Ἡμέρες ἀνθρωποφαγίας

π. Δημητρίου Ν. Θεοδωροπούλου

Αὐτὸ ποὺ συνέβη στὰ Τέμπη ἦταν φοβερό, ἀσήκωτο, ἐθνικὴ τραγωδία. Πενθεῖ ὅλη ἡ Ἑλλάδα. Συμπάσχουμε ὅλοι μὲ τὶς οἰκογένειες ποὺ θρηνοῦν γιὰ τὸν ἄδικο χαμὸ τῶν δικῶν τους ἀνθρώπων. Πενθοῦμε μαζὶ μὲ τοὺς γονεῖς ποὺ ἔχασαν τὰ βλαστάρια τους.

Τέτοια γεγονότα ἐπιφέρουν ἀναστάτωση στὶς ψυχὲς τῶν ἀνθρώπων, ἐγείρουν τὸ θυμικό, ἀναταράσσουν τὴν συνείδηση, προκαλοῦν κοινωνικὲς ἐκρήξεις, μὲ ἀπρόβλεπτες ἐνίοτε συνέπειες.

Εἶναι βαρὺ τὸ κλίμα, ὅμως ἂς ἐπιτραπεῖ νὰ σημειώσουμε, μὲ πολὺ σεβασμὸ καὶ ἀγάπη, κάποια πράγματα ποὺ ἴσως ὠφελήσουν τὴν σκέψη μας.

Οἱ ἐκρήξεις τοῦ θυμοῦ, ἰδιαίτερα ἀπὸ τοὺς νέους ἀνθρώπους, εἶναι ἀναπόφευκτες μετὰ ἀπὸ τέτοια συμβάντα. Ἡ κοινωνικὴ ὀργὴ γιὰ τὶς παραλείψεις τῶν ἁρμοδίων, ἡ ἀνάγκη γιὰ ἠχηρὰ καταδίκη τῆς πολιτικῆς παθογένειας, ἡ ἀπαίτηση γιὰ καταλογισμὸ εὐθυνῶν, ὁ φόβος ὅτι γιὰ μιὰ φορὰ ἀκόμη ὅλα θὰ "κουκουλωθοῦν", εἶναι ἀναμενόμενο νὰ ὁδηγήσουν καὶ σὲ ὑπερβολὲς ἀκόμη, δικαιολογημένες ἴσως μέχρι ἑνὸς σημείου.

Ὅμως χρειάζεται προσοχή!

Οἱ καιροσκόποι πάντα καιροφυλακτοῦν. Εἶναι ἕτοιμοι ἀνὰ πᾶσα στιγμὴ νὰ πυροδοτήσουν πάθη, νὰ ἐξάψουν τὸν συσσωρευμένο θυμὸ τῶν ἀνθρώπων προκειμένου νὰ ἱκανοποιήσουν ἴδια συμφέροντα καὶ φιλοδοξίες. Καθόλου δὲν τοὺς νοιάζει ἂν θὰ προκαλέσουν βία καὶ ἀλληλοσπαραγμό, σὲ ἕνα λαὸ μάλιστα ποὺ ἔχει στὸ αἷμα του τὴν φαγωμάρα καὶ τὸν διχασμό.

Καὶ βρίσκουν πρόσφορο ἔδαφος σήμερα, ποὺ τὰ χείλη πολλῶν στάζουν δηλητήριο, δὲν χρωστοῦν καλὴ κουβέντα, σκορποῦν τὴν ἄρνηση. Διότι ζοῦμε σὲ μιὰ ἐποχὴ ποὺ μπορεῖς νὰ δεῖς νὰ ἀνεβάζει, γιὰ παράδειγμα, ὁ ἄλλος στὸ διαδίκτυο κάτι ἀπὸ τὸν γάμο ἑνὸς φίλου του, καὶ ἀπὸ κάτω ἀντὶ γιὰ εὐχὲς "νὰ ζήσουν τὰ παιδιά!" κ.λπ., νὰ διαβάζεις ἀτάκες τοῦ τύπου "ἔ, κι αὐτοὶ σὲ δυὸ-τρεῖς μῆνες θά 'χουν χωρίσει" καὶ ἄλλα τέτοια τῆς ἀπελπισιᾶς καὶ τοῦ ζόφου. Λὲς "καλημέρα" σήμερα καὶ σὲ καταριοῦνται! 

Εἶναι μία τάση "ἀνθρωποφαγίας", ποὺ αὐτὲς τὶς μέρες φούντωσε, ξεπέρασε κάθε φαντασία. Οἱ ἄνθρωποι ἔγιναν ἀδίστακτοι. Παραβιάζουν ὡσὰν τυμβωρύχοι μυστικοὺς καὶ ἄβατους χώρους τῆς ἀνθρώπινης ὕπαρξης, βεβηλώνουν, ἀνοσιουργοῦν. Δὲν θὰ ἀναφέρω παραδείγματα, «αἰσχρὸν γάρ ἐστι καὶ λέγειν» (Ἐφεσ. ε΄ 12).

Ἀπορῶ μόνο καὶ λυποῦμαι. Πῶς τόσο βάθος κακίας καὶ ἀνοσιότητος! Καὶ τί δειλία εἶναι αὐτή, νὰ κρύβεσαι πίσω ἀπὸ ψεύτικα προφὶλ καὶ νὰ σκοτώνεις ἀνθρώπινες ψυχές, σὰν νὰ παίζεις playstation ἀπὸ τὸ κινητὸ ἢ τὸν ὑπολογιστή σου!

Ἀλλὰ καὶ πολλὴ κακολογία ἐναντίον τῆς πατρίδος μας, βρὲ παιδιά! ὄχι τωρινὸ κι αὐτό. Ἐκφράζει κάποιος ξένος τὸν θαυμασμό του γιὰ τὶς ὀμορφιὲς τοῦ τόπου μας, κι ἀπὸ κάτω ὁ ἄλλος σχολιάζει πικρόχολα καὶ ἀπαξιωτικά. Ἔχουν δίκιο λοιπὸν ἐκεῖνοι ποὺ λένε ὅτι οἱ μεγαλύτεροι ἐχθροὶ τῆς Ἑλλάδος εἶναι οἱ Ἕλληνες;

Τί μᾶς λείπει; Δὲν ἔχουμε καλὲς ὑποδομές; Δὲν ἔχουμε καλοὺς πολιτικούς; Δὲν ἔχουμε ὀργάνωση καὶ συστήματα, ὅπως τὰ προηγμένα κράτη; Ἂς ἀγωνιστοῦμε νὰ τὰ ἀποκτήσουμε. Ὄχι ὅμως μὲ βρισιὲς καὶ τσακωμούς. Αὐτὰ γκρεμίζουν, δὲν οἰκοδομοῦν. Ὁ ἅγιος Παΐσιος, ποὺ τόσο εὐλαβοῦνται οἱ Ἕλληνες, ἔλεγε μιὰ βαριὰ κουβέντα: Ἡ γκρίνια εἶναι κατάρα!

Μᾶς βρῆκε μία συμφορά. Ἦρθαν πάλι στὴν ἐπιφάνεια τὰ ἀπόνερα τῆς γνωστῆς μας κακοήθειας, μιᾶς κακιᾶς νοοτροπίας ποὺ μᾶς κατατρύχει αἰῶνες τώρα. Ἂς μὴν ἔλθουν καὶ τὰ πάθη. Πολλὲς ἐθνικὲς τραγωδίες συνοδεύθηκαν ἀπὸ ἐμφυλίους, ὅποιας μορφῆς. Μὴ γκρεμίζουμε τὴν Ἑλλάδα. Μὴ τὴν μηδενίζουμε. Ὑποδομὲς μποροῦμε νὰ χτίσουμε, καὶ πρέπει. Δὲν εἶναι ὅμως μόνο οἱ ὑποδομὲς καὶ τὰ συστήματα. Δὲν εἶναι τὸ κατὰ κεφαλὴν εἰσόδημα ἢ ἡ φοροεισπρακτικὴ ἠθική, γιὰ τὴν ὁποία τόσα μαθήματα μᾶς γίνονται. Ἀξίζουν καὶ ἄλλα πολλὰ σ' αὐτὸν τὸν τόπο, καὶ τὰ ἔχουμε· εἶναι καταδικά μας, καὶ τὰ ζηλεύουν πολλοί. 

Ἂς ψάχνουμε τὶς αἰτίες τῶν δεινῶν μας καὶ ἂς τὶς διορθώνουμε. Ἂς μὴ κακολογοῦμε ὅμως τόσο εὔκολα τὴν πατρίδα μας. Ἔχει πολλὰ γιὰ τὰ ὁποῖα ἀξίζει νὰ τὴν ἐπαινοῦμε. Καὶ πρέπει.

Γιατί, ἂν δὲν παινέψεις τὸ σπίτι σου, θὰ πέσει νὰ σὲ πλακώσει!

Ἂν δὲν φουμίσεις* τὸν φοῦρνο σου, καλὸ ψωμὶ δὲν βγάζει!
*Φουμίζω σημαίνει ἐπαινῶ.