π. Δημήτριος Θεοδωρόπουλος

 π. Δημητρίου Ν. Θεοδωροπούλου Περιγραφὴ Ὁλοκληρώνεται μὲ αὐτὴν τὴν ὁμιλία ἡ ἀναφορά μας στὸ «Περὶ Ἀζύμων» θέμα: ἂν θὰ πρέπει νὰ χρησιμοποιοῦμε ἔνζυμο ἤ ἄζυμο ἄρτο στὴν Θεία Εὐχαριστία.  Φάνηκε καθαρὰ ἀπὸ τὰ μέχρι στιγμῆς λεχθέντα ὅτι κατὰ τὸν μυστικὸ δεῖπνο ὁ Κύριος καὶ οἱ μαθητές του δὲν ἔφαγαν ἄζυμο ἄρτο.  Στὴν συνέχεια κάνουμε λόγο γιὰ τὴν φαινομενικὴ διαφωνία συνοπτικῶν εὐαγγελιστῶν καὶ Ἰωάννου.  Ἀκολούθως παραθέτουμε χωρία τῆς Κ.Δ. καὶ ἀποσπάσματα ἀπὸ ἔργα τῶν πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας ποὺ ἀποδεικνύουν ὅτι πάντα στὴν Ἐκκλησία χρησιμοποιοῦνταν ἔνζυμος ἄρτος κατὰ τὴν τέλεση τῆς Θείας Εὐχαριστίας.  Παρέκλιναν ἐξ ἀρχῆς οἱ πάσης φύσεως αἱρετικοὶ καὶ οἱ σχισματικοί.  Ἀπὸ τὸν 9ο αἰ. βαθμηδὸν εἰσήγαμε τὴν χρήση τῶν ἀζύμων καὶ ἡ Ρωμαιοκαθολικὴ Ἐκκλησία.  Ἔγιναν προσπάθειες νὰ μεταπεισθοῦν, ὅμως ἀπέβησαν ἄκαρπες.  Οἱ ἱεροὶ κανόνες ἄλλα κελεύουν, ὅμως στὴν δυτικὴ Ἐκκλησία αὐθεντία εἶναι μόνον ὁ Πάπας.  Συμπέρασμα. Ἡ χρήση ἐνζύμου ἄρτου στὴν Θεία Ε...

 π. Δημήτριος Ν. Θεοδωρόπουλος Περιγραφὴ Τὸ θέμα ποὺ μᾶς ἀπασχολεῖ, εἶναι τὸ «Περὶ Ἀζύμων»: ἂν θὰ πρέπει νὰ χρησιμοποιοῦμε ἔνζυμο ἤ ἄζυμο ἄρτο στὴν Θεία Λειτουργία. Εἴδαμε πῶς γιόρτασαν τὸ πρώτο Πάσχα τους οἱ Ἰσραηλῖτες στὴν Αἴγυπτο. Στὴν Παλαιστίνη, καὶ μετὰ τὴν ἔγερση τοῦ ναοῦ τοῦ Σολομῶντος, ἔπρεπε νὰ θυσιάζουν τοὺς πασχάλιους ἀμνοὺς μόνον ἐκεῖ (στὸν ναό), πανδημεὶ (ὅλος ὁ λαός). Αὐτὸ γινόταν στὶς 14 Νισάν, πρὶν τὴν δύση τοῦ ἡλίου. Τριάντα τρία χρόνια μετὰ τὴν γέννηση τοῦ Χριστοῦ ἡ ἡμέρα τοῦ Πάσχα (15 Νισὰν) συνέπεσε ἐν ἡμέρᾳ Σαββάτου (γράφουμε δυὸ λόγια γιὰ τὰ τρία εἴδη τῶν ἰουδαϊκῶν Σαββάτων). Ἄρα ἐκείνη τὴν χρονιὰ ἔσφαξαν τοὺς πασχάλιους ἀμνοὺς ἐν ἡμέρᾳ Παρασκευῇ (14 τοῦ Νισὰν φυσικά). Τὸ ὅτι ἦταν Παρασκευὴ τὸ μαρτυροῦν ἐν πλήρει συμφωνίᾳ οἱ τέσσερις εὐαγγελιστὲς (παραθέτουμε σχετικὰ χωρία). Ἔχουμε ὅμως καὶ ἐξωβιβλικὲς μαρτυρίες· ἐπιστημονικὲς μάλιστα, ἱστορικὲς κατὰ βάσιν καὶ ἀστρονομικές.  3 Ἀπριλίου ἦταν, κατὰ τὴν ἐπικρατέστερη ἄποψη.  Μὲ βάση ὅλα αὐτὰ ἀπαντοῦμε ...

