Ὁ χαλιαχάλιας!

π. Δημητρίου Ν. Θεοδωροπούλου

Τίποτε δὲν εἶναι πιὸ εὐάρεστο στὸν Θεὸ ἀπὸ τὴν συναίσθηση τῆς ἁμαρτωλότητός μας. Καὶ τίποτε περισσότερο δὲν ἀπεχθάνεται ὁ Θεὸς ἀπὸ τὴν ὑποκρισία, τὸ φτιασίδωμα καὶ τὴν εὐσεβιστικὴ χρυσόσκονη.

Κάποτε (νύχτα Χριστουγέννων ἦταν) ὁ ἅγιος Ἱερώνυμος βρέθηκε νὰ προσεύχεται στὸ σπήλαιο τῆς Βηθλεέμ. Κατανυγεὶς εἶπε στὸν Χριστό: Κύριε, ἡ γῆ σοῦ προσέφερε τὸ σπήλαιο, ὁ οὐρανὸς τὸ ἄστρο, οἱ μάγοι τὰ δῶρα. Ἐγὼ τί ἔχω νὰ σοῦ προσφέρω; Καὶ τοῦ ἀπήντησε ὁ Κύριος· Τὶς ἁμαρτίες σου, Ἱερώνυμε!

Γιατί τὶς ἁμαρτίες του; Τὶς ἁμαρτίες μας θέλει ὁ Κύριος ἢ τὶς ἀρετές μας; Τὶς ἀρετές μας φυσικά. Ὅμως, ἂν αὐτὲς εἶναι μολυσμένες ἀπὸ τὴν ἔπαρση, τὴν φιλάρεσκη ἐγωπάθεια, τὴν ὑψηλοφροσύνη· ἂν πηγάζουν ἀπὸ τὸ πνεῦμα τοῦ ἠθικισμοῦ καὶ δὲν εἶναι καρπὸς τῆς σχέσεώς μας μὲ τὸν Χριστό, τότε προτιμότερες οἱ ἁμαρτίες. Διότι οἱ ἀρετὲς αὐτὲς πετρώνουν τὴν καρδιά, ἐνῶ οἱ ἁμαρτίες μπορεῖ καὶ νὰ τὴν μαλακώσουν· μὲ τὴν συντριβὴ καὶ τὴν μετάνοια μπορεῖ νὰ ὁδηγήσουν στὸν Χριστό.

Δὲν εἶναι ἡ ἀρετὴ ποὺ μᾶς σώζει οὔτε ἡ ἁμαρτία ποὺ μᾶς καταδικάζει. Δὲν εἶναι νομικὸ τὸ ζήτημα, μιὰ λειτουργία ἐξωτερική, μηχανική. Θὰ δοῦμε πολλοὺς ἐνάρετους στὴν κόλαση καὶ θά 'ναι γεμάτος ἀπὸ ἁμαρτωλοὺς ὁ παράδεισος.

Ἡ σχέση μὲ τὸν Χριστὸ προηγεῖται καὶ ὄχι ἡ ἐφαρμογὴ ἢ ἡ παράβαση ἠθικῶν κωδίκων. Ἕνα πρόσωπο ἀκολουθοῦμε καὶ ὄχι κώδικες συμπεριφορᾶς.

Γι' αὐτό, εἶναι ὡραῖο νὰ λέμε στὸν Χριστό, εἶμαι ἕνα μάτσο χάλια, ἕνας χαλιαχάλιας! Κράτησέ με ἀπὸ τὸ χέρι, Χριστέ μου, γιατὶ μπορῶ νὰ κάνω τὰ πάντα. Ἂν μ' ἀφήσεις, εἶμαι ἱκανὸς γιὰ κάθε ἀθλιότητα. Εἶμαι βαθιὰ ἄρρωστος. Καὶ σ' εὐχαριστῶ ποὺ τὸ καταλαβαίνω.

