Μπροστά μας ἔχουμε τὴν Δ΄ Κυριακὴ τῶν Νηστειῶν, ποὺ εἶναι ἀφιερωμένη στὸν ἅγιο Ἰωάννη τῆς Κλίμακος (ΣΤ΄ αἰ.).

Ἔζησε μόνος του στὴν ἔρημο ἐπὶ 40 ὁλόκληρα χρόνια καὶ ἔκανε τὴν μεγαλύτερη βυθοσκόπηση ποὺ ἔγινε ποτὲ στὴν ἀνθρώπινη ψυχή.

Εἶναι ὁ μεγαλύτερος ἀνατόμος τῆς ἀνθρωπίνης ψυχῆς.

Στὴν «Κλίμακα» ἐξηγεῖ τὸ πῶς κινοῦνται οἱ δυνάμεις τῆς ἀνθρωπίνης ψυχῆς. Ἀναλύει τοὺς λογισμούς, τὰ πάθη, τὶς ἀρετὲς καὶ τὶς κακίες. Θὰ δοῦμε ἐδῶ τί εἶναι λύπη, χαρά, ὀργή, θυμός, μετάνοια, ὑπακοή, μνησικακία, καταλαλιά, δειλία, γαστριμαργία, ὕπνος, ὄνειρο, σιωπὴ καὶ πολυλογία, φιλαργυρία, ὑπερηφάνεια, ὡς τὸ μεγαλύτερο πάθος, ἀγάπη, ὡς ἡ κορωνίς τῶν ἀρετῶν.

Τί λέει, ἐπὶ παραδείγματι, γιὰ τὴν γαστριμαργία. Τί γεννάει αὐτή;

Ὁ Ἰωάννης μᾶς δίδαξε ὅτι ἡ ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου εἶναι μία ἄβυσσος. Τὸ ταξίδι σ’ αὐτὴν μοιάζει μὲ πορεία σὲ λαβύρινθο. Χάνεσαι ἢ καὶ ὁδηγεῖσαι στὴν τρέλα.

Ἡ πνευματικὴ ζωὴ (μὲ συνοδοιπόρο τὸν Πνευματικὸ) ἔχει καὶ τὸν χαρακτῆρα μιᾶς «ἐν Χριστῷ ψυχανάλυσης καὶ αὐτογνωσίας.

Δὲν εἶναι ὅμως αὐτὸς ὁ σκοπός μας.

Ἡ μνήμη τοῦ ἁγίου Ἰωάννου, τοῦ μεγάλου αὐτοῦ «ψυχαναλυτοῦ», θέτει κάθε χρόνο τὸ ἐρώτημα ποὺ ἀποτελεῖ καὶ τίτλο αὐτῆς τῆς ὁμιλίας:

Οἱ ψυχίατροι καὶ οἱ ψυχολόγοι χρειάζονται, ἢ μήπως μόνο μὲ τοὺς Πνευματικοὺς μποροῦμε νὰ ξεπεράσουμε ὅλες αὐτὲς τὶς καταστάσεις ποὺ ὀνομάζουμε ψυχικὲς διαταραχὲς ἢ ἀσθένειες.

Οἱ ψυχολόγοι ἀντιμετωπίζουν συνήθως τὸν ἄνθρωπο αὐτοτελῶς καὶ μάλιστα προσπαθοῦν νὰ τὸν ἐξισορροπήσουν στὴν ἀλλοτριωμένη, πεπτωκυῖα κατάσταση, στὴν ὁποία εὑρίσκεται.

Κάποιοι ψυχολόγοι ἀπορρίπτουν τοὺς Πνευματικούς. 

Ἀλλὰ καὶ κάποιοι Πνευματικοὶ ἀπορρίπτουν τοὺς ψυχολόγους.

Γιὰ κάποιους Πνευματικοὺς δὲν ὑπάρχουν ψυχικὲς ἀσθένειες.

Γιὰ κάποιους ψυχολόγους δὲν χρειάζονται οἱ Πνευματικοί.

Κάποιοι ψυχολόγοι βαδίζουν μόνο μὲ τὰ φάρμακα.

Κάποιοι Πνευματικοί, μόνο μὲ τοὺς ἐξορκισμούς.

Τὸ πρῶτο ἀντιστοιχεῖ στὴν πλάνη ἐκείνη ποὺ στὴν Χριστολογία μας λέγεται Νεστοριανισμός.

Τὸ δεύτερο, στὸν Μονοφυσιτισμό.

Καὶ ψυχολόγοι καὶ Πνευματικοὶ τέτοιου εἴδους εἶναι ἐπικίνδυνοι.

Λίγα λόγια γιὰ τὶς ψυχικὲς ἀσθένειες καὶ τὰ αἴτια ποὺ τὶς δημιουργοῦν.

Ἡ ψυχὴ δὲν παίρνει φάρμακα.

Ἄρα εἶναι σωματοποιημένη κατάσταση αὐτὸ ποὺ λέμε ψυχικὴ νόσος (τότε ποὺ εἶναι ἀναγκαῖα τὰ φάρματα, ἐννοῶ).

Οἱ ψυχίατροι προσφέρουν πάρα πολλὰ στὴν κοινωνία.

Τὸ ἴδιο καὶ οἱ Πνευματικοί.

Οἱ Πνευματικοὶ ἔχουν κάτι ποὺ δὲν τὸ ἔχουν οἱ ψυχίατροι. Μεταδίδουν τὴν θεία χάρη.

Ἡ θεία χάρις δὲν εἶναι κάτι τὸ ἀφηρημένο, κάποιο «παραμύθιασμα», ὅπως ἴσως κάποιοι πιστεύουν.

Εἶναι ὀντολογικὴ δωρεά!