Δριμὺς ὁ χειμών, ἀλλὰ γλυκὺς ὁ Παράδεισος!

 

π. Δημητρίου Ν. Θεοδωροπούλου

Νὰ εἶσαι πάνω σὲ μιὰ παγωμένη λίμνη γυμνός, τὸ ψῦχος δριμύ, βαρὺς ὁ χειμών! Νὰ ἔχουν ἀνάψει φωτιὰ οἱ δήμιοί σου στὴν ὄχθη! Νὰ βλέπεις τὸν συναθλητή σου ποὺ ἐγκαταλείπει καὶ φεύγει τρέχοντας στὴν ζεστασιά! Καὶ ἐσὺ νὰ στέκεσαι ἐκεῖ μέχρι νὰ ξεψυχήσεις μαρτυρικά!

Τί ἄλλο μπορεῖ νὰ σημαίνει αὐτό, τί ἄλλο μπορεῖ νὰ ὁρίζει, παρὰ τὴν πίστη;

«Ἔστι δὲ πίστις ἐλπιζομένων ὑπόστασις, πραγμάτων ἔλεγχος οὐ βλεπομένων» (Ἑβρ. ια΄ 1): Εἶναι ἡ πίστη δύναμη ποὺ δίνει ὑπόσταση σ' αὐτὰ ποὺ ἐλπίζουμε, βεβαιότητα σ' αὐτὰ ποὺ δὲν βλέπουμε.

Κουφό... θὰ πεῖ κανείς! Καθόλου δὲν θὰ διαφωνήσουμε. Ἡ πίστη εἶναι τρέλα!

Τρελὸς ἦταν ὁ Νῶε, ποὺ πῆγε κόντρα στὸ ρεῦμα τῆς ἐποχῆς του. Δικαιώθηκε ὅμως... τοῦ βγῆκε!

Τὸ ἴδιο καὶ ὁ ληστὴς πάνω στὸν σταυρό. Καὶ τόσοι ἄλλοι.

Ἡ πίστη βεβαιώνει! Ἡ πίστη δικαιώνει!

Ὅταν κάποιος ἐρωτεύεται, δὲν ξέρει τί θὰ τοῦ βγεῖ, ποῦ θὰ πάει. Ὅμως ἐρωτεύεται. Καὶ ἀλίμονο στοὺς ἀνέραστους!

Ξεροσταλιάζει ὁ ἐρωτευμένος περιμένοντας στὴν βροχὴ καὶ στὸ ξεροβόρι τὸ ἐρώμενο πρόσωπο («ξεροστάλιασα στ' ἀγιάζι ὧρες νὰ σοῦ τραγουδῶ...»). Τσουχτερὸ τὸ κρύο, ἀλλὰ γλυκιὰ ἡ ἀπαντοχή!

Ξεροστάλιασαν πάνω στὴν λίμνη Σεβαστείας οἱ τὴν καρδίαν θείῳ ἔρωτι τετρωμένοι Τεσσαράκοντα μάρτυρες, ὧρες ὑμνοῦντες τὸν Θεόν.

Δριμὺς ὁ χειμών, ἀλλὰ γλυκὺς ὁ Παράδεισος!