Αὐτὸ δίνει μεγάλη ἀνακούφιση στὴν ψυχή, τὴν κάνει ἀνάλαφρη. Ἔχω μέσα μου χαρά, ὄχι γιατὶ εἶμαι χάλια (ἕνας χάλιας καὶ μισός), ἀλλὰ γιατὶ ὁ Χριστὸς καὶ ἔτσι μὲ ἀγαπᾶ, εἶναι κοντά μου παρ' ὅλη τὴν οἰκτρότητα, μὲ στηρίζει καὶ στὴν πλήρη ἐξαθλίωση, μὲ παρηγορεῖ στὰ μαῦρα μου τὰ χάλια. Εἶναι ὁ κολλητός μου, ὁ καρδιακός. Δὲν ἔχω ἄλλον φίλο σὰν κι αὐτόν. Τοῦ προσφέρω ἁμαρτίες καὶ μοῦ ἐπιστρέφει χαρές. Τοῦ δίνω ἀγκάθια καὶ μὲ στολίζει μὲ ροδόφυλλα. Τὸν ἀφήνω στὴν ἄκρη καὶ περιμένει καρτερικὰ τὴν ἐπιστροφή μου.

Ἀναθαρρῶ! γιατὶ πρῶτος αὐτὸς ζήτησε τὴν φιλία μου. Σὲ ἕνα παροξυσμὸ ἀγάπης εἶπε· Πλέον δὲν θὰ σᾶς λέω δούλους, οὔτε μαθητὲς οὔτε ἀκολούθους, θὰ σᾶς λέω φίλους. Γι' αὐτὸ ἀναθαρρῶ· μᾶλλον δὲ καὶ θρασύνομαι πολλάκις, καὶ τοῦ μιλῶ μὲ χείλη ρυπαρά, σηκώνω ἀδιάντροπα τὸ πρόσωπό μου καὶ ἀτενίζω τὸ διαυγὲς καὶ ὑπέρλαμπρο δικό του. Πῶς νὰ φοβηθῶ ἕνα τέτοιον Θεό! Δὲν θά 'ταν ἡ πιὸ μεγάλη ἁμαρτία νὰ φοβηθῶ τὸν δι' ἐμὲ σταυρωθέντα καὶ παθόντα καὶ ταφέντα;

Κάποτε εἶπε στὸν ἅγιο Σιλουανὸ τὸν Ἀθωνίτη: «Κράτα τὸν νοῦ σου στὸν ἅδη καὶ μὴν ἀπελπίζεσαι». Σκύψε βαθιὰ μέσα σου, κατέβα μὲ τὸν νοῦ στὸν ἅδη τῆς ψυχῆς σου (αὐτὸν τὸν ἅδη κυρίως ἐννοεῖ), δὲς πόσο ἄρρωστη εἶναι ἡ φύση σου, συμπάθα τοὺς ἀνθρώπους, τοὺς ἁμαρτωλούς, ὅσους κατέκρινες, πές· στὸ ἴδιο καζάνι ὅλοι βράζουμε, τί κι ἂν ἐγὼ εἶμαι στὸν ἀφρὸ κι ἐσὺ στὸν πάτο· ὅλοι ἄξιοι μυρίων κολάσεων εἴμαστε, τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ μόνο μᾶς σώζει, αὐτὴ εἶναι ἡ ἐλπίδα μας.

Ἅδης ἀπὸ τὴν μία, ἐλπὶς ἀπὸ τὴν ἄλλη. Συνδυάζονται; Ναί· ὅπως ἡ χαρὰ μὲ τὴν λύπη: χαρμολύπη. Σ' αὐτὸ τὸ δίπολο παλεύουν οἱ ἀκατάστατες ροπὲς τῆς πνευματικῆς μας ζωῆς. Γνωρίζω τὰ χάλια μου, ὅμως δὲν ἀπελπίζομαι. Λέω·

Χριστέ μου, ξέρω ὅτι μ' ἀγαπᾶς, κι ἂς εἶμαι ἕνα μάτσο χάλια, ἕνας χαλιαχάλιας!