Ἡ ἄλλη Μαρία

 

π. Δημητρίου Ν. Θεοδωροπούλου

Θωρῶντας τὴν ἀπαράμιλλης τέχνης παραπάνω εἰκόνα, ἂς ἐπικεντρώσουμε γιὰ λίγο τὴν προσοχή μας στὴν μορφὴ ποὺ τὶς προλαβούσες ἡμέρες τόσο ἀμυδρὰ σκιαγραφοῦσαν οἱ ἱεροὶ εὐαγγελιστές, τὴν «ἄλλην Μαρίαν» λέγω.

Πόσος πόνος, Θεέ μου, ζωγραφισμένος στὸ πάναγνο πρόσωπό της! Καὶ ἡ ὅλη στάση τοῦ σώματος, ἡ κίνηση τῶν χειρῶν διαζωγραφεῖ τὴν ἐσχάτη θλίψη, τὴν ἁπλωσιὰ τοῦ πένθους, τὴν ἀπέραντη ὀδύνη, τὴν ἀπειλὴ τῆς συντριβῆς.

Κι ὅμως, οὐδαμῶς ὁ πόνος γεννᾶ τὴν ὀργὴ διὰ τὴν ἀδικία. Οὐδόλως ἡ ὀδύνη κινεῖ τὴν ψυχὴ πρὸς μανίαν ἐκδικήσεως. Οὐδεμία κατάρα ἐκστομίζει τὸ ἀπαρηγόρητο στόμα ποὺ σφαλιγμένο μένει. Δὲν κραδαίνει ἀπειλὲς σείοντας ὑπερυψωμένα χέρια ἡ μήτηρ τοῦ Ἀθώου.

Οἵα ἡ μορφὴ τοῦ Ἐσταυρωμένου, τοιαύτη καὶ ἡ τῆς μητρὸς κάτωθεν τοῦ σταυροῦ.

Ὁ θρῆνος της βουβός, μυστικός. Ὅλα μυστικὰ τὰ περὶ αὐτήν. Μυστικὸς ὁ τόκος, μυστικὸς ὁ χρόνος τῆς ἀφανοῦς καὶ ταπεινῆς της ζωῆς, μυστικὴ καὶ ἡ παρουσία της στὰ τοῦ πάθους, τοῦ σταυροῦ, τῆς ταφῆς, τῆς ἐνδόξου ἀναστάσεως.

Οὔτε ποὺ καταλαβαίνεις τὶς πιὸ πολλὲς φορὲς γιὰ ποιάν μιλοῦν οἱ εὐαγγελιστὲς στὶς διηγήσεις τους. Οὔτε τὸ ὄνομά της ἀναφέρουν. Εἶναι ἡ «ἄλλη Μαρία». Στὸ εὐαγγέλιο τῆς ἀποκαθηλώσεως (Μ. Παρασκευὴ πρωῒ) διαβάσαμε: «Ἦν δὲ ἐκεῖ Μαρία ἡ Μαγδαληνὴ καὶ ἡ ἄλλη Μαρία, καθήμεναι ἀπέναντι τοῦ τάφου».

Ἄχ, ἐσὺ ἡ ἄλλη Μαρία, ποία δίστομος μάχαιρα διεπέρασε τὰ σπλάγχνα σου! Ποίου ὁ πόνος μπορεῖ νὰ συγκριθεῖ μὲ τὸν δικό σου! Πόσο θὰ εὐχόσουν νὰ ἤσουν ἐσὺ καρφωμένη στὸ ξύλο τοῦ σταυροῦ ἀντὶ τοῦ δικαίου ἐκείνου· νὰ ἤσουν ἐσὺ σφαλισμένη στὸν τάφο ἀντὶ τοῦ ἀμώμου ἀμνοῦ!

Τώρα ἐβάσταξες διπλὸ πόνο. Καὶ τὸν ἐβάσταξες γενναῖα. Δὲν κατέφυγες ἀλλοῦ, παρὰ στὴν ἄνωθεν παρηγορία. Γι' αὐτὸ καὶ ἄντεξες, δὲν κατέρρευσες, δὲν συνετρίβεις. Καὶ μᾶς ἄφησες ὑπογραμμόν.

Ὅποιος περνᾶ αὐτὸν τὸν πόνο, τὴν δική σου εἰκόνα θωρεῖ πιὰ κι ἀναθαρρεύει, τὴν μορφὴ τῆς «ἄλλης Μαρίας», τῆς παναγίας, ἀχράντου, ὑπερευλογημένης, ἐνδόξου, δεσποίνης ἡμῶν, Θεοτόκου καὶ ἀειπαρθένου Μαρίας.

Βοήθα, Παναγιά μου, ὅλες τὶς μητέρες τοῦ κόσμου ποὺ ἔχασαν τὰ παιδάκια τους, ν' ἀντέξουν τὸν πόνο, νὰ μὴ συντριβοῦν, νὰ μὴ σβηστοῦν σὰν τὸν τρεμάμενο λύχνο!