 π. Δημητρίου Ν. Θεοδωροπούλου Περιγραφὴ  Ἔχουμε ἀνοίξει τὸ θέμα τῶν Ἀζύμων (ἀζυμομαχία): θὰ πρέπει νὰ χρησιμοποιοῦμε ἔνζυμο ἄρτο στὴν Θεία Λειτουργία, ἢ ὄχι; Τὴν ἀπάντησή μας θέλουμε νὰ θεμελιώσουμε σὲ στέρεες βάσεις, γι’ αὐτὸ ἀνοίξαμε τὸ βιβλίο τῆς Ἐξόδου καὶ ἄλλα ἀπὸ τὰ ὁποῖα μποροῦμε νὰ ἀντλήσουμε χρήσιμες πληροφορίες. Ξεχωρίσαμε τὶς φράσεις «ἀφ’ ἑσπέρας» καὶ «ἕως ἑσπέρας» τοῦ βιβλίου τῆς Ἐξόδου (ιβ΄ [12], 18) ὡς ἑρμηνευτικὰ κλειδιὰ γιὰ τὸ θέμα μας. Τῆς ἴδιας σπουδαιότητος εἶναι καὶ ἡ ἔκφραση «ἀνὰ μέσον τῶν ἑσπερινῶν», μὲ τὴν ὁποία οἱ Ο΄ (Ἑβδομήκοντα) ἀποδίδουν τὴν ἑβραϊκὴ בֵּ֥ין הָעַרְבָּֽיִם (bên hā·‘ar·bā·yim). Τὴν ἀποδίδουν ὡσαύτως καὶ μὲ τὴν φράση «πρὸς ἑσπέραν» καὶ μὲ τὴν λέξη «δειλινόν». Ἡ «ἀνὰ μέσον τῶν ἑσπερινῶν» ὥρα δηλαδὴ εἶναι τὸ «δειλινόν», «πρὸς ἑσπέραν». Ἀπὸ ποῦ ὅμως ἀρχίζει αὐτὸ τὸ χρονικὸ διάστημα ποὺ ἐκτείνεται μέχρι τὸν δεύτερο ἑσπερινό; Γνωρίζουμε ποῦ τελειώνει (ὅταν ἀρχίζει ὁ δεύτερος ἑσπερινός, μὲ τὴν δύση τοῦ ἡλίου). Γνωρίζουμε ἀκόμη ὅτι τὸ μέσον του...

π. Δημητρίου Ν. Θεοδωροπούλο υ Περιγραφὴ Γιὰ νὰ δώσουμε πειστικὴ ἀπάντηση στὸ ζήτημα αὐτό, θὰ πρέπει νὰ δοῦμε τί ἄρτο χρησιμοποίησε ὁ Κύριος στὸν μυστικὸ δεῖπνο.  Ἦταν ἄζυμος αὐτὸς ὁ ἄρτος, ἢ ἔνζυμος; Ὁ μυστικὸς δεῖπνος ἦταν τὸ πασχάλιο δεῖπνο τῶν Ἰουδαίων, ἢ κάτι ἄλλο, κάτι καινὸ (καινούργιο); Γιὰ νὰ τοποθετήσουμε τὰ πράγματα σὲ στέρεες βάσεις, θὰ πρέπει νὰ πᾶμε πολὺ πίσω, 14 αἰῶνες πρὸ Χριστοῦ περίπου, στὴν Αἴγυπτο, παραμονὲς τῆς ἐξόδου τῶν Ἰσραηλιτῶν ἀπὸ τὴν χώρα αὐτή. Θὰ διαβάσουμε ἀπὸ τὸ 12ο κεφάλαιο τοῦ βιβλίου τῆς Ἐξόδου (δεύτερο τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης). Ἐκεῖ ὁ Θεὸς μιλάει στὸν Μωϋσῆ καὶ στὸν ἀδελφό του Ἀαρὼν καὶ τοὺς λέει νὰ μεταφέρουν στοὺς Ἰσραηλῖτες τὰ ἑξῆς. Νὰ ἀγοράσει ὁ κάθε οἰκογενειάρχης ἕναν ἀμνὸ ἢ ἕνα ἐρίφιο στὶς 10 τοῦ τρέχοντος μηνὸς (Νισάν: δικός μας Μάρτιος - Ἀπρίλιος) καὶ νὰ τὸ διατηρήσει μέχρι τὶς 14 τοῦ μηνός. Τὸ πρόβατο νὰ εἶναι τέλειον (= ἀρτιμελὲς καὶ ἄμωμον, ἤτοι χωρὶς κανένα ἐλλάτωμα), ἄρσεν καὶ ἐνιαύσιον (χρονιάρικο). Στὶς 14 τοῦ μηνός, ἀφ’ ἑσπέρας, νὰ σ...

π. Δημητρίου Ν. Θεοδωροπούλου Περιγραφὴ Στὸ εὐαγγέλιο τοῦ Ματθαίου ἐπικρατεῖ τὸ ρῆμα «ἐγέννησε». Στὸ τοῦ Λουκᾶ, τὸ «ἐνομίζετο». Σχέση προγόνου - ἀπογόνου κατὰ βάσιν στὰ ὀνόματα τῶν δύο γενεαλογιῶν (Ματθαίου καὶ Λουκᾶ). Γιατί δὲν γενεανολογεῖται ἡ Παρθένος; Κι ὅμως. Γενεαλογεῖται ἔμμεσα. Αὐτὸ καταδεικνύουν χωρία ἀπὸ τὴν πρὸς Γαλάτας ἐπιστολὴ τοῦ ἀπ. Παύλου, ἀπὸ τὰ εὐαγγέλια τοῦ Λουκᾶ καὶ τοῦ Ματθαίου (κυρίως τοῦ δευτέρου), καθὼς καὶ ἀπὸ τὸ πρῶτο βιβλίο τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, τὴν Γένεση. Σὲ πλήρη συμφωνία ὅλα αὐτὰ μᾶς ὁδηγοῦν στὴν ἀλήθεια ὅτι ἡ Παρθένος εἶναι «ἐξ οἴκου Δαυΐδ». Οἶκος σημαίνει πατριά, γένος. Μέσα σὲ μία φυλὴ ὑπῆρχαν πολλὲς πατριές. Π.χ. φυλὴ Ἰούδα – γένος Δαυΐδ. Μαρτυρεῖ περὶ τῆς καταγωγῆς τῆς Παρθένου καὶ ἡ ἱερὰ παράδοσις, ἀλλὰ καὶ ἡ κοινὴ λογική. «Γενεαὶ δεκατέσσαρες» = τρεῖς δεκατετράδες (3 Χ 14 =) 42 ὀνόματα. Ἀνάμεσά τους καὶ τὸ ὄνομα τῆς Μαρίας. Τί σημαίνει αὐτό; Ποιό τὸ νόημα τοῦ ρήματος «ἐγεννήθη» (...«ἐξ ἧς ἐγεννήθη Χριστός...»); Θεόπνευστο τὸ «τέχνασμα» τοῦ Ματθαίο...