Ἄλλο δοκιμασία, ἄλλο σταυρὸς
π. Δημητρίου Ν. Θεοδωροπούλου
Συνηθίζουμε νὰ ἀποκαλοῦμε τὴν κάθε δοκιμασία σταυρό. Ὅταν κάποιος, γιὰ παράδειγμα, ὑποφέρει ἀπὸ μία βαριὰ ἀσθένεια, λέμε: αὐτὸς κουβαλάει μεγάλο σταυρό. Τὸ ἴδιο καὶ ὅταν ἔχει ἕνα μεγάλο προσωπικὸ ἢ οἰκογενειακὸ πρόβλημα.
Εἶναι ὅμως ἡ κάθε δοκιμασία σταυρός; Ἐξάπαντος ὄχι! Ἡ δοκιμασία γίνεται σταυρός, μόνον ὅταν τὴν ὑπομένει κανεὶς ἐν ὀνόματι τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἄλλως, παραμένει ἁπλῶς μία δοκιμασία. Γιὰ κάποιον, λόγου χάριν, ποὺ βλασφημάει μέρα-νύχτα τὸν Θεὸ ἐπειδὴ ἐπέτρεψε νὰ τοῦ συμβεῖ κάτι, δὲν θὰ ποῦμε ὅτι σηκώνει σταυρό. Αὐτὸς ἁπλῶς διαχειρίζεται μία δοκιμασία. Καὶ τὴν διαχειρίζεται μὲ τὸν δικό του τρόπο, χωρὶς κἂν νὰ ζητάει βοήθεια ἀπὸ τὸν Θεό.
Ἔτσι, ἡ δοκιμασία, ποὺ ὡς λέξη δὲν ἔχει μία μόνο σημασία, λειτουργεῖ μὲν ὡς δεινοπάθεια, λειτουργεῖ ὅμως καὶ ὡς ἐξέταση, ἄσκηση, τεστάρισμα, δοκιμὴ τῆς πίστεως. Δὲν λέμε συχνὰ ὅτι δοκιμάζεται ἡ πίστη μας μὲ τὶς θλίψεις;
Κάποιοι λοιπὸν στὶς θλίψεις χάνουμε τὴν πίστη μας. Γιατί; Ἴσως διότι εἴδαμε τὸν Θεὸ χρηστικά, σὰν χρηστικὸ ἀντικείμενο δηλαδή. Καὶ δὲν μᾶς βγῆκε. Δὲν φάνηκε χρήσιμος ὁ Θεός, δὲν ἀπέτρεψε τὴν θλίψη, τὴν κακοπάθεια, τὴν δοκιμασία· ὁπότε, πρέπει νὰ ἀλλαγεῖ. Θὰ τὸν ἀλλάξουμε ὅπως τὶς ἄχρηστες συσκευές. Ἀλλοῦ θὰ ἀναζητήσουμε τὴν χρηστικότητα· ἴσως σὲ κάποια ἄλλη θρησκεία, σὲ κάποια αἵρεση, στὸν ἀποκρυφισμό, κάπου ἀλλοῦ τέλος πάντων, ὅπου θὰ ἔχουμε ἀποτελέσματα. Ἔχουμε μάθει στὸν αὐτοματισμὸ καὶ στὶς "ἔξυπνες" λύσεις. Ἕναν τέτοιον Θεὸ θέλουμε, ποὺ νὰ ἀνταποκρίνεται ἄμεσα, αὐτόματα, νὰ κάνει αὐτὸ ποὺ τοῦ ζητοῦμε ἐπὶ τέλους. Αὐτὸς ποὺ ἔχουμε δὲν μᾶς κάνει!
Ὅμως ὑπάρχουν καὶ οἱ ἄλλοι, ποὺ τὴν θλίψη τὴν κάνουν ἐφαλτήριο καὶ βάση τῆς ὑπομονῆς. Αὐτοὶ πηδοῦν ψηλά, ἐξακοντίζονται, βλέπουν οὐρανούς, δὲν τοὺς τρομάζει ὁ πῆχυς, ὅσο ψηλὰ καὶ ἂν τὸν ἀνεβάζει ὁ κριτής. Πηδοῦν καὶ στὸ κενὸ ἀκόμη, εἶναι ἕτοιμοι καὶ γιὰ extreme sports. Ὅταν φαίνεται πὼς ὁ Θεὸς τοὺς ἐγκατέλειψε, τοῦ λένε: Μὴ μοῦ κάνεις ἐμένα παιχνιδάκια, ξέρω ὅτι ὑπάρχεις. Ἐγὼ σὲ πιστεύω καὶ σὲ ἀγαπῶ, ὅσο κι ἂν χάνεσαι ἀπ' τὴν ζωή μου!
Ἔ, αὐτὴν τὴν πίστη θέλει ὁ Θεός. Αὐτὴν ποὺ προχωράει δυναμικά, ὄχι αὐτὴν ποὺ μένει στάσιμη, ποὺ στηρίζεται ἁπλῶς σὲ βιώματα καὶ βεβαιώσεις. Εἶναι καὶ λίγο salto mortale ἡ πίστη στὸν Θεό, θέλει καὶ λίγη τρέλα!
Ἂς σηκώνουμε λοιπὸν γενναῖα τὸν σταυρό μας. Μὴ δειλιάζουμε. Νὰ καυχώμαστε καὶ γιὰ τὶς θλίψεις μας, λέει ὁ ἀπ. Παῦλος (Ρωμ. ε΄ 3). Ναί, διότι ἔτσι μετέχουμε στὸν σταυρὸ τοῦ Κυρίου. Καὶ μετέχοντας στὸν σταυρό του, μετέχουμε καὶ στὴν χαρὰ τῆς ἀναστάσεώς του. Εἶναι αὐτὸ ποὺ λέμε χαρμολύπη. Ὅμως κάποιοι ἔχουν μόνο λύπη.
Ὅταν ἔχεις μόνο λύπη καὶ ὄχι χαρά, νὰ γνωρίζεις ὅτι σοῦ λείπει τὸ ἅγιον Πνεῦμα, διότι ἡ χαρὰ εἶναι καρπὸς τοῦ ἁγίου Πνεύματος (Γαλ. ε΄ 22). Πῶς ὅμως νὰ ἔχεις Πνεῦμα, ὅταν ἀπεμπολεῖς τὸν σταυρό σου; Ὁ σταυρὸς εἶναι ὁ δρόμος σου. Εἶναι ὁ ἀγῶνας σου, ἡ ἄσκησή σου, τὸ ἄθλημά σου. Ἀγωνίσου. Καὶ μὴν ἀνησυχεῖς. Δὲν θὰ σὲ βάλει ὁ Θεὸς νὰ τρέξεις 100άρι, ἂν οἱ ἐπιδόσεις σου εἶναι στὴν σκοποβολή. Θὰ σὲ καταχωρίσει στὴν λίστα τοῦ δικοῦ σου ἀθλήματος. Ἐκεῖ θὰ ἀγωνιστεῖς ὅπου σίγουρα θὰ ἔχεις ἐπιδόσεις. Μόνο μὴ τὰ παρατᾶς. Διότι ἐκεῖνο σὲ ρίχνει στὴν ἀπελπισία.
Καὶ μὴ σὲ πλανᾶ ὁ λογισμὸς (καὶ ὁ Πονηρὸς βέβαια ποὺ τοῦ ἀρέσει νὰ στήνει χορὸ στὸ ἁλώνι τῆς φαντασίας) λέγοντάς σου πὼς δῆθεν ἂν ζοῦσες κάτω ἀπὸ ἄλλες συνθῆκες, θὰ ἤσουν ἄλλος ἄνθρωπος καὶ ἄλλη θὰ ἦταν ἡ πνευματική σου κατάσταση· πὼς ἂν ἤσουν στὸ μοναστήρι, γιὰ παράδειγμα, θὰ βρισκόσουν τώρα σὲ ἄλλα ὕψη ἀρετῆς καὶ πνευματικότητος. Ὄχι. Ὁ ἴδιος θὰ ἤσουν. Δὲν σοῦ φταίει τὸ ποῦ καὶ πότε. Σοῦ φταίει τὸ πῶς. Δὲν σοῦ φταῖνε οἱ ἄλλοι γύρω σου, ὁ ἄντρας σου, ἡ γυναῖκα σου, τὰ παιδιά σου, οἱ συγγενεῖς, οἱ φίλοι, οἱ συνεργάτες, τὸ ἐπάγγελμα. Σοῦ φταίει μόνον ὁ ἑαυτός σου!
Σήκωσε λοιπὸν μὲ περηφάνια τὸν σταυρὸ τοῦ Χριστοῦ, πιὸ μεγάλη ἀπὸ αὐτὴν μὲ τὴν ὁποία σηκώνουν οἱ ὀλυμπιονίκες τὴν σημαία τῆς πατρίδος τους, καὶ θὰ νιώσεις νὰ πλημμυρίζει τὸ εἶναι σου ἀπὸ βαθιὰ καὶ ἀναφαίρετη χαρά. Μόνο ἔτσι!
Ὅταν ἡ δοκιμασία γίνεται σταυρός, ὅλα λάμπουν!
Παπα Δημήτρη, όμορφα τα βάζεις σε σειρά! Σκέφτομαι διαβάζοντας το άρθρο σου ότι κουβαλάμε το σταυρό μας για να σταυρωθούμε επάνω του, όπως ο Κύριός μας. Οι δοκιμασίες είναι ο τρόπος απόκτησης του σταυρού μας.
ΑπάντησηΔιαγραφήἈκριβῶς αὐτὸ εἶναι. Καὶ εἶναι πολὺ σημαντικό. Μετέχουμε στὸν σταυρὸ τοῦ Κυρίου. Ὅ,τι κάνουμε εἶναι μετοχὴ στὴν ζωὴ τοῦ ὄντως ὄντος. Κατὰ μετοχὴν ὑπάρχουμε καὶ ζοῦμε καὶ πορευόμαστε. Πολλὰ θὰ μποροῦσα ἀκόμη νὰ ἔχω γράψει ἀναπτύσσοντας τὸ διαλαμβανόμενο στὸ ἄρθρο θέμα, ὅμως τί νὰ πρωτοπεῖς; Δὲν θέλω νὰ γράφω καὶ πολλά, νὰ βγαίνει μεγάλο τὸ κείμενο, γίνεται κουραστικό, δὲν εἶναι τέτοια ἡ ἐποχή μας. Βέβαια αὐτὸ ἀφήνει ἀπορίες. Ἀλλὰ ἐδῶ εἴμαστε νὰ τὶς κουβεντιάζουμε. Τὰ ἄρθρα ἀφορμὴ δίνουν, δὲν εἶναι πραγματεῖες καὶ διατριβές. Εὐχαριστῶ γιὰ τὰ καλά σου λόγια!
ΔιαγραφήΈτσι είναι με τα πολλά λόγια αλλά δεν γίνεται πάντα να αποφευχθούν! Είπε σήμερα μια φίλη -το άκουσα κι από άλλους- ότι "η ζωή δεν περνάει χωρίς σταυρό". Πως βιώνεται αυτό; Σαν νομοτελειακός χρονικός περιορισμός μιας ήρεμης και ευτυχισμένης ζωής; Σαν δοκιμασία με προσδοκώμενη ανταμοιβή την κατάργηση του σταυρού ή την Βασιλεία των Ουρανών;
ΔιαγραφήΝομίζω πὼς ἡ ἀπάντηση εἶναι πάλι ἡ ἴδια. Μετέχουμε στὸν σταυρὸ τοῦ Κυρίου ἐπειδὴ τὸν ἀγαποῦμε καὶ ἡ ἀγάπη εἶναι πάντα μετοχὴ στὴν ζωὴ τοῦ ἄλλου. Δὲν προσδοκοῦμε ἀνταλλάγματα, ἀνταμοιβὲς κ.λπ. Θέλουμε ἁπλῶς νὰ εἴμαστε μαζί του, παντοτινά. Τίποτε ἄλλο!
Διαγραφήο Θεος ειναι τοσο αγαθος που και τις φυσικες δικιμασιες μας τις μετραει για σταυρο
ΑπάντησηΔιαγραφήΚ Ν
Ύστερα από όλα αυτά , δεν μένει ,παρά να υψώσω το βλέμμα στον ουρανό και να προσευχηθώ........ Κύριε μου, μέσα στην ταπείνωσή σου , στο πάθος σου, στον Σταυρό σου έλαμψε μ’όλη τη δύναμη κι όλη την ομορφιά το θεϊκό σου μεγαλείο. Ταπεινά σε παρακαλώ: Ιησού προδομένε, ελέησέ με. Ιησού εμπτυσμένε,οικτίρησέ με. Ιησού χλευασμένε, σπλαχνί σου με. Ιησού γυμνέ, ντύσε με. Ιησού φραγγελωμένε, λυπήσου με. Ιησού εγκαταλελειμμένε, μη με εγκαταλείπεις. Ευχαριστώ , πνευματικέ μου πατέρα!
ΑπάντησηΔιαγραφήἈμήν! Κι ἐγὼ εὐχαριστῶ!
Διαγραφή