Ἂν τὰ ἀφήναμε ὅλα στὸν Θεό!

 

π. Δημητρίου Ν. Θεοδωροπούλου

Τὸ νὰ τὰ ἀφήσουμε ὅλα στὸν Θεὸ δὲν εἶναι μία εὐσεβιστικὴ ἰδέα, εἶναι πρόταση τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς Ἐκκλησίας, αἴτημα ζωῆς.

Εἶναι συγχρόνως γύμνασμα πίστεως, ἄθλημα πνευματικό.

Ὁ Διάκονος στὶς Ἀκολουθίες τῆς Ἐκκλησίας διαρκῶς παρακελεύει:

Ὁ λαός μας στὸ ἄκουσμα τῶν λόγων αὐτῶν διαχέει αὐθόρμητα τὴν εὐγνώμονα διάθεσή του πρὸς τὸ πρόσωπο τῆς Παναχράντου Μητρὸς λέγοντας (διὰ τοῦ ἱεροψάλτου συνήθως) τὸ «Ὑπεραγία Θεοτόκε, σῶσον ἡμᾶς».

Ἂν προσέξουμε ὅμως λίγο καλύτερα (τὴν σύνταξη νὰ προσέξουμε), θὰ δοῦμε ὅτι ὁ στίχος δὲν ἀναφέρεται στὴν Ὑπεραγία Θεοτόκο, ἀλλὰ στὸν Χριστό. Ἀναφέρει μὲν τὴν Παναγία καὶ τοὺς Ἁγίους, ὅμως στόχος τῆς προτροπῆς εἶναι ἡ στροφὴ πρὸς τὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ. Ἂς τὸ δοῦμε πιὸ ἀναλυτικά.

Ἡ ὅλη πρόταση (στίχος) περιστρέφεται γύρω ἀπὸ τὸ «παραθώμεθα», ποὺ εἶναι ὑποτακτικὴ ἀορίστου β΄ τοῦ ρήματος παρατίθεμαι.

«Μνημονεύσαντες», λέει, «τῆς παναγίας, ἀχράντου, ὑπερευλογημένης, ἐνδόξου, δεσποίνης ἡμῶν, Θεοτόκου καὶ ἀειπαρθένου Μαρίας μετὰ πάντων τῶν ἁγίων»· ἀφοῦ δηλαδὴ μνημονεύσουμε τὴν παναγία, ἄχραντο, ὑπερευλογημένη, ἔνδοξο, δέσποινά μας, Θεοτόκο καὶ ἀειπάρθενο Μαρία (τὴν στολίζει μὲ τόσα ἐπίθετα, διότι τόσα καὶ ἄλλα τόσα, μύρια, ἄπειρα, τῆς ἀξίζουν) καὶ μαζὶ μὲ αὐτὴν (ἀφοῦ μνημονεύσουμε) ὅλους τοὺς ἁγίους, ἂς ἀφήσουμε τοὺς ἑαυτούς μας καὶ τοὺς ἄλλους καὶ ὅλη μας τὴν ζωὴ στὰ χέρια τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ μας: αὐτὸ σημαίνει τὸ «ἑαυτοὺς καὶ ἀλλήλους καὶ πᾶσαν τὴν ζωὴν ἡμῶν Χριστῷ τῷ Θεῷ παραθώμεθα».

Ὅλα, προσωπικὴ ζωή, ἐπάγγελμα, οἰκογένεια, σπίτι, παιδιά, φίλους, συγγενεῖς, ἂς τὰ ἀφήσουμε σ' ἐκεῖνον.

Συνεπῶς, ὁ στίχος δὲν ἀναφέρεται στὴν πανάχραντο Κόρη, ἀλλὰ στὸν Κύριο Ἰησοῦ, στὸ δόσιμο (ἄφημα) τῆς ζωῆς μας σ' αὐτόν.

Καὶ δὲν εἶναι μόνο ἡ λειτουργικὴ πράξη τῆς Ἐκκλησίας ποὺ μᾶς προτρέπει σ' αὐτό. Πόσες φορὲς ὁ Κύριός μας (διαβάζουμε μέσα στὰ ἱερὰ εὐαγγέλια) δὲν εἶπε ὅτι δὲν πρέπει νὰ μεριμνοῦμε γιὰ τὴν αὔριον καὶ ὅτι στὸ τέλος τῆς ἡμέρας θὰ πρέπει νὰ λέμε «ἀρκετὸν τῇ ἡμέρᾳ ἡ κακία αὐτῆς» (ἀρκετὸ τὸ ἄγχος καὶ ἡ σκοτούρα τῆς σημερινῆς ἡμέρας), «ἡ γὰρ αὔριον μεριμνήσει τὰ ἑαυτῆς» (ἡ αὐριανὴ ἡμέρα θὰ μεριμνήσει γιὰ τὸν ἑαυτό της, θὰ μεριμνήσει γιὰ τὰ ὅσα θὰ μᾶς συμβοῦν κατὰ τὴν διάρκειά της); 

Θαυμάσιο αὐτό! Ἡ αὐριανὴ ἡμέρα θὰ μεριμνήσει γιὰ τὸν ἑαυτό της. Ἡ ἡμέρα θὰ μεριμνήσει; Ὄχι βέβαια, ὁ Κύριος θὰ μεριμνήσει. Διότι μέσα στὶς ἄπειρες ἐνέργειές του εἶναι καὶ ἡ προνοητική· αὐτὸς προνοεῖ γιὰ ὅλα. 

Γιατί νὰ ἔχω ἄγχος λοιπόν! Αὐτὸς δὲν ὑποσχέθηκε ὅτι θὰ μὲ ντύσει καλύτερα καὶ ἀπὸ τὸν ἔνδοξο καὶ πάμπλουτο Σολομῶντα; Δὲν μοῦ εἶπε νὰ δῶ τὰ κρίνα τοῦ ἀγροῦ, πὼς οὔτε γνέθουν οὔτε κεντοῦν, οὔτε κοπιάζουν, ἀλλ' ὅμως ντύνονται καλύτερα ἀπὸ ἐκεῖνον (τὸν Σολομῶντα); 

Καὶ γιὰ ποιό ντύσιμο μιλᾶμε; Γιὰ τὰ συνολάκια ποὺ κάνουν μία περιουσία; Μά, ὁ Χριστιανὸς ὑποτίθεται ὅτι τὰ ἀποστρέφεται αὐτά. Τὰ ἀποστρέφεται; Θὰ πρέπει ὅμως. Ἂς ἔχουμε καὶ μία ἀντίσταση σὲ ὅλη αὐτὴ τὴν ἔκλυση.

Ὁ Κύριος θὰ μᾶς δώσει τὰ ροῦχα μας (καὶ τὰ καλά μας καὶ τὰ πρόχειρα, τὰ καθημερινά). Ὅμως πάνω ἀπ' ὅλα θὰ ντύσει τὴν ψυχή μας. Ἐκεῖ δὲν μετράει ὁ πλοῦτος ὁ τραπεζικός. Μετράει ὁ τῆς ψυχῆς, ὁ τοῦ πνεύματος. Ἐκεῖ μπορεῖ νὰ γίνει μοντελάκι καὶ ὁ πάμπτωχος! Ὁ δὲ πλούσιος νὰ ζεῖ ὡς κουρελής! Ὅλοι, πλούσιοι καὶ πτωχοί, ὅμως mannequin [μανεκὲν] μποροῦμε νὰ γίνουμε μὲ τὸν πλοῦτο τοῦ Κυρίου.

Οὔτε τὸ ντύσιμο λοιπόν, οὔτε τὸ φαγητὸ ἢ ἡ διασκέδαση θὰ μᾶς λείψουν· ἀρκεῖ νὰ μὴν εἴμαστε τεμπέληδες ἢ ξιπασμένοι.

Ἂς ζητοῦμε πρῶτα τὴν βασιλεία τοῦ Θεοῦ καὶ ὅλα τὰ ἄλλα θὰ ἔλθουν ἀπρόσκοπτα. Αὐτόματο πιλότο ἂς κατεβάσουμε γι' αὐτά. Ἂς μὴ μπαίνουμε στὸ τρυπάκι τους! 

Ὁ Κύριος ἀναστήθηκε. No problem πλέον! Τὸ κυριώτερο (ὁ θάνατος) νικήθηκε, καταργήθηκε.

 Τί στενοχωριέσαι; Τί ἀγχώνεσαι τζάμπα καὶ βερεσέ; 

Ἄφησέ τα ὅλα στὸν Θεό, καὶ θὰ δεῖς ὅτι καλὰ εἶναι. Γύρω σου κι ἂν γίνεται χαμός, ἐσὺ θὰ εἶναι σὰν νὰ ταξιδεύεις μὲ κρουαζιερόπλοιο. Ἔτσι, ἁπλά!

Θὲς νὰ τὰ συνοψίσουμε σὲ τρεῖς λεξοῦλες, ὅπως τὰ λέγαν οἱ παλιοί;

Ἔχει ὁ Θεός!