Χρόνου φείδου! (Ὁμιλία Δ΄ στὴν Παλαιὰ Διαθήκη)

 π. Δημητρίου Ν. Θεοδωροπούλου

Διάγραμμα Ὁμιλίας

Ὁ χρόνος πουθενὰ δὲν στέκεται. Τὸν κυνηγοῦμε καὶ διαρκῶς χάνεται, τραβῶντας μας στὴν φθορά. Μᾶς γερνάει κάθε μέρα, κάθε λεπτό. Καὶ μαζί μας γερνάει κι ἐκεῖνος.

Τὸ ἴδιο καὶ ὁ χῶρος.

Μόνος σταθερὸς καὶ ἀμετάβλητος μένει ὁ ἄχρονος Θεός, ὁ ποιητὴς τῶν αἰώνων, «ὁ καιροὺς καὶ χρόνους ἐν τῇ ἰδίᾳ ἐξουσίᾳ θέμενος». Γι’ αὐτὸ καὶ αὐτὸν μόνον λατρεύουμε, αὐτὸν προσκυνοῦμε.

Ἔχει κάποια ἀξία ὁ χρόνος;

Ἐξαρτᾶται πῶς θὰ τὸ δεῖ κανείς.

Γιὰ τὸ καπιταλιστικὸ ἰδεῶδες «ὁ  χρόνος εἶναι χρῆμα».

Γιὰ τοὺς Γνωστικοὺς καὶ ἄλλα φιλοσοφικὰ συστήματα, μυστικίζοντα θρησκευτικὰ ρεύματα κ.λπ., ὅσα συμβαίνουν μέσα στὸν χρόνο δὲν ἔχουν οὐσιαστικὸ νόημα. Τὰ συστήματα αὐτὰ προβάλλουν τὴν  νοσταλγία μιᾶς ἄχρονης αἰωνιότητος.

Ἡ φιλοσοφία γενικῶς εἶναι ἀπαισιόδοξη ἀπέναντι στὸν χρόνο, τὸν συνδέει μὲ δυνάμεις ποὺ βρίσκονται ἔξω ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο, ὅπως εἶναι ἡ εἱμαρμένη.

Ἡ εἰδωλολατρία, γιὰ νὰ τὸ γενικεύσουμε ἀκόμη περισσότερο, μᾶς καλεῖ, ἢ «τὰ δώσουμε ὅλα» ἢ νὰ δραπετεύσουμε ἀπὸ τὸν χρόνο. 

Ἀντίθετα, ὁ χριστιανισμὸς δὲν παραγνωρίζει τὴν ἀξία τοῦ χρόνου. Ὁ χρόνος εἶναι τὸ πλαίσιο μέσα στὸ ὁποῖο ξεδιπλώνεται ἡ θεία ἀποκάλυψη. Ὅλα (μὲ κορυφαῖο γεγονὸς τὴν ἐνανθρώπηση τοῦ Λόγου) ἔγιναν καὶ  γίνονται ἐν χρόνῳ. 

Δὲν μᾶς ζητάει νὰ δραπετεύσουμε ἀπὸ τὸν χῶρο καὶ τὸν χρόνο, ἀλλὰ νὰ ἀγωνισθοῦμε μέσα σ’ αὐτόν, καὶ μάλιστα ἀπὸ ἐκεῖ ποὺ ὁ καθένας βρίσκεται· δηλαδὴ μέσα ἀπὸ τὴν οἰκογένεια, τὸ ἐπάγγελμα, τὶς κοινωνικὲς σχέσεις, γενικῶς μέσα ἀπὸ τὴν καθημερινότητα, τὴν ὁποία δὲν πρέπει νὰ ὑποτιμοῦμε. 

Διότι ὁ Θεὸς εἶναι μέσα στὸν χρόνο, μέσα στὴν ἱστορία, δὲν εἶναι ἀπ’ ἔξω. Ἀπὸ τὸν Θεὸ ἀντλεῖ τὸ νόημά του ὁ χρόνος.

Ὁ Χριστὸς συνέζευξε τὸν χρόνο μὲ τὴν αἰωνιότητα.

Μέσα στὴν Ἐκκλησία ἐξαγιάζεται ὁ χρόνος.

Οἱ ἀρχαῖοι ἔλεγαν «φείδου χρόνου». 

Ἐμεῖς πολὺ περισσότερο θὰ πρέπει νὰ μὴ σπαταλοῦμε τὸν χρόνο μας.

Ὁ ἀπόστολος λέει: «Ἰδοὺ νῦν καιρὸς εὐπρόσδεκτος, ἰδοὺ νῦν ἡμέρα σωτηρίας» (Β΄ Κορ. ϛ΄ 